سفله

(سِ لَ ) پست، فرومایه، ناکس، پست فطرت، سعدی در حکایتی نقل می کند مردی به کرخی حکیم معروف نصیحتی اشتباهی می کند، آن مرد به کرخی می گوید:
سر سفله گرد بالش منه ـ سر مردم آزار بر سنگ به
که کرخی حکیم معروف در جواب به او می گوید:
جفای چنین کس نباید شنود ـ که نماند از بی قراری بر وی قنود
چه خود را قوی حال بینی و خوش ـ به شکرانه بار ضعیفان بکش