ایل لر شولی

منبع : http://kordshooli.mihanblog.com/ کردشولی‌ها که بزرگ‌ ترین جمعیت ایلی کردان فارس بوده‌اند در ساختار ایلی قبلاً ایل مستقل بوده که به مرور زمان ساکن گشته و به طایفه مستقل شناخته می‌شده است لکن در اواخر قاجاریه و اوایل پهلوی در ساختار ایل قشقایی جایگاه ایلی مناسبی داشته و پس از آن از لحاظ ساختار ایلی طایفه‌ای از طوایف ایلات خمسه استان فارس محسوب می‌شده است که هنوز بعضی از تیره‌های ان عشایر کوچنده هستند. جمعیت بسیار کمی از آن در روستاهای چشمه‌رعنا ، کافتر ، خنجشت و امیرآباد کربلایی خسرو ساکن هستند. در آخرین سرشماری عشایر در سال 1387جمعیت آنان 857 خانوار (4157 نفر ) با 6 تیره ( ارباب دار ، باباملکی،خلجی، کوش پا (کفش پا)، لری و مرادشفیع) و 15 بنکو می باشد. همچنین بر اساس این آمار کردشولی ها دارای 56737 راس گوسفند و بره، 47115 راس بز و بزغاله و 100 راس گاو و 210 راس اسب و قاطر و الاغ می باشند، ودارای 1575 هکتار اراضی ملکی آبی و 471 هکتار اراضی ملکی دیم در منطقه ییلاق خود و 11هکتار اراضی ملکی آبی و 2 هکتار اراضی ملکی دیم در منطقه قشلاق خود می باشند. (http://www.amar.org.ir/Default.aspx?tabid=669 ) منطقه ییلاقی طایفه کردشولی در سرحد چهاردانگه در محدوده روستاهای چشمه‌رعنا ، کافتر ، خنجشت و امیرآباد کربلایی خسرو (اقلیدفارس) می باشد . مذهب آنان شیعه دوازده امامی و زبان آنها فارسی مانند سایر روستاییان فارس می باشد . ما می توانیم بپذیریم که کردشولی ها یکی از بازماندگان و قسمت کوچکی از کردان پارس و باقیمانده آنان هستند . اما هیچگونه مدرکی برای اثبات ان وجود ندارد و تنها برخی از کمانه زنی ها و نیز نام این ایل و نوع گویش محلی مردمان این ایل دلیلی بر این مدعاست. در طایفه کردشولی ۴ قشر مجزا بوجود امده بود که عبارت بودند از مالک که همان کلانتر بود و بستگان وی که خان‌ها و خوانین بودند که گرچه تیره‌ای خاص نبودند اما به عنوان رئیسان خوانده می‌شدند و قشر دوم اربابی دارها بودند که خود مالک و خود رعیت بودند و قشر سوم سه دانگه که رعیت کلانتر و خان ها نامیده می‌شدند بودند این قشر منبع تامین اقتصادی طایفه و نیروی ضربت حفظ ساختار ایلی و سیستم حاکم عمل می‌کرد و قاعدتاً به ساختار ایلی وفادارتر و هم چنین تیره‌های جسور تری بوده‌اند. اما قشر اجتماعی چهارمی نیز با توجه به مالکیت زمین شکل گرفته بود که در حقیقت نه مالک بودند و نه زمینی برای کشاورزی به عنوان رعیت در اختیار داشتند این قشر را خوش نشین می‌نامیدند که همان عشایر دامدار، گله و رمه دار بودند که کماکان با شیوه کوچ نشینی به فعالیت خود ادامه می‌دادند. لازم به ذکر است که در زیست بوم این طایفه مکان‌های بسیاری به نام کردشول نامگذاری شده است و در اصل هر جایی که تعدادی از این طایفه کوچندگی را رها کرده و ساکن گردید ه‌اند به نام کردشول نامگذاری شده است که مهمترین این روستاها کردشول پاسارگاد کردشول شهرستان قیر کردشول شهرستان اقلید (چشمه رعنا) و یا نام‌هایی که نظیر شول، شولستان و ... را می‌توان نام بردعلاوه بر این مکان‌های جمعیتی که مستقیماً برگرفته از نام کردشول است شهرها روستاهای بسیار دیگری نیز مسکن و ماوای کردشولی هاست که از ان جمله‌اند: روستاهای حسین آباد، کافتر ،امیرآباد کربلایی خسرو، خنجشت،سیربانو ،سه قلات در منطقه سردسیری شهرستان اقلید،قطب آباد و مبارک آباد در منطقه گرمسیری شهرستان جهرم، و شهرهای اقلید، آباده،خرم بید ،سعادت شهر،سیدان مرودشت، سیوند ،زرقان ،مرودشت،شیراز،جهرم، و..... و روستاهای اطراف و توابع این شهرها و شهرستانها و عده‌ای نیز به اقصی نقاط ایران و جهان مهاجرت کرده‌اند که البته به صورت توده جمعیتی نیستند و بیشتر جنبه انفرادی و شغلی دارد. زبان انان علی‌رغم ریشه کردی با کویش بختیاری مخلوط است که با کلمات عربی، انگلیسی، هندی و… آمیخته می‌باشد در میان روستاهای شهرستان از لحاظ اقتصادی و اجتماعی وضعیت نسبتاً خوبی را دارا می‌باشد تمام مردم روستا با هم خویشاوندی دارند و اخیراً بعضاً با غیر بومی‌ها نیز ازدواج کرد ه‌اند. آخرین کلانتران ایل کردشولی ملا احمد و پس از وی فرزندش ملاحاجی آقا و سپس فرزندانش کربلایی خسروخان و عطاخان و در نهایت فرزندان عطاخان به نام های جوادخان و امیرحسین خان عهده دار بوده اند.