شیردال

شیردال یا گریفین (در پارسی میانه: بَشکوچ[۱]) (The griffin, griffon, gryphon)موجودی افسانه‌ای با تن شیر و سر دال و گوش اسب است. تندیس‌های به شکل شیردال در معماری کاربرد زیادی دارند. شیردال از انگاره‌های مهم اندیشه و هنر خاور باستان به‌شمار می‌آید. به نظر می‌رسد آغازین نمونه‌های این انگاره را مصریان ساخته‌اند و پس از آن مردمان میان‌رودان، ایلام و ایران باختری آن را بر دست‌سازهای هنری خویش نقش کرده‌اند. عقاب و شیر هرکدام دارای نیروی سحرآمیز و فرمانروای قلمرو خویشتن بودند. هنگامی که درهم آمیخته می‌شدند برای نیایشگاه‌ها به نگاهبانی شکست‌ناپذیر بدل می‌شدند که در هرکدام از فرهنگ‌های کهن نام و ویژگی متفاوتی داشت.[۲] شیردال‌ها در معماری ایلامی کاربرد داشتند و نمونه برجسته‌ای از آن در شوش پیدا شده‌است. روی کفل این شیردال نوشته‌ای است به خط میخی عیلامی از اونتاش گال که آن جانور را به اینشوشیناک خدای خدایان ایلام(عیلام) هدیه کرده‌است. این شیردال که بدست بانو گیرشمن بازسازی شده‌است در قلعه شوش نگهداری می‌شود. علت وجود سر عقاب و بدن شیر این است که شیر پادشاه حیوانات و عقاب پادشاه پرندگان است. مردم ایران باستان شیردال‌ها را نگهبان گنجینه‌های خدایان می‌پنداشتند //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// The griffin, griffon, or gryphon (Ancient Greek: γρύψ, grū́ps; Classical Latin: grȳps or grȳpus;[1] Late and Medieval Latin:[2] gryphes, grypho etc.; Old French: griffon) is a legendary creature with the body, tail, and back legs of a lion; the head and wings of an eagle; and sometimes an eagle's talons as its front feet. Because the lion was traditionally considered the king of the beasts, and the eagle the king of the birds, by the Middle Ages, the griffin was thought to be an especially powerful and majestic creature. Since classical antiquity, griffins were known for guarding treasures and priceless possessions.