مذی

مذی . [ م َذْی ْ ] (ع اِ)رطوبت است که در غلبه ٔ شهوت ظاهر می شود. (غیاث اللغات ). آب نشاط. (زمخشری ) (مهذب الاسماء) (دستورالاخوان ). آب مرد که وقت ملاعبت برآید. (آنندراج ) (منتهی الارب ). آب لزج رقیقی که به هنگام عشقبازی خارج شود و رنگش به سفیدی زند و فقها در وجوب یا عدم وجوب غسل در مورد نزول این آب اختلاف دارند. مَذی ّ. (از متن اللغة).مَذی (ناظم الاطباء). مذی مردان را باشد، چنانکه قذی زنان را. ۞ (یادداشت مؤلف ). آبی که به وقت ملاعبه در کسی که آرزوی آرامش دارد بیرون ترابد. (از ذخیره ٔ خوارزمشاهی ، از یادداشت مؤلف ). || آب که از دهانه ٔ کاریز و حوض به دررود. (منتهی الارب ) (از متن اللغة) (از اقرب الموارد).مَذّی . (از متن اللغة). || ج ِ مَذیَّة. (از متن اللغة). رجوع به مذیة شود. || (مص ) به چراگاه گذاشتن اسب را. (از منتهی الارب ). به چرا فرستادن اسب را. (از متن اللغة) (از اقرب الموارد). مذاء. (متن اللغة). || مذی آوردن مرد. (از منتهی الارب ). آب نشاط خارج شدن از نر. (از متن اللغة).