ائمه اربعه

چهار امام (به عربی: الأئمة الأربعة) در میان فقهای اهل سنت، به چهار نفر به عنوان صاحب مذهب و صاحب مکتب گفته می‌شود و تودهٔ تسنن تابع یکی از این چهار پیشوا می‌باشد. ولی انحصار مذهب و مکتب به این چهار نفر در قرن هفتم هجری رخ داد. قبلاً در حدود ده مکتب و مذهب در میان اهل تسنن موجود بود. این چهار مذهب در عین حال که در فروع دین با هم اختلاف دارند، عقاید هم را قبول داشته و در اصول دین اسلام( توحید، معاد، نبوت) دارای یک دیدگاه هستند. برخلاف اهل سنت، شیعیان در طول تاریخ در اصل امامت( مختص شیعیان) اختلافات زیادی با هم داشته اند و همین باعث ایجاد فرقه های زیادی مانند اثنی عشری، اسماعیلیه، زیدیه، کیسانیه و فرقه های شیعه دیگر شده است. ابوحنیفه نعمان بن ثابت (۸۰ - ۱۵۰ هجری) بنیان‌گذار مذهب حنفی مالک بن انس (۹۳ – ۱۷۹ هجری): بنیان‌گذار مذهب مالکی محمد بن ادریس شافعی (۱۵۰–۲۰۴ هجری): بنیان‌گذار مذهب شافعی احمد بن حنبل (۱۶۴–۲۴۱ هجری): بنیان‌گذار مذهب حنبلی منابع «کدام یک از مذاهب اهل سنت نسبت به تشیع و مبانی آن نزدیک است؟». مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم. ۲۰۱۹-۱۱-۱۱. مجموعه آثار شهید مطهری جلد ۱۴: فقهای اهل تسنن در وبگاه حوزه. آیکون خرد این یک مقالهٔ خرد اسلام است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. نبو امامان اهل سنت (فقه) ابوحنیفه نعمان بن ثابت (۸۰-۱۵۰ هـ.ق.)مالک بن انس (۹۳–۱۷۹ هـ.ق.)محمد ادریس شافعی (۱۵۰–۲۰۴ هـ.ق.)احمد بن حنبل (۱۶۴–۲۴۱ هـ.ق.) رده‌ها: تسننامامان اهل سنتطرفداران تقریب میان مذاهب اسلامی این صفحه آخرین‌بار در ‏۲۹ ژوئن ۲۰۲۲ ساعت ‏۱۴:۲۸ ویرایش شده‌است.