صلت

صلت . [ ص َ ] (ع ص ، اِ) پیشانی گشاده ، منه فی صفته صلی اﷲ علیه و سلم کان صلت الجبین ؛ ای واسعه او الاملس . (منتهی الارب ). پیشانی روشن . (مهذب الاسماء). || میدان هموار و برابر. || شمشیر صقیل بران و برهنه . ج ، اصلات . یقال : ضربه بالسیف صلتا؛ ای مجرداً. (منتهی الارب ). || کارد بزرگ . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء). ج ، اصلات . || مرد رسا در امور و حوائج خود. (منتهی الارب ). || (مص ) تاختن اسب . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). اسب تاختن . (تاج المصادر بیهقی ). || به شمشیر زدن . || ریختن آنچه در جام باشد. || یقال : جاء فلان بلبن یصلت ؛ یعنی آورد شیر و شوربای کم روغن بسیارآب را. (منتهی الارب ).