الفبای عربی جنوبی

الفبای عربی جنوبی باستانی یا مُسنَد (به عربی المسند) شاخه‌ای از الفبای نیاسینایی می‌باشد که در سده ۹ (پیش از میلاد) پدیدآمد.

این الفبا برای نگارش زبان عربی جنوبی باستان در یمن و گویش‌های صبایی، قطبانی، حدرامی، مینایی، حمیاری و زبان نیاحبشی‌-سامی در دمت به کار برده‌می‌شد. این دبیره در آغاز در سده نهم پیش از میلاد در اکله گزی در اریتره و در سده ۸ (پیش از میلاد) در یمن و بابل پدیدار گشت. این دبیره در ۵۰۰ (پیش از میلاد) به برنایی رسید و تا سده ۷ (میلادی) به کار می‌رفت. در این زمان الفبای عربی جایگزین آن شد. در اتیوپی این الفبا برناتر شده و الفبای گعز را ساخت. ریخت شکسته این دبیره با نام خط زبور حروف کوچک عربی جنوبی برای نگارش روزانه بر روی چوب کاربرد داشت.

الفبا

الفبای عربی جنوبی
نماد
واج‌نویسی
IPA
آوا
h
[h]
ه
l
[l]
ل
ḥ
[ħ]
ح
m
[m]
م
q
[q]
ق
w
[w]
و
s2 (š)
[ɬ]
ش
r
[r]
ر
b
[b]
ب
t
[t]
ت
s1 (s)
[s]
س
k
[k]
ک
n
[n]
ن
ḫ
[x]
خ
s3 (ś)
[s̪]
—
f
[f]
ف
ʾ
[ʔ]
الف
ʿ
[ʕ]
ع
ḍ
[ɬʼ]
ض
g
[g]
ج
d
[d]
د
ġ
[ɣ]
غ
ṭ
[tʼ]
ط
z
[z]
ز
ḏ
[ð]
ذ
y
[j]
ی
ṯ
[θ]
ث
ṣ
[tˢʼ]
ص
ẓ
[θʼ]
ظ
منبع