شعر

شعر. [ ش َ ] (ع مص ) دانستن و دریافتن چیزی . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). دانستن . (المصادر زوزنی ). رجوع به شِعر و شِعرة یا شَعرة یا شُعرة و شِعری ̍ و شُعری ̍ و شعور و شعورة و مشعور و مشعورة و مشعوراء شود. || شعر نیکو گفتن ۞ . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). ماکان شاعراً و قد شعر؛ شاعر نبود ولی شعر نیکو می گفت . (ناظم الاطباء). شاعر شدن . (از اقرب الموارد). || چیره شدن بر کسی در شعر. (تاج المصادر بیهقی ) (ناظم الاطباء). || شعر گفتن خواه خوب خواه بد. (ناظم الاطباء). شعر گفتن هرچه باشد. (منتهی الارب ) ۞ . شعر گفتن کسی را. (از اقرب الموارد). || موی را داخل موزه کردن . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || در جامه ٔ شعار خوابیدن با زن . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).