کالومل

ماده ای که بعداً به نام کالومل شناخته شد، برای اولین بار در ایران باستان در آتار رازی پزشک و فیلسوف و مورخ پزشکی در سال 850 مستند شده. تنها تعداد کمی از ترکیباتی که او ذکر کرد را می توان به طور مثبت به عنوان کلومل شناسایی کرد، زیرا هر کیمیاگر از چه ترکیباتی در داروهای خود استفاده نمی کرد.[5] ] کالومل اولین بار یعنی بعد از گذر هشتصد سال در سال 1608 وارد ادبیات پزشکی غرب شد، زمانی که اسوالد کرول در مورد تهیه آن در Tyroncium Chemicum خود نوشت. تا سال 1655، زمانی که نام آن توسط تئودور دو مایرن، [6] که آماده سازی و فرمول آن را در "Pharmacopoeia Londinensis" در سال 1618 منتشر کرده بود، ایجاد شد. در قرن نوزدهم، کلمول به عنوان یک داروی معجزه‌آسا یا داروی معجزه‌آسا در نظر گرفته می‌شد و تقریباً برای همه بیماری‌ها از جمله سیفلیس، برونشیت، وبا، ناخن‌های روییده پا، دندان درآوردن، نقرس، سل، آنفولانزا و سرطان استفاده می‌شد. در طول قرن 18 و اوایل قرن 19، داروسازان به قدری از آن استفاده می کردند. اما در اواخر دهه 1840، این دارو در دوزهای قهرمانانه تجویز می شد[7] - تا حدی به دلیل تحقیقات بنجامین راش، که اصطلاح "دوز قهرمانانه" را به معنای حدود 20 دانه چهار بار در روز ابداع کرد.[8] این موضع توسط دکتر ساموئل کارترایت، که معتقد بود که دوزهای زیاد "مطمئن ترین" برای بدن است، حمایت شد.[9] با افزایش محبوبیت کلومل، تحقیقات بیشتری در مورد نحوه عملکرد آن انجام شد. J. Annesley یکی از اولین کسانی بود که در مورد اثرات متفاوت کلمول در دوزهای کم یا زیاد نوشت.[9] آنسلی از طریق آزمایش بر روی سگ‌ها به این نتیجه رسید که کلمول بیشتر مانند یک ملین بر روی کل بدن عمل می‌کند تا بر روی سیستم عروقی یا کبد که پزشکان قبلی معتقد بودند.[9] در سال 1853، ساموئل جکسون در نشریه خود برای معاملات پزشکان فیلادلفیا، اثرات مضر گل کلم را بر کودکان شرح داد.[7] وی خاطرنشان کرد که کلمول اثرات مضری دارد که باعث قانقاریا روی پوست، از دست دادن دندان ها و زوال لثه می شود.[7] در 4 مه 1863، ویلیام ا. هاموند، جراح عمومی ایالات متحده، اظهار داشت که گل کلم دیگر در ارتش استفاده نخواهد شد زیرا توسط سربازان و پزشکان به طور یکسان مورد سوء استفاده قرار می گیرد.[7] این امر باعث بحث های زیادی در زمینه پزشکی شد و در نهایت منجر به برکناری او از سمت جراح عمومی شد.[10] کالومل تا دهه 1890 و حتی در اوایل قرن بیستم به خوبی مورد استفاده قرار گرفت.[7] در نهایت با انجام تحقیقات بیشتر، محبوبیت کلومل رو به کاهش گذاشت و دانشمندان دریافتند که جیوه موجود در این ترکیب باعث مسمومیت بیماران می شود. کالومل اصلی ترین سه جزء قرص شماره 9 ارتش بریتانیا در طول جنگ جهانی اول بود.