غناء. [ غ َ
/ غ ِ ] (اِخ ) ریگ توده ای است . (منتهی الارب ). رمل الغناء بفتح غین در این شعر راعی آمده
: لها غضون و ارادف ینوء بها
رمل الغناء و أعلی متنها رود.
و در شعر ذوالرمة به کسر غین آمده است
: تنطقن من رمل الغناء و علقت
باعناق أدمان الظباء القلائد.
و ابووجزه گوید
: و ما انت أما ام ّعثمان بعدما
حبا لک من رمل الغناء حدود.
(از معجم البلدان ).