طهور. [ طَ ] (ع مص ) طهارت کردن . (منتهی الارب ). پاک کردن . پاکیزه ساختن . || (اِ) آب دستی آنچه بدان طهارت کنند. (منتهی الارب ). || (ص ) پاک کننده . (منتهی الارب ) (آنندراج ). آب پاک کننده . (مهذب الاسماء)
: و انزلنا من السماء ماءً طهوراً؛ و از آسمان فرستادیم آبی پاک و پاک کننده یعنی آب باران و آن آبی بود هم پاک و هم پاک کننده و طهور گفتند بمعنی مطهِّر است و این حکم آب باران است مادام تا چیزی به او نرسد که او را پلید کند، و به او رفع حدث توان کردن و ازاله ٔ نجاست . (قرآن
25 / 48، از تفسیر ابوالفتوح رازی ). و سَقاهم ربهم شراباًطهوراً؛ شرابی پاکیزه یعنی آلوده نشود آبش به آنچه آلوده شود آبهای دنیا از چیزهائی که آن را از حکم پاکی ببرد. گفتند خمرش پاکیزه باشد از آنکه مستی کند وخمار آورد و داعی بقبایح . و گفتند: معنی آنست که پاک بود به وقت دویم ، مستحیل نشود ببول بل از اندام ایشان جدا شود بمانند عرق که بوی مشک دارد. ابوقلابة گفت : خدای تعالی هر مردی را از اهل بهشت چندانی شهوت و نهمت و قوت بدهد که صد مرد را از اهل دنیا. چون طعامی که خواهند بخورند ایشان را شرابی دهند که شکم ایشان مطیب شود و به وقت هضم طعام و شراب و رشحی شود و از اندام ایشان بیاید بمانند مشک اذفر، باز دیگرباره شکم ایشان تهی شود و بشهوت طعام بازآید. و گفتند شراب طهور یعنی شرابی مطهِّر پاک کننده ایشان را از ادناس و انجاس پاک کند و ایشان را چنان کند که صلاحیت مقام بهشت دارند. (قرآن
76 / 21، از تفسیر ابوالفتوح ).
بساقی گری گر کند جلوه حور
نگیرم ز دستش شراب طهور.
ظهوری (از شعوری ج 2 ص 163).