عور

عور. (از ع ، ص ) ۞ برهنه . (غیاث اللغات ). لخت و برهنه . (فرهنگ فارسی معین ). رت . روت . روخ . رود. عریان . غوشت . عری . تهک . مجرد :
چون نکوشی که بپوشی شکم عورت
دیگران را چه دهی خیره گریبانی .

ناصرخسرو.

از تو زاری نکو و زور بداست
عور زنبور خانه شور، بد است .

سنائی .

عیسی خرد را کند تابش ماه دایگی
مریم عور را کند برگ درخت معجری .

خاقانی .

این عروسان عور رعنا را
برسر از آب چادر اندازد.

خاقانی .

ز خون خوردن و حبس جستیم عور
تو گویی ز مادر کنون آمدیم .

خاقانی .

یاری دو سه از پس اوفتاده
چون او همه عور و سرگشاده .

نظامی .

اول میان خون بده ای در رحم اسیر
وآخر بخاک آمده ای عور بی نوا.

عطار.

پس ز حق امر آید از اقلیم نور
که بگوئیدش که ای بطال عور.

مولوی .

گفت ای شه بر من عور گدا
قول دشمن مشنو ازبهر خدا.

مولوی .

یافتندش به کنج میخانه
مفلس و عور و مست و دیوانه .

اوحدی .

آمدن همچو «الف » عور و ز شرم جودت
سرفکنده ز در لطف تو چون «بی » رفتن .

رضی نیشابوری .

یکی فقیر در آن شب لب تنور گرفت
لب تنور بر آن مستمند عور گذشت .

؟ (از شاهد صادق ).

- سنگ عور ؛ حجرالعور. حجرالیرقان . حجرالخطاطیف . سنگ پرستوک . نوعی سنگ است : در جمله ٔ تحف کمری بود از سنگ عور که سنگ یرقان نیز خوانند. (جهانگشای جوینی ). رجوع به حجرالخطاطیف شود.
- عور گشتن ؛ لخت شدن . برهنه شدن :
ناموخت خدای ما مر آدم را
چون عور و برهنه گشت جز کَاسما.

ناصرخسرو.

سخت مجهول نیستی آخر
عور گردی مرا نیاید عار.

مسعودسعد.