هرا. [ هََ رْ را ] (اِ) هلیله را گویند و آن دوایی است معروف و بهترین آن کابلی باشد. (برهان ). به هندی اسم هلیله است .(فهرست مخزن الادویه ). || گلوله های طلا و نقره را نیز گویند که در زین و یراق اسب به کار برند اعم از لجام و سینه بند و غیره . (برهان )
: که آمد نبرده سواری دلیر
به هرای زرین سیاهی به زیر.
فردوسی .
از فراوان دیدن هرای زر امروزگشت
دیده اندر چشم هر بیننده ای زرّ عیار.
فرخی .
سلطان یک سواره ٔ گردون به جنگ وی
بر چرمه تنگ بندد و هرا برافکند.
خاقانی .
نصرت که دهد به بدسگالت
هرا که برافکند خران را.
خاقانی .
ز حد بیستون تا طاق کسرا
۞ جنیبتها روان با طوق و هرا.
نظامی .
تکاور ده اسب مرصع فسار
همه زیر هرای گوهرنگار.
نظامی .
به هرا یکی مرکبش درکشید
ز سر تا کفل زیر زر ناپدید.
نظامی .
|| آواز مهیب مانند آواز سباع و وحوش . (برهان )
: ز هرای اسبان و آواز کوس
همی آسمان بر زمین داد بوس .
فردوسی .
نه آوای مرغ و نه هرای دد
زمانه زبان بسته از نیک و بد.
فردوسی .
مرا بیدار مانده چشم و گوش و دل که چون یابم
به چشم از صبح برقی یا بگوش از وحش هرایی .
ناصرخسرو.
بر در مرقد سلطان هری ز ابلق چرخ
مرکب داشته را ناله ٔ هرا شنوند.
خاقانی .