صیقل . [ ص َ ق َ ] (ع ص ) تیزکننده ٔ شمشیر و زداینده ٔ آن ج ، صیاقل ، صیاقله . (منتهی الارب ). زداینده ٔ آینه و تیغ و جز آن و تیزکننده . (غیاث اللغات ). آنکه آهن روشن کند. (مهذب الاسماء). آینه زدا. (دهار). روش گر. مهره زن . آینه افروز. موره زن . رجوع به نشریه ٔ دانشکده ٔادبیات تبریز سال اول شماره ٔ
6-
7 شود. || (اِ) مجازاً آلت زدودن . (غیاث اللغات )
: نور هگرز اندر آینه نفزاید
تا تو ز صیقل بر آینه نفزائی .
ناصرخسرو.
رنگ ظلمت به صیقل خورشید
همچو آیینه پاک بزدایند.
مسعودسعد.
تیغها صیقل خورشید سپرکش گردند
تیرها دامن گردون زره ور گردند.
سیدحسن غزنوی .
چهره آیینه است و صیقل حق
رانده بر وی ز آفرین رنده .
سوزنی .
جان زنگ آلوده در صدرش به صیقل داده ام
زآن چنان رسم آهنین تیغ یمان آورده ام .
خاقانی .
کز آه دل بسوزم هر جا که آهنی است
تا هیچ صیقلی نکند دیگر آینه .
خاقانی .
با خود گفت آخر مرد صیقل به تثبت و تأنی از جوهر آهن ظلمانی ، به روزی چند آینه می کند. (سندبادنامه ص
52).
بدانست کآن طاق افروخته
به صیقل رقم دارد اندوخته .
نظامی .
آهنی را که موریانه خورد
نتوان برداز او به صیقل زنگ .
سعدی .
هیچ صیقل نکو نیارد کرد
آهنی را که بدگهر باشد.
سعدی .
شد ز رنگ سینه ٔ من ناخن صیقل کبود
سعی خاکستر چه با آیینه ٔ تارم کند؟
صائب .