عروة

عروة. [ ع ُرْ وَ ] (اِخ ) ابن وردبن زید عبسی ، از غطفان . او از شاعران و سوارکاران و سخاوتمندان دوره ٔ جاهلی بود،و چون محتاجان و صعالیک را اطراف خود گرد می آورد لذا به «عروةالصعالیک » شهرت یافته بود. عبدالملک بن مروان میگفت اگر کسی بگوید حاتم سخی ترین مردم است ، عروةرا ستم کرده است . وی در حدود سال 30 قبل از هجرت درگذشت و او را دیوان شعری است که ابن السکیت آن را شرح کرده است . (از الاعلام زرکلی از الاغانی و جمهرة اشعارالعرب و الشعر و الشعراء و رغبةالامل و التبریزی ).