حلقه به گوش
نویسه گردانی:
ḤLQH BH GWŠ
حلقه به گوش. {حَ بّ}. (ص. مرکب). ۱. کسی که حلقه یا گوشواره در گوش دارد. ۲. [مجاز] مطیع؛ فرمانبردار: ♦ بندۀ حلقه‌به‌گوش ار ننوازی برود / لطف کن لطف که بیگانه شود «حلقه‌به‌گوش» (سعدی: ۶۴). فرهنگ فارسی عمید. ////////////////////////////////////////////////////// تا آسمان ز حَلقه به گوشان ما شَوَد کو عشوه ای ز اَبروی هَمچون هِلال تو ////////////////////// حافظ.
واژه های همانند
هیچ واژه ای همانند واژه مورد نظر شما پیدا نشد.