غنج . [ غ َ ] (اِ) جوال . (فرهنگ اوبهی )(برهان قاطع) (از فرهنگ اسدی ) (فرهنگ رشیدی ). خُرج .(مهذب الاسماء). و بعضی گویند جوالی است مانند خرجین که آن را بعربی حُرجَة گویند. (برهان قاطع) (آنندراج ) (انجمن آرا) (فرهنگ رشیدی ). بمعنی جوالی باشد که خورجین نیز گویند. (آنندراج ) (انجمن آرا)
: پیری و درازی و خشک شنجی
گوئی به گه آلوده لتره غنجی .
منجیک .
وآن بادریسه هفته ٔ دیگر غضاره شد
و اکنون غضاره همچو یکی غنج
۞ پیسه گشت .
لبیبی (از فرهنگ اسدی ).
همچون کدوئی سوی نبید و سوی مزگت
۞ آکنده به گاورس که خرواری
۞ غنجی .
ناصرخسرو.
|| گلگونه و غازه ، و آن چیزی بود سرخ که زنان بر روی مالند. (برهان قاطع). غنجار. غنجاره . غنجر. (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). || سرین مردم و حیوانات . (فرهنگ اوبهی ) (فرهنگ خطی ). سرین و کفل حیوانات ، و به این معنی به کسر اول نیز گفته اند. (برهان قاطع). سرین . (شمس فخری از آنندراج ) (فرهنگ رشیدی ) (انجمن آرا). || در بعض جاها این نام را به آفت درخت سیب و گوجه و سایر گیاهان دهند. کرمی است که برگ درختان را خورد. || (ص ) نیکو بود و خوش . (فرهنگ اسدی )
: نوای مطرب خوش نغمه
۞ و سرودی غنج
۞ خروش عاشق سرگشته و عتاب نگار.
مسعودی (از فرهنگ اسدی ).
|| (پسوند) (مزید مؤخر) بمعنی ناک یعنی آغشته ، چنانکه گویند: بیمارغنج یعنی بیمارناک و دردناک ، اعنی آغشته ٔ بیماری و درد. (برهان قاطع)
: چو شد آن پریچهره
۞ بیمارغنج
ببرید دل زین سرای سپنج .
رودکی .