مجمره

مجمره . [ م ِ م َ رَ / رِ] (ع اِ) ظرفی است که در هیاکل برای آتش و بخور استعمال می شد. (قاموس کتاب مقدس ). بخوردان . عودسوز. مجمر. مجمرة. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
مجمره را آتش لطیف بر افروخت
عود به پروار بر نهاد و همی سوخت .

دقیقی (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

پس طبقی گوهر و زر پیش ایشان می نهد و مجمره ٔ سیمین ... (نصیحةالملوک غزالی چ همایی ص 29). به یک دست عصایی گرفته است و به یک دست مجمره ای دارد وبخور می سوزد و آفتاب را می پرستد. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 127).
یاسمن تازه داشت مجمره ٔ عود سوز
شاخ که آن دید ساخت برگ تمام از نثار.

خاقانی .

بسوز مجمره ٔ دین بلال سوخته عود
به عود سوخته دندان سپیدی اصحاب .

خاقانی .

چون دعا را گزارشی سره کرد
دم خود را بخور مجمره کرد.

نظامی .

بویی از مجمره ٔ عشق بری
باده از چهره ٔ دلدار کشی .

عطار.

مطرب مجلس بساز زمزمه ٔ عود
خادم ایوان بسوز مجمره ٔ عود.

سعدی .

گاه چون عود بر آتش دل سنگم می سوخت
گاه چون مجمره ام دود به سر بر می شد.

سعدی .

صبحگاهی که صبا مجمره گردان باشد
گل فرو کرده بدان مجمره دندان باشد.

سلمان ساوجی (از آنندراج ذیل مجمره سوز).

رجوع به مجمر و مجمرة شود.
- مجمره ٔ نقره پوش ؛کنایه از دنیا و عالم است . (برهان ). مجمر نقره پوش .