کیمیای سعادت

کیمیا. (معرب ، اِ) کیمیاء. عملی است مشهور نزد اهل صنعت که به سبب امتزاج روح و نفس، اجساد ناقصه را به مرتبه ٔ کمال رسانند یعنی قلعی و مس را نقره و طلا کنند، و چون این عمل خالی از حیله و مکری ۞ نیست از این جهت به این نام خوانند. (برهان). ||کیمیای سعادت؛ داروی خوشبختی. (فرهنگ فارسی معین ). وسیله ٔ تحصیل سعادت و نیک بختی: که کیمیای سعادت در این جهان سخن است بزرجمهر چنین گفته بود با کسری. ناصرخسرو. بیاموزَمَت کیمیای سَعادَت ز هَمصُحبَتِ بد جدایی جدایی. حافظ. دَریغ و دَرد که تا این زَمان نَدانِستَم که کیمیای سَعادَت رَفیق بُوَد رَفیق. حافظ. || تهذیب نفس است به واسطه ٔ اجتناب از رذایل و تزکیه ٔ آن از آنها و تحلیه ٔ آن به فضایل. (از تعریفات جرجانی ) (فرهنگ علوم عقلی تألیف سیدجعفر سجادی). عبارت است از تهذیب نفس به اجتناب از رذایل و اکتساب فضائل ، و این کیمیای خواص است. (کشاف اصطلاحات الفنون ). رجوع به ترکیب قبل شود. ||کیمیای سعادت کتابی است از محمد غزالی دربارهٔ اصول دین اسلام که در آخرین سال‌های قرن پنجم هجری به زبان فارسی نوشته شده‌است.[۱] و این کتاب از مشهورترین کتب عرفانی و دینی به‌شمار می‌رود که از لحاظ فصاحت کلام، سلاست انشاء و خالی بودن از تکلف و تصنع کمتر نظیر دارد. کیمیای سعادت چکیده‌ای است از کتاب بزرگ احیاء علوم الدین، با افزون و کاستی‌هایی که غزالی آن را با همان نظم و ترتیب به زبان مادری خود نوشته‌است. مقدمه کتاب در چهار عنوان است: خودشناسی، خداشناسی، دنیاشناسی، و آخرت‌شناسی. متن کتاب مانند احیاء به چهار رکن تقسیم شده: عبادات، معاملات، مُهلکات، و مُنجیات.