برص پیسی

پیسی، بَرَص، لک و پیس یا ویتیلایگو (به انگلیسی: Vitiligo) اختلال تولید رنگدانه است که در آن ملانوسیت‌ها (سلولهایی که رنگدانه تولید می‌کنند) در قسمت‌هایی از پوست، غشاهای مخاطی و شبکیه تخریب شده‌اند. در نتیجه لکه‌های سفیدپوست در نواحی مختلف بدن ظاهر می‌شوند.[۱] مویی که در نواحی مبتلا به پیسی رشد می‌کند معمولاً سفید می‌شود. پزشکان چندین نظریه متفاوت مطرح کرده‌اند. یکی این که بیمار پادتنهایی (آنتی‌بادی‌هایی) تولید می‌کند که ملانوسیت‌های بدن خودش را تخریب می‌کند. دیگر این که ملانوسیتها خود به خود تخریب می‌شوند. در نهایت بعضی گزارش کرده‌اند رخدادی منفرد از قبیل آفتاب سوختگی یا فشار روحی باعث بروز پیسی می شود ولی مورد اخیر از نظر علمی ثابت نشده‌است. درصد افراد مبتلا به پیسی حدود ۳ تا ۴ درصد جمعیت دنیا یا (۵۰–۴۰ میلیون نفر)، به پیسی مبتلایند. ۹۵٪ افراد قبل از ۴۰ سالگی علائم را نشان داده‌اند. بیماری تمام نژادها و هر دو جنس را یکسان تحت تأثیر قرار می‌دهد. به‌نظر می‌رسد پیسی در افراد مبتلا به بیماری‌های اتوایمیون شایعتر است. این بیماری‌های اتوایمیون عبارت‌اند از: پرکاری غده تیروئید، نارسایی قشر غده فوق کلیوی، آلوپسی آره آتا و آنمی پرنسیوز. پیسی می‌تواند بیماری ارثی باشد یعنی در بین افراد خانواه بروز کند. کودکانی که والدینشان مبتلا به این بیماری اند بیشتر احتمال ابتلا به پیسی دارند. با این حال بیشتر کودکانی که یکی از والدینشان مبتلا به پیسی باشند به بیماری مبتلا نمی‌شوند و بیشتر افراد مبتلا به پیسی سابقه‌ای از این بیماری را در فامیل ندارند. علائم معمولاً افراد مبتلا به پیسی اول از همه به رنگدانه‌دار شدن (پیگمانتاسیون) به حالت لکه‌های سفید روی پوستشان توجه می‌کنند. این لکه‌ها بیشتر از همه در مناطق در معرض نور از قبیل دست‌ها پاها بازوها، صورت و لب‌ها شایع هستند. دیگر نقاط شایع لکه‌های سفید عبارت‌اند از زیر بغل و کشاله ران، اطراف دهان و چشم، پره‌های بینی، ناف و نواحی تناسلی. پیسی معمولاً به یکی از سه الگوی زیر ظاهر می‌شود: در یک الگو (الگوی کانونی) ناحیه بدون رنگدانه به یک یا تعداد معدودی ناحیه محدود می‌شود. بعضی افراد نواحی بدون رنگدانه را در یک سمت بدن خود دارند (الگوی سگمنتال). اما در بیشتر افراد مبتلا به پیسی نواحی فاقد رنگدانه در قسمت‌های مختلف بدن به وجود می‌آید (الگوی ژنرالیزه). علاوه بر لکه‌های سفید روی پوست، ممکن است افراد مبتلا به برص سفید شدن زودرس موهای سر، ابروها و ریش را داشته باشند. افراد با پوست تیره ممکن است متوجه فقدان رنگ در ناحیه‌ای در داخل دهانشان بشوند. در برخی افراد لکه‌های فاقد رنگ گسترش نمی‌یابد ولی این اختلال معمولاً پیشرونده‌است و به مرور زمان این لکه‌های سفید به دیگر نواحی بدن گسترش می‌یابند. در بعضی افراد پیسی به آهستگی طی چند سال گسترش می‌یابد و در برخی دیگر انتشار سریعاً رخ می‌دهد. برخی افراد گزارش کرده‌اند که به‌دنبال دوره‌هایی از استرس فیزیکی یا روحی، به تعداد لکه‌های فاقد رنگدانه اضافه شده‌است. درمان محققان ایرانی در پژوهشکده رویان با جداسازی سلول‌های ملانوسیت از نواحی سالم پوست و تفکیک آن‌ها در آزمایشگاه، آن‌ها را به محل‌های فاقد رنگدانه تزریق می‌کنند. پس از ۲–۳ هفته، رنگدانه‌سازی در پوست شروع می‌شود. این در حالی ست که در روش‌های خارجی برای درمان این بیماری، تزریق از طریق تاول ایجاد شده و ایجاد خراش روی نقاط فاقد رنگدانه و استفاده از اشعهٔ ماورای بنفش استفاده می‌شود که ممکن است منجر به سرطان شود.[۲] به گفتهٔ دکتر حمید گورایی این روش کاملاً بی‌خطر بوده و رد پیوند آن منتفی است.[۳] حدود ۶۰۰ هزار نفر در ایران به این بیماری مبتلا هستند که ۲۰۰ هزار نفر از آنان به هیچ دارویی پاسخ مناسب نمی‌دهند. [نیازمند منبع] هدف اصلی در درمان‌های رایج ویتیلیگو، بهبود وضعیت ظاهری پوست است و روند درمان نیاز به زمان طولانی دارد که معمولاً ۶ تا ۱۸ ماه به طول می‌انجامد، انتخاب نوع درمان به تعداد، محل و گستردگی ضایعات بستگی دارد. استروئید موضعی می‌تواند در برگرداندن رنگ پوست به لکه‌های سفید کمک کند، به خصوص اگر این درمان در مراحل اولیه بیماری شروع شود. درمان باید حداقل تا ۳ ماه ادامه یابد تا بهبود قابل ملاحظه ایجاد شود. با وجود آن که استفاده از لیزر و نور درمانی (فتوتراپی) می‌تواند عوارضی را برای شخص به همراه داشته باشد (بخصوص بر روی پوست نواحی سالم)، در مواردی که بیماری شکل گسترده‌ای دارد، انتخاب دیگری برای درمان لکه‌های پوستی باقی نمی‌ماند. یک روش دیگر در موارد مقاوم به درمان عبارت است از بی‌رنگ کردن باقی‌مانده پوست بدن تا با لکه‌های سفید همرنگ شود. این روش درمانی برای بیمارانی که حداقل ۵۰٪ پوست آن‌ها گرفتار است، توصیه می‌شود. به علاوه روش‌های دیگری هم به صورت موقت می‌توانند در این بیماران مؤثر باشند مانند استفاده از پوشاننده‌های پوست با مواد آرایشی یا خالکوبی کردن منطقه درگیر تا همرنگ پوست شود. روز جهانی ویتیلیگو ۲۵ ژوئن به عنوان روز جهانی ویتیلیگو نام‌گذاری شده‌است. انتخاب این روز به عنوان روز جهانی ویتیلیگو به خاطر ادای احترام به مایکل جکسون (مشهورترین انسانی که به این بیماری مبتلا بود) بود. مایکل جکسون، هنرمند آمریکایی در ۲۵ ژوئن ۲۰۰۹ درگذشت. این روز از سال ۲۰۱۱ به تقویم اضافه شده‌است.[۴][۵] نگارخانه Vitiligo1.JPG وینی هارلو مدل کانادایی و سخنگوی عمومی مبتلایان به پیسی منابع "Vitiligo". nhs.uk (به انگلیسی). 2017-10-20. Retrieved 2020-11-14. الفت پور، محمدعلی (1391). به کوشش بنیاد خاتم‌الاوصیاء. «درمان بیماری پوستی ویلتیگو برای نخستین بار در جهان». سفیران ثریا. تهران: محمدعلی الفت پور: ۴۴. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۴-۸۲۱۰-۰. تاریخ وارد شده در |تاریخ دسترسی= را بررسی کنید (کمک); پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک); از |فصل= صرف‌نظر شد (کمک) http://www.royaninstitute.org/cmsfa/index.php?option=com_content&task=view&id=28&Itemid=59 https://en.wikipedia.org/wiki/World_Vitiligo_Day «World Vitiligo Day». 25june.org. دریافت‌شده در ۱۴ ژوئیه ۲۰۲۰. در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پیسی موجود است. ویکی‌پدیای انگلیسی نبو بیماری‌های پوست رده‌ها: اختلالات رنگدانه انسان اختلال‌های ژنتیکی بر پایه دستگاه زیستی بیماری‌های خود ایمنی این صفحه آخرین‌بار در ‏۱۶ اوت ۲۰۲۲ ساعت ‏۲۰:۴۴ ویرایش شده‌است.