بهرام چوبین بهرام چوبینه

بهرام چوبین یا وهرام چوبین یا بهرام ششم یا وهرام چوبینه پسر بهرام گشنسپ از خاندان مهران، یکی از هفت خاندان ممتاز ساسانی بود.[۱] بهرام از مردم ری بود.[۲] او به علت بلندی قد و عضلانی بودن اندام، به چوبین (مانند چوب) معروف شده بود.

محتویات [نمایش]
هجوم ترکان [ویرایش]



خاقانات غربی ترک
در سال ۵۸۸-۵۸۹ میلادی، در آخرین سال سلطنت هرمز چهارم، لشکریان خاقانات غربی ترک و خزر به آران و ارمنستان حمله ور شدند.

در همین زمان در شرق نیز ساوه شاه (شابه شاه، بنا بر نوشتهٔ طبری) به ایران حمله کرد و سپاه هفتاد هزار نفری ایران که در مرز به نگهبانی می‌پرداخت، مغلوب ترکان شد.[۳]

بهرام در آن هنگام مرزبان ارمنستان و آذربایجان (اثورپاتکان) بود. هرمز چهارم بهرام را برای مقابله به سوی ترکان گسیل داشت.[۴]

این جنگ به نام نخستین جنگ ایران و ترکان شناخته شده‌است. بهرام دوازده هزار تن از سوارکاران را برگزید که سن هیچ یک از آنها کمتر از چهل سال نبود. این در حالی بود که سپاه پادشاه ترکان، سیصد هزار تن ذکر شده‌است. که تا هرات و بادغیس پیش آمده بودند. گمان می‌رود که بهرام از این روی این رقم سپاهی را انتخاب کرده‌است که عدد دوازده در نزد ایرانیان مقدس بوده و در تاریخ اسطوره‌ای ایران نیز در چند جنگ، مثل جنگ رستم با کیکاووس و جنگ اسفندیار با ارجاسب و جنگ گودرز به خونخواهی سیاوش، نیز دوازده هزار نفر، در سپاه شرکت داشتند و در تمامی این جنگها ایرانیان، پیروز شده بودند.[۵]

بهرام که سرداری دلیر بود با سپاهی اندک اما زبده، سپاه خاقان را در مرزهای شرقی به شدت شکست داد حتی ساوه شاه (شابه شاه) را کشت و علاوه بر غنایم سرشار و باور نکردنی ای که به دست آورد، ترکان را به پرداخت باج نیز ملزم کرد.

هرمز چهارم بعد از شکست ترکها از فتح بهرام نگران شد و او را بلافاصله به جنگ بیزانس، در ارمنستان و نواحی جنوب قفقاز فرستاد. بهرام که فرماندهی کل نیروی ایران در مقابل بیزانس را داشت از قوای بیزانس شکست سختی خورد.

هرمز که می‌خواست غرور وی را بشکند و از این شکست باطناً خشنود بود با ارسال دوک دان و لباس زنانه، به سردار شکست خورده او را بطور اهانت آمیزی از فرماندهی سپاه، عزل کرد اما بهرام موفق شد، سپاه تحت فرمان خود را نیز در اهانتی که از طرف هرمز در حق وی شده بود، شریک و همدرد سازد. بدینگونه آنها را نیز با خود، بر ضد هرمز همداستان ساخت و با موافقت و تشویق آنها، برعلیه هرمز شورش کرد.[۶]

شورش بر علیه هرمز چهارم [ویرایش]

غیر از طغیان سپاه بهرام، دسته‌هایی از یک سپاه دیگر هم از نیروهای بیزانس شکست خورده بودند و از خشم و تنبیه شاه می‌ترسیدند در اظهار طغیان با بهرام هماهنگ شدند.

در تیسفون پایتخت ساسانی عامل مؤثری که به نفع شورشگران کار می‌کرد، حزب نجبای ناراضی و مخصوصاً طبقهٔ موبدان بود. هرمز با عدالت خشونت آمیز خویش که متمایل به عامهٔ مردم بود و از احتیاط و تعادل عاری بود، طبقهٔ نجبا را شدت مأیوس و ناراضی کرده بود. بهرام هم در شروع طغیان خویش به پشتیبانی نجبا دل بسته بود و ظاهراً بر روی ناخرسندی موبدان حساب می‌کرد.

به روایت طبری بهرام در ایجاد نفاق و سوءظن بین هرمز چهارم و پسر وی خسرو پرویز دست داشت و خسرو در این هنگام از ترس پدر به آذربایجان گریخته بود.

از طرف دیگر در خود تیسفون، گستهم، دائی خسرو پرویز موفق شد، برادر خود وندوی را که بر اثر سوءظن هرمز، به زندان افتاده بود، از زندان بیرون بیاورد و رهبری شورشی را بر عهده گرفتند که در نهایت شورشیان پایتخت، توانستند هرمز را خلع کرده و پسر وی خسرو پرویز را پادشاه کنند. خسرو شتابان از آذربایجان به پایتخت آمد و در سال ۵۹۰ میلادی، تاج بر سر نهاد.[۷]

پیکار با خسرو پرویز [ویرایش]



تصویری از نبرد خسروپرویز و بهرام چوبین در شاهنامه
بهرام چوبین حاضر نشد که بفرمان پادشاه جدید در آید زیرا خود سودای پادشاهی داشت. دودمان بهرام مدعی بودند که از نسل ملوک اشکانی هستند و بهرام بر این امر تکیه کرده خود را پادشاه نامید. از آنجا که سپاه بهرام نیرومند بود، خسرو رو به هزیمت گذاشت. بهرام فاتحانه به پایتخت آمد و بنام بهرام ششم و به دست خود تاج بر سر گذاشت و بنام خود سکه زد. در این اثنا خسرو از سرحد ایران گذشته به امپراتور بیزانس موریکیوس پناه برد.

یکسال پادشاهی بهرام توأم با یک سلسله شورش و فتنه بود. وندوی دائی خسرو که دستگیر و زندانی شده بود، بیاری چند تن از بزرگان رهایی یافت و پیشرو مخالفان بهرام شد. وندوی به آذربایجان گریخت و نزد برادر خود گستهم بیاری خسرو پرویز برخواستند.

خسرو همراه با سپاهی که امپراتور موریکیوس در اختیارش گذاشته بود به ایران برگشته و با سپاه بهرام در حوالی گنزک آذربایجان جنگ کرد و بهرام بعد از شکست، رو بهزیمت نهاد.[۸]

سرانجام بهرام چوبین [ویرایش]

در سال ۵۹۱ میلادی بهرام چوبین بعد از شکست در نبرد نهایی با خسرو و سپاهیانش، همراه با باقیماندهٔ سپاهش به سوی ترکان گریخت و با مهربانی تمام از سوی خان ترک پذیرفته شد. در مآخذ پارسی از این خان ترک نامی برده نشده‌است. گمان می‌رود این خان یون یوللیق یا دولان خان، فرمانروای خاقانات شرقی ترک باشد که با خاقانات غربی ترک جنگ داشتند و شاید به همین سبب بهرام را پناه داد.[۹] خسرو با هدایایی که برای خاتون همسر خان ترک فرستاد، موجبات کشته شدن بهرام را فراهم کرد. خاقان ترک که از مرگ بهرام، غمگین شده بود، از گردیه خواهر و همسر بهرام چوبین، خواست که به همسری برادر خاقان، درآید. گردیه پیشنهاد خاقان را نپذیرفت و همهٔ سپاهیانی را که همراه برادر وی، بهرام، به دیار ترکان آمده بودند، از دیار ترکان بیرون آورده و به ایران بازگرداند.[۱۰]

بهرام چوبین در ادبیات ایران [ویرایش]

داستان بهرام چوبین در کتابی به عنوان بهرام چوبین نامگ در عهد باستان وجود داشته‌است که متأسفانه برجای نمانده‌است. مورخان ایرانی چون طبری، دینوری، بلعمی، و فردوسی نیز مطالبی از این داستان را به رشتهٔ تحریر کشیده‌اند.[۱۱]

سرگذشت پر حادثهٔ بهرام چوبین در اذهان ایرانیان تأثیری قوی گذاشته‌است و موجد افسانهٔ شیرینی بزبان پهلوی شده‌است که مطالب آن را مورخان عرب و ایران خاصه فردوسی در کتب خویش آورده‌اند. مؤلف گمنام این روایت توانسته‌است سرگذشت آن سردار بزرگ ناکام را با بیانی کافی، مجسم و محسوس کند. بنابر قول او بهرام نه تنها در لشکرستانی از قهرمانان مشهور بشمار می‌آمده، بلکه در خصال مردانه و اطوار شایسته دارای مقامی عالی بوده‌است.[۱۲]

سلف:
هرمز چهارم شاهنشاه ساسانی
۵۹۰ – ۵۹۱ میلادی

جانشین:
خسرو پرویز
پانویس [ویرایش]

↑ زرین کوب، ص ۵۰۷
↑ تورج دریایی، شاهنشاهی ساسانی، برگردان مرتضی ثاقب‌فر، نشر ققنوس، چاپ یکم،۱۳۸۳. ISBN 964-311-436-8، ص۴۷ .
↑ ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۱۱۰
↑ ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۱۱۱
↑ ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۱۱۲
↑ زرین کوب، ص ۵۰۷
↑ زرین کوب، ص ۵۰۸
↑ کریستن سن، ص ۴۶۵ و ۴۶۶
↑ رضا، ایران و ترکان در روزگار ساسانیان ص ۱۲۸
↑ طبری، ص ۷۳۴
↑ ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۱۱۴
↑ کریستن سن، ص ۴۶۶
جستارهای وابسته [ویرایش]

قیام بهرام چوبین
منابع [ویرایش]

زرین کوب، عبدالحسین . تاریخ مردم ایران، قبل از اسلام. تهران: انتشارات امیر کبیر، ۱۳۶۴
کریستین سن، آرتور. ایران در زمان ساسانیان، ترجمهٔ رشید یاسمی. چاپ پنجم. تهران: انتشارات امیرکبیر ۱۳۶۷
رضا، عنایت الله. ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۶۵
طبری، محمد بن حریر. تاریخ طبری جلّد دوِم. ترجمه ابولقاسم پاینده، چاپ دوم. تهران: انتشارات اساطیر، ۱۳۶۲
سالروز درگذشت بهرام چوبین و نگاهی به کارهای او
[نهفتن]
ن • ب • و
شاهان ساسانی
اردشیر بابکان شاپور یکم هرمز یکم بهرام یکم بهرام دوم بهرام سوم نرسی هرمز دوم آذرنرسی شاپور دوم اردشیر دوم شاپور سوم بهرام چهارم یزدگرد یکم بهرام گور یزدگرد دوم هرمز سوم پیروز یکم بلاش قباد یکم جاماسپ قباد یکم خسرو انوشیروان هرمز چهارم بهرام چوبین خسرو پرویز قباد دوم اردشیر سوم شهربراز جوانشیر پوراندخت پیروز دوم آزرمی دخت فرخزاد خسرو یزدگرد سوم
این یک نوشتار خُرد پیرامون تاریخ است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
رده‌های صفحه: ارتشبدهای اهل ایران ژنرال ساسانیان شاهان ساسانی شخصیت‌های شاهنامه فرماندهان تاریخی ایران فرماندهان سپاه ساسانی

قس عربی

بهرام (توفی 591 م) الملقب بجوبین، أحد قادة الفرس من أسرة مهران الإقطاعیة الشهیرة. تمکن من هزیمة خاقان الترک فی عهد هرمز الرابع وغنم من غنائم کثیرة، واضطر الأتراک لأول مرة إلى دفع جزیة للملک الساسانی، لکن هذا النصر أصبح بدایة لخلاف متوقع بین بهرام القائد المحبوب نتیجة انتصاراته وبین الملک الذی رغب فی تکلیف بهرام بالتصدی للقوات البیزنطیة على الحدود الغربیة، ویبدو أن استعدادات بهرام کانت ضعیفة، أو أن ثقته الزائدة بنفسه أو قوة الجیش البیزنطی أدت إلى هزیمة الجیش بطریقة مهینة، مما أدى إلى حقد بهرام وانتظاره الفرصة السانحة للرد على إهانة الملک بتأیید من الجنود. وفی تلک الأثناء کان الملک قد سجن أحد معارضیه من أنسباء الأسرة المالکة ویدعى بندویهن مما أثار ضده أخوه بسطام من أسرة أسباهید بهلو المشهورة، الذی تمکن بمساعدة بعض فرق الحرس الملکی من تحریر أخیه بندویه من سجنه، ودخلا القصر الملکی وخلعا الملک، وسملوا عینیه وقتلوه سنة 590 م ونصبوا ابن کسرى ملکا بدیلاً.
ولم یکن بهرام جوبین مستعدا لموالاة الملک الجدید، إذ کان یشعر بأحقیته فی تولی الملک بزعم انتسابه إلى الملوک البارثیین. وهندما اقترب بهرام وجنوده من العاصمة المدائن فر کسرى إلى الإمبراطور البیزنطی موریس ودخل بهرام القصر الملکی وأعلن نفسه ملکاً. على أنه لم یهنأ بهذا المنصب إذ داهمته سلسلة من الإضرابات أقامها رجال الدین وعظماء البلاد ضد حکمهن وخاصة بسطام وبندویه، ولم یرحب به إلا الیهود الذین زعموا، کما تذکر المصادر بأنه حامیهم فأمدوه بالمال وأیدوه.
وقد أتت المعارضة الداخلیة أکلها عندما هزمت القوات البیزنطیة التی ناصرت قوات بهرام الذی هرب وقتل بعد ذلک، وأعید کسرى إلى عرش المدائن.
ادعى السامانیون الذین حکموا أجزاء من بلاد فارس فی عهد العباسیین وما بعدهم، ادعوا أنهم من نسله.
سبقه
هرمز الرابع الحکام الساسانیون تبعه
کسرى الثانی



[عدل]المصادر

معالم التاریخ الحضاری للدولة الساسانیة.
تصنیفات: شخصیات من الشاهنامة فرس ساسانیون

قس ترکی آذری
Bəhram Çubin (? - təqribən 592) - Sasani sərkərdəsi və İran şahı (590 591).
Bəhram Çubin Bizansla mübarizəyə başçılıq etmiş, Orta Asiyadan İrana hücum edən türk tayfalarının ordusunu məğlub edəndən sonra IV Hürmüzdü (579-590) taxtdan salmış və özünü “şahənşah” elan etmişdi. Lakin II Xosrov Pərviz Bizans qoşunlarının köməyi ilə Bəhram Çubinə qalib gəlmişdi (591).
Bəhram Çubin türk xaqanının yanına qaçmış və çox keçmədən orada öldürülmüşdür.
[göstər]
g • m • r
Sasani hökmdarları
Kateqoriya: Sasani hökmdarları

قس ترکی استانبولی
Behram Çubin (Farsça'da بهرام چوبین), Sasaniler zamanında II. Hüsrev'e bağlı meşhur bir İranî askerî komutan. 590 — 591 yılları arasında kısa bir süreliğine VI. Behram adıyla Sasani İmpartorluğu tahtına çıkmıştır.
Önce gelen:
IV. Hürmüz Sasani İmparatoru
İran Şehinşahı
590 –591 Sonra gelen:
II. Hüsrev
[göster] g · t · dSasani hükümdarları
İran tarihi ile ilgili bu madde bir taslaktır. Maddenin içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Kişi ile ilgili bu madde bir taslaktır. İçeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Kategoriler: İran tarihi taslaklarıKişi taslaklarıSasani hükümdarlarıŞehname karakterleri

قس روسی


Бахра́м Чубин (перс. بهرام چوبین пехл. транск. Vərahran Chobinəq) — сипах-салар[2] (командующий армией) (полководец) Ирана при династии Сасанидов, с 590 по 591 гг. шахиншах Ирана, под именем Бахрама VI[3].
[править]Биография

Согласно источникам Бахрам Чубин был сыном Бахрама Гушнаспа, сына Кузека, являвшегося марзбаном (наместником) провинции Азербайджан при шахиншахе Хосрове I Ануширване. Он имел прозвище Михрбандак (в армянских источниках — Михревандак), поскольку происходил из рода Михран — одного из 7 ведущих парфянских родов, восходивших к Аршакидам и сохранивших свое влияние и при Сасанидах[4][5][6][3][7][8]. Владения этого рода располагались в Рее. По другим данным, он был потомком сасанидского шаха Бахрама IV Керманшаха (388—399). Прозвище «Чубин» означало «Ворон»[9][10], получил из-за изображения ворона на родовом щите. Существует также весьма противоречивая и неподтвержденная источниками версия о значении слова Чубин, как «Копьеподобный»[11], которую получил за свой рост, могучее телосложение и гордую осанку[12].
Несмотря на то, что мировая историография практически единогласно[12][5][6][7][13][8] считает Бахрама Чубина парфянином, происходившим из рода Михран, узбекский историк Ш. С. Камолиддин предполагает о существовании документов, указывающих на тюркские корни у Бахрама Чубина, о которых упоминал иранский историк Инойат Аллах Ризо, который хотя отвергает эту мысль о тюркском происхождении как «неправильную и в корне неверную»[14].
Он начал карьеру при Хосрове Ануширване службой в полках саваран (тяжелая кавалерия) и тогда прославился своими подвигами. В 570-х гг. был назначен марзбаном Севера (Великая Мидия и Азербайджан) и в этом качестве без определенного успеха воевал с византийцами в Месопотамии[12]. При Ормизде IV стал главнокомандующим иранской армии. Осенью 589 г. одержал при Герате решительную победу над вторгшимися в Иран тюрками[15], которые, вступив в союз с византийцами, угрожали самому существованию Ирана[12]. При этом Бахрам Чубин собственноручно убил командующего армией тюрков, известного в иранских источниках под именем Совэ (по предположению Л. Н. Гумилева его подлинное имя было Янг-Соух и был он не ханом, а наместником одной из провинций каганата). После этого победоносно вторгся во владения тюрков в Средней Азии. Был объявлен героем и спасителем страны. Пользовался высочайшим авторитетом в стране, что скорее и стало причиной его опалы. В результате дворцовых заговоров, и борьбы Ормизда IV-го со знатью (по другой версии, несогласованности при дележе трофеев, был отстранен от командования армией). Ормизд не только сместил его с поста главнокомандующего, но и послал в насмешку прялку и женское платье, подобающее для него более, чем одежда воина[16]. Будучи отстраненным, поднял мятеж против центральной власти, его поддержала армия, недовольная правлением Ормизда IV. Ормизд IV в результате заговора знати, в качестве услужения Бахраму Чубину, был убит. Бахрам короновался короной Сасанидов под именем Бахрама VI и объявил о реставрации законной династии Аршакидов. Также объявил Сасанидов тиранами и узурпаторами власти в Иране. Бахрам Чубин процарствовав один год и был побежден объединенной византийско-иранской армией, посланной на помощь Хосрову II Парвизу византийским императором Маврикием.
После поражения в сражении при Ганзаке в Антропатене, Бахрам Чубин бежал к тюркам, к своим бывшим врагам, был принят при дворе тюркского кагана, и женился на дочери кагана. Обеспокоенный таким оборотом дел, Хосров сумел через своего посла склонить подарками жену Нили-хана на заговор против претендента, и наёмный убийца заколол Бахрама VI отравленным кинжалом[16].
От Бахрама Чубина принято вести родословную династии Саманидов[17]
[править]Примечания

↑ Показывать компактно

↑ Бахрам является современной транскрипцией (арабская фонетика) авестийского имени Вэртрагна, на пехлеви звучащий как Варахран
↑ Должность Эранспахбеда (главнокомандующий армией Ирана) была упразднена при Хосрове I Ануширване, после эранспахбедом мог быть только сам шах. Заменена на должность сипах-салар, на которую назначал сам шах
↑ 1 2 Encyclopedia Iranica, «Bahram Chobin», Shahbazi, A.Sh (недоступная ссылка с 03-04-2011 (465 дней))
↑ Richard Frye. The History of Ancient Iran" «Fortunately Iran had a brilliant general of the Mihran family called Bahram Chobin who decisively defeated the Turks at a great battle near Herat in 589, reported in a number of sources».[1]
↑ 1 2 Bahrām VI Chūbīn. (2008). In Encyclopædia Britannica. Retrieved July 07, 2008, from Encyclopædia Britannica Online: http://www.britannica.com/EBchecked/topic/49131/Bahram-VI-Chubin
↑ 1 2 Frye, R.N. (1983). «The Political History of Iran under the Sassanians», in William Bayne Fisher, Ilya Gershevitch, Ehsan Yarshater, R. N. Frye, J. A. Boyle, Peter Jackson, Laurence Lockhart, Peter Avery, Gavin Hambly, Charles Melville: The Cambridge History of Iran. Cambridge University Press. ISBN 0-521-20092-X. «..Bahram Chobin, a member of Mihran family from Ray and related to Arsacisds (Parthians)» page 163.
↑ 1 2 Geoffrey Greatrex, Samuel N.C. Lieu, "The Roman Eastern Frontier and Persian War, Routledge, Published 2002. page 171"In April 588 the Persian General Bahram Chobin…"
↑ 1 2 Bejamin H. Isaac, "The Near East under Roman Rule: Selected Papers,Brill, 1998. page 446: «In 589/90 the Persian general Bahram Chobin tried in vain to lure the Roman..»
↑ На пехлеви, так и на современном фарси Chobin — ворон
↑ Гумилев Л. Н. Древние тюрки. XII. Западный каганат
↑ неподтвержденная первоисточниками версия — нет указаний на первоисточник и этимологию и объяснение значения
↑ 1 2 3 4 Encyclopedia Iranica, «Bahram Chobin», Shahbazi, A.Sh [2](непотвержденная первоисточниками версия) (недоступная ссылка с 03-04-2011 (465 дней))
↑ Richard Frye. The History of Ancient Iran» « Fortunately Iran had a brilliant general of the Mihran family called Bahram Chobin who decisively defeated the Turks at a great battle near Herat in 589, reported in a number of sources.»[3]
↑ Инойат Аллах Ризо. Ирон ва Туркон дар рузгор-и Сосонийон. С. 152
↑ Л. Гумилев «Подвиг Бахрама Чубина»
↑ 1 2 Все монархи мира. Древний Восток/К. В. Рыжов. — М.: Вече, 2006. — 324 с.
↑ «Подвиг Бахрама Чубина» Л. Гумилев
[править]Ссылки

Л. Гумилев «Подвиг Бахрама Чубина»
«К вопросу о происхождении Саманидов» ч.1 Бахрам Чубин. Ш. Камолиддин
Правители раннесредневекового Ирана (Сасаниды¹)
Сасан • Папак • Ардашир Папакан • Шапур I • Ормизд I • Бахрам I • Бахрам II • Бахрам III • Нарсе • Ормизд II • Шапур II • Арташир II • Шапур III • Бахрам IV • Йездигерд I • Бахрам V • Йездигерд II • Ормизд III • Пероз • Балаш • Кавад I • Замасп • Хосров I Ануширван • Ормизд IV • Бахрам VI • Хосров II Парвиз • Кавад II • Арташир III • Шахрвараз • Борандохт • Азармедохт • Йездигерд III
¹выделенные шрифтом маленького размера не относятся к этой династии

Категории: Персоналии по алфавитуУмершие в 592 годуЦари раннесредневекового ИранаПравители Азии VI векаСаманидыУбитые монархи


قس جینی

巴赫拉姆六世（波斯語： بهرام چوبین）為萨珊王朝的軍事領導者之一，也是曾為該王朝君主，統治期間為590年－591年。他最大事蹟就是以明顯居於劣勢的兵力打敗东罗马帝国等大國，也因此英雄事蹟成為君主，不過隨即遭流放刺殺。
查看条目评分
给本文评分
这是什么？
可信度
客观性
完整性
可读性
我非常了解与本主题相关的知识（可选）

提交评分
1个分类：薩珊王朝君主

قس آلمانی


Bahram (oder Vahram) Čobin (persisch ‏بهرام چوبین‎ Bahrām-e Čūbīn [bæɦˈrɔːme tʃuːˈbiːn]) war ein persischer General (Ērān Spāhbod) und Usurpator des 6. Jahrhunderts.
Leben [Bearbeiten]

Bahram stammte aus dem Adelsgeschlecht der Mihran, die zu den sieben einflussreichsten Familien im Sassanidenreich zählten, und wurde wohl in Rhazakene (Ray) geboren – wann, ist unbekannt. Seine Familie, die sich auf die Vorgängerdynastie der Sassaniden, die Arsakiden, zurückführte, stellte traditionell Feldherren für das Heer des Großkönigs: Viele spätantike westliche Autoren (wie zum Beispiel Prokop) dachten daher irrtümlicherweise, Mihran sei kein Name, sondern ein Rang.
Bahram, der unter Chosrau I. zunächst wohl in der königlichen Garde gedient hatte, kämpfte sehr erfolgreich als General gegen Armenier im Westen und Göktürken im Osten. Als er aber 589 im Kaukasus eine kleinere Niederlage gegen die Oströmer erlitt, nahm dies König Hormizd IV., der die Erfolge seines Feldherrn mit Misstrauen verfolgt hatte, zum Anlass, ihn zu demütigen (er schickte ihm Frauenkleider). Bahram reagierte, indem er seine Soldaten aufwiegelte und sich gegen den König erhob. Offenbar wusste Bahram um die Loyalität seiner Truppen, und zudem konnte er mit einer weit verbreiteten Unzufriedenheit mit Hormizd IV., der offenbar seit längerem gegen Adel und Priesterschaft vorgegangen war, rechnen. Der Großkönig wurde in der Tat gestürzt (wahrscheinlich am 6. Februar 590), noch bevor Bahram die Hauptstadt erreicht hatte, doch ersetzten die Verschwörer Hormizd IV. durch seinen Sohn Chosrau II., der neun Tage später gekrönt wurde und vergeblich mit Bahram zu verhandeln suchte. Bis dahin hatte sich Letzterer als Kämpfer für Chosrau, der seit längerem im Streit mit seinem Vater gelegen hatte, gegeben; doch nun wurde langsam deutlich, dass Bahram eher eigene Interessen vertrat.
Es kam zu keiner Einigung, und da Chosrau nach einem ersten verlorenen Gefecht erkennen musste, dass seine Anhänger zu Bahram überliefen, floh er ins Oströmische Reich, mit dem sich Persien seit Jahren im Krieg befand. Bahram nahm Ktesiphon ein und krönte sich selbst am 9. März 590 als Bahram VI. zum König. Da seit über 360 Jahren nur Angehörige des Hauses Sassan die Krone getragen hatten – auch Usurpatoren hatten stets zumindest aus Nebenlinien der Königsfamilie gestammt –, war dies eine sensationelle Aktion. In der orientalischen Überlieferung finden sich daher Hinweise darauf, dass Bahram, der sich zuvor als Verteidiger des Adels gegen Hormizd IV. geriert hatte, mit diesem Schritt an Rückhalt verlor und sich vielleicht bereit erklären musste, den Thron wieder zu räumen, sobald Chosraus jüngerer Bruder volljährig sei. Die Vorstellung, nur ein Sassanide habe ein Anrecht auf die Krone, war in Persien offenbar immer noch sehr wirkmächtig.
Bahrams Versuche, den oströmischen Kaiser Maurikios zur Auslieferung seines geflohenen Rivalen Chosrau II. zu bewegen, blieben erfolglos. Stattdessen fielen kaiserliche Truppen gemeinsam mit dem legitimen Herrscher in Persien ein; die römischen Truppen unter Führung von Narses, denen sich bald auch persische Anhänger Chosraus anschlossen, konnten Bahram im Sommer 591 beim Fluss Blarathon (bzw. Blarathos) schlagen und dann Ktesiphon einnehmen – übrigens zum letzten Mal in der Antike. Über das weitere Schicksal Bahrams ist nichts Sicheres bekannt, wahrscheinlich floh er nach Ostpersien oder zu den Göktürken und wurde dort nach einem Jahr auf Betreiben von Chosrau ermordet. Seine Familie hingegen behielt ihren Einfluss und ihr Territorium; eine Entmachtung des Hauses Mihran durch den König hätten die anderen großen Geschlechter wohl nicht geduldet.
Die Hauptquellen zur Erhebung Bahrams sind Theophylaktos Simokates, Evagrius Scholasticus und Tabari.
Die späteren Samaniden, die ersten einheimischen Herrscher in Persien nach der arabischen Eroberung, behaupteten, die Nachkommen Bahram Chobins zu sein, um so eine weitere Legitimation zu erlangen.
Literatur [Bearbeiten]

John R. Martindale: The Prosopography of the Later Roman Empire IIIa. Cambridge 1992, S. 166f.
Zeev Rubin: Nobility, Monarchy and Legitimation under the later Sasanians. In: J. Haldon und L. Conrad (Hgg.): The Byzantine and early Islamic Near East. Band 6, Princeton 2004, S. 235–273.
Klaus Schippmann: Grundzüge der Geschichte des sasanidischen Reiches. Darmstadt 1990.
Michael Whitby: The Emperor Maurice and his Historian. Oxford 1988, S. 294–304.

Vorgänger Amt Nachfolger
Hormizd IV. König des neupersischen Reichs
590 Chosrau II.
Kategorien: König (Sassanidenreich)Militärperson (Persien)Geboren im 6. JahrhundertGestorben im 6. oder 7. JahrhundertMann


قس اسپانیایئ
Bahram Chubin (en Persa بهرام چوبین, transcrito al español Vahram o Bahram) era un célebre Eran spahbod (general, jefe del estado mayor y ministro de guerra) durante el reino de Khosro II en el Irán sasánida. Se tomó el poder y se autoproclamó rey bajo el nombre de Bahram VI (también transcrito Vahram VI) durante un corto año (590 - 591).
Bahram Chubin descendía del clan parto Mihran. Su primer éxito militar tuvo lugar en Herat en 589, repeortado por numerosas fuentes. Posteriormente derrotaría a una gran fuerza militar de Köktürks, que eran cinco veces superior en número a la armada persa. Esta victoria fue posible gracias a la gran disciplina y al mejor entrenamiento de su caballería Catafractas, gracias a las cuales pudo cercar y luego vencer a los Turcos, matando al Köktürk Yabqu. Luego, una derrota menor sobre suelo bizantino y la humillación que Cosroes II le propinaría, lo llevaron a rebelarse con todas sus tropas (spah) en contra de Cosroes II y marchará sobre Ctesifonte. Khosro II, incapaz de resistir a tal fuerza militar, se dará a la fuga hacia territorios bizantinos y Bahram hará posesión del trono bajo el nombre de Bahram VI (Vahram VI) en el transcurso de un año (590 - 591).
Sin embargo, las numerosas provincias occidentales del Imperio, particularmente Armenia, se rebelarán contra el poder de Bahram VI en favor de Cosroes II. Bahram VI, incapaz de detener las revueltas y de enfrentar a un ejército de 70 000 proveídos en gran parte por el Emperador Bizantino Mauricio I y dirigidos por Cosroes II, escapó hacia el Asia Central (Azerbaiján) con las tribus turcas. Al poco tiempo sería asesinado por el Khan turco para evitar una confrontación con Cosroes II.
Existen una gran cantidad de cuentos que narran las hazañas de Bahram VI,1 como es el caso para numerosos héroes en la literatura persa. Después de la caída del Imperio sasánida y la posterior Conquista islámica de Persia, la dinastía de los Samánidas, una de las primeras dinastías independientes, se considerarán los descendientes de Bahram Chubin.
[editar]Referencias

↑ Frye.History of Ancient Iran
Ver las calificaciones de la página
Evalúa este artículo
¿Qué es esto?
Confiable
Objetivo
Completo
Bien escrito
Estoy muy bien informado sobre este tema (opcional)

Enviar calificaciones
Categorías: Dinastía sasánidaMilitares del siglo VIPolíticos del siglo VIMilitares asesinadosPolíticos asesinados


قس انگلیسی

General Bahrām Chobin (Chubin, Chobina) (in Persian بهرام چوبین) was a famous Eran spahbod (Iranian army-commander) during the late 6th century in Persia, usurping the Sassanid throne for a year as Bahram VI (590-591).[1]
Contents [show]
[edit]Life

Descended from the House of Mihran, one of the Seven Parthian clans, his first great victory came in Herat in 589, which is reported in a number of sources.[2] He successfully defeated a large Göktürk army in great Turkish War. Reportedly, the Turkish forces outnumbered his troops five to one. Relying on the discipline and superior training of his Persian Cataphract cavalry, Bahram trapped and defeated the Turks, killing the Göktürk Bagha/Yabghu Qaghan. After suffering a minor defeat in battle against the Eastern Roman (Byzantine) Empire, Shah Hormizd IV humiliated him, sending him women's clothing to wear. Thus, he along with the main Persian army, rebelled against the Shah and marched toward Ctesiphon. Hormizd was killed and his son, Khosrau II, unable to fight such an army, fled to Byzantine territory and Bahram sat on the throne.
Bindoy, the uncle of Khosrau, who had accompanied him into exile, was sent with a large army granted by the Byzantine Emperor Maurice. They went to Armenia to outflank Bahram, who was defeated in the lowlands and lost Ctesiphon. He retreated to Azerbaijan but was finally defeated at the Battle of Blarathon and fled to the Turks in Central Asia and settled in Ferghana.[3] However, after some time he was murdered by the hired assassin sent by Khusrau II.[4]
[edit]Legacy

There are many fables attributed to Bahram VI, as is the norm for many heroes in Persian literature. The chapters in Volume VIII of Ferdowsi's 11th-century Shahnameh[5] on the reigns of "Hurmuzd, Son of Nushirwan," and "Khusrau Parviz," both of which are almost as much about Bahram Chobin as about Hormizd or his son. The sections on Bahram Chobin's sister, Gordiyeh, are of special interest. According to traditions outside the Shāhnāmeh, she was also his wife.
Following the collapse of the Sassanid empire, the Samanid dynasty, one of the first independent Persian dynasties, were descendants of Bahram Chobin.[6]
[edit]References

^ Tabari, The History of al-Tabari:The Sāsānids, the Byzantines, the Lakhmids, and Yemen, Vol.V, trans. Clifford Edmund Bosworth, (State University of New York Press, 1999), 311.
^ Touraj Daryaee, Sasanian Persia:The Rise and Fall of an Empire, (I.B.Tauris, 2010), 31.
^ Gumilev L.N. Bahram Chubin, pp. 229 - 230
^ Usanova M. Ismoil Somonii waqfnomasi, p. 29.
^ online at http://persian.packhum.org/persian/
^ Abū Bakr Muḥammad ibn Jaʻfar Narshakhī, History of Bukhara, Transl. Richard Nelson Fyre, (Markus Weiner Publishers, 2007), 77-78.
[edit]External links

Encyclopedia Iranica, "vii. Bahrām VI Čōbīn", Shahbazi, A.Sh
Cited by Richard Frye
Preceded by
Khosrau II Sassanid Rulers
590–591 Succeeded by
Khosrau II
[show] v t e
Rulers of the Sassanid Empire (224–651)
[show] v t e
Shahnameh of Ferdowsi
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Shahnameh charactersSassanid dynastyGeneralsIranian generalsEran Spahbods