نامی

نامی . (ص نسبی )(از: نام + ی ، نسبت ) پهلوی نامیک ۞ به معنی نامور. مشهور. (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ) ۞ . صاحب نام نیک . مشهور. معروف . (آنندراج ) (انجمن آرا). کسی که نام نیک او مشهور شده باشد. (فرهنگ نظام ). مشهور. معروف . نامدار. (ناظم الاطباء). داستان . سمر. بلندآوازه . شهیر. سامی . صاحب اشتهار. صاحب صیت . بلندآوازه :
که با آنکه بر من گرامی ترند
گزین سپاهند و نامی ترند.

دقیقی .

سلیح است بسیار و مردم بسی
سرافراز نامی ندانم کسی .

فردوسی .

تن شهریاران گرامی بود
هم از کوشش و جنگ نامی بود.

فردوسی .

یکی برگزیند که نامی تر است
به خاقان چین بر گرامی تر است .

فردوسی .

خداوند ما شاه کشورستان
که نامی بدو گشت زاولستان .

فرخی .

کجا ایدون زنان آیند نامی
هم از تخم بزرگان گرامی .

(ویس و رامین ).

در اطراف جهان شاهان نامی
از او جویند جاه و نیکنامی .

شمسی (یوسف و زلیخا).

ای نامی از تو نام خداوند ذوالفقار
در دین سید ولد آدم افتخار.

سوزنی .

در خدمت این خدیو نامی
ما اعظم شانک ای نظامی .

نظامی .

و مردم نامی را در بند گرامی دارد. (مجالس سعدی ).
گزیدند از هنرمندان نامی
دو استاد هنرمند گرامی .

وحشی .

|| محبوب . گرامی . مطلوب :
مرا مرگ نامی تر از سرزنش
به هر جای بیغاره ٔ بدکنش .

فردوسی .

بدارم ترا هم بسان پدر
وز آن نیز نامی تر و خوبتر.

فردوسی .

- نامی داشتن ؛ عزیز داشتن . محترم و معزز داشتن :
به پیش بزرگان گرامیش دار
ستایش کن و نیز نامیش دار.

فردوسی .

- نامی شدن ؛ شهرت یافتن . مشهور شدن . سرشناس گشتن . نام آور شدن . نام برآوردن :
چو بخشنده باشی گرامی شوی
به دانائی و داد نامی شوی .

فردوسی .

همان در جهان نیز نامی شوی
به نزد بزرگان گرامی شوی .

فردوسی .

به علی مردمی و مردی نامی شد و تو
گر علی نیستی ای میر علی دگری .

فرخی .

جامه ٔکعبه را که می بوسند
او نه از کرم پیله نامی شد.

سعدی .

- نامی کردن ؛ مشهور کردن . سرافراز کردن . به شهرت و اعتبار و ارزش رساندن :
گرانمایگان را گرامی کنم
پرستندگان نیز نامی کنم .

فردوسی .

کنون شاه ما را گرامی کند
بدین خواهش امروز نامی کند.

فردوسی .

دگر گفت ما تخت نامی کنیم
گرانمایگان را گرامی کنیم .

فردوسی .

چنان نامی کنم آن خاندان را
که نامش یاد باشد جادوان را.

شمسی (یوسف و زلیخا).