صفوة الصفا
نویسه گردانی:
ṢFW ʼLṢFA
صفوةالصفا عنوان کتابی است از توکل بن اسماعیل ابن بزاز اردبیلی که در آن سرگذشت شیخ صفیالدین اردبیلی و خانوادهٔ او روایت شدهاست.[۱] این کتاب در سال ۷۵۹ هجری قمری و در اواخر دورهٔ مغول نوشته شدهاست و بهعنوان یک سند تاریخی بیانگر ویژگیهای عرفان و تصوّف این دوره، بهویژه در غرب ایران بهشمار میرود.[۲] در فصل چهارم از این کتاب داستان دیدار و صحبت شیخ صفی با سعدی تشریح شدهاست.[۳] پانویس electricpulp.com. "(This official version contains textual changes designed to obscure the Kurdish origins of the Safavid family and to vindicate their claim to descent from the Imams.)EBN BAZZĀZ – Encyclopaedia Iranica" (به انگلیسی). Retrieved 2017-08-16. آذر اکبرزاده ابراهیمی (بهار ۱۳۹۵). «بازشناخت نادره زنان در «صفوة الصفا»». پرتال جامع علوم انسانی. دریافتشده در ۲۰۱۷-۰۹-۰۲. براون، ادوارد (۱۳۳۹). از سعدی تا جامی؛ تاریخ ادبی ایران از نیمه قرن هفتم تا آخر قرن نهم هجری، عصر استیلای مغول و تاتار. ترجمهٔ علی اصغر حکمت. تهران: کتابخانه ابن سینا. صص. ۷۰۴ تا ۷۰۷. آیکون خرد این یک مقالهٔ خرد ادبیات فارسی است. میتوانید با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. ردهها: ادبیات تصوف کتابهای سده ۱۴ (میلادی)کتابهای فارسی سده ۸ (قمری)ادبیات فارسی
واژه های همانند
هیچ واژه ای همانند واژه مورد نظر شما پیدا نشد.