هبا

هبا. [ هََ ] (از ع اِ) صورت فارسی هباء. گرد وغبار که از روزن در آفتاب پدید آید. نغام . (ناظم الاطباء). (آنندراج ). غبار. (اقرب الموارد) :
مجره چون ضیا ۞ که اندر اوفتد
به روزن و نجوم او هبای او.

منوچهری .

از حجت میگوی سخنهای به حجت
زیرا که ضیائی تو و اینها چو هبااند.

ناصرخسرو.

می کش مکش آسیب زمین و ستم چرخ
بی چرخ و زمین رقص کن انگار هبایی .

خاقانی .

اسب بچار صولجان گوی زمین کند هبا
طاق فلک بیا گند هم به هبای معرکه .

خاقانی .

|| (ص ) حقیر. ذلیل . خوار. ناچیز. (ناظم الاطباء) :
همه بیشی او بجمله کمیست
همه وعده ٔ او سراسر هباست .

ناصرخسرو.

بهینه چیز که آن کیمیای دولت تست
ز همنشینی صهبا هبا شده ست هبا.

خاقانی .

|| تباه و ضایع. (ارمغان آصفی ) :
بی سکه ٔ قبول تو نقد امل دغل
بی خاتم رضای تو سعی عمل هبا.

سعدی .

- رنج هبا ؛ کسی که رنج و زحمتش بر باد رفته باشد. آن کس که سعی بیهوده و بی نتیجه برد :
پس بگوئید ز من با پدر و مادر من
که چه دلسوخته و رنج هباییدهمه .

خاقانی .