میر نجات اصفهانی

میرزا عبدالعادل اصفهانی (؟ - ۱۱۲۲) متخلص به نجات شاعر پارسی گوی سبک هندی می‌باشد. او فرزند سید محمدمومن مستوفی و از سادات کهگلویهٔ فارس می‌باشد اما به سبب سکونت در اصفهان، او را اصفهانی گفته‌اند.[۱] در زمان شاه سلیمان صفوی، از منشیان دربار بوده و در مدح شاه شعر نیز سروده‌است. میر نجات در سال ۱۱۲۲ در اصفهان درگذشته است.[۲] آثار دیوان اشعار نجات اصفهانی مثنوی مسیر السالکین مثنوی گُلِ کشتی[۳] مثنوی گل کشتی در سال 1399 بر پایه نسخه‌های خطی موجود در کتابخانه مجلس و کتابخانه موزه ملی ملک توسط مهرداد اکبری تصحیح و در انتشارات ابوالحسنی چاپ و منتشر شده است. نمونه اشعار ای زهد، سالهاست که شرمندهٔ توایم گر عاشقی امان بدهد بندهٔ توایم نباشد ناله و فریاد اهل دل ز مهجوری سپند از قرب آتش می‌کند افغان، نه از دوری لباس سرمه ای، ای کعبهٔ نگاه مپوش به مرگ من که دگر جامهٔ سیاه مپوش ترا به جامه نیلوفری چه کار ای گل به رنگ سایه خود این قبای راه مپوش از گریه‌های مستی ام آخر گشود دل سیلاب، قفل خانه ما را کلید بود روزی که خط بندگی از ما گرفت عشق این لوح از نگارش هستی سفید بود منابع تذکره نصرآبادی - میرزا محمدطاهر نصرآبادی لطایف الخیال - محمد بن محمد دارابی صیادان معنی - استاد محمد قهرمان رده: درگذشتگان ۱۱۲۲ (قمری) این صفحه آخرین‌بار در ‏۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۱ ساعت ‏۲۰:۳۳ ویرایش شده‌است.