بداهت زمان

بداهتِ زمان. (فلسفه) اصلی است که بر اساس آن وجودِ «زمان» آشکار و هویدا (بدیهی) است. رجوع شود به «بداهت» و «زمان».

مثال:

"با وجود اقامۀ برهان از سوى فلاسفه براى اثبات وجود زمان، بسیارى از آنان بر این باورند که: وجود زمان امرى بدیهی و مستغنى از استدلال است. براهین صرفاً به منزلۀ تنبه به وجود زمان مى‏باشند، نه اثبات وجود آن. به قول استاد شهید مطهرى (ره)، زمان «به قدرى وجودش بدیهی است که حتى فردى مثل فخر رازى مى‏گوید: روى وجود زمان نباید بحث کرد، زمان ظاهر الانیه و خفى الماهیة است و باید روى ماهیت آن بحث کرد. و از بداهت زمان همین بس که ما هیچ چیز را نمى‏توانیم بیان کنیم، مگر این که وجود زمان را به نحوى فرض کنیم.»" (منبع: مقالۀ «مفهوم زمان در شهر سازی»، بقلم سعید کریمی مقدم، در تارنمای مهندس شهر ساز)