بحرین

مجمع الجزایر و کشوری در جنوب خلیج فارس ، مشتمل بر 33 تا 35 جزیره . میان شبه جزیرة قطر (به فاصلة 28 کیلومتر) در مشرق و جنوب ، و خاک عربستان سعودی (الاَحساء یا اَحساء رجوع کنید به حسّا * ) در مغرب قرار دارد. خلیجهای کوچک بحرین ، مغرب و جنوب غربی و شَلوا (سَلوا) جنوب و جنوب شرقی آن را فرا گرفته است . مجمع الجزایر بحرین قسمتی از منطقه ای است که در قدیم به آن بحرین (از بصره تا عمان ) می گفتند ( رجوع کنید به بحرین * ، ناحیة قدیمی ). بحرین (جزیرة مُحْرَق * یا محرک ) به خط مستقیم در 195 کیلومتری ایران (جنوب غربی جزیرة نخیلو) واقع است . پایتخت و بندر مهم آن مَنامَه * ، و واحد پولش دینار (برابر هزار فَلس ) است . مساحت بحرین 2 ر691 کیلومتر مربع است که تنها سه جزیرة آن 539 کیلومتر مربع را دربر گرفته است . جزیرة بزرگِ آن ، بحرین ، که با پنجاه کیلومتر طول و بین سیزده تا 25 کیلومتر عرض ، 85% مساحت کشور را تشکیل می دهد، در جهت شمالی ـ جنوبی قرار دارد.

این جزیره با گذرگاهی به طول 25 کیلومتر، از طریق جزیرة اُم نَعسان (در دو کیلومتری شمال غرب جزیرة بحرین ) به کشور عربستان سعودی متصل است . دماغة راس البَر در جنوب جزیره است . جزایر محرق و سِتْرَه در شمال شرقی بحرین قرار گرفته اند. این جزایر با پلهایی به جزیرة بحرین متصل اند. فاصلة جزیرة محرق با شهر منامه با راهی که در دریا ساخته شده حدود 5 ر2 کیلومتر است . جزایر دیگر بحرین عبارت اند از: جَدا در شمال ام نعسان ، آل نَبیه صالح در مشرق بحرین (در شمال غربی ستره ) و حوار در خلیج شلوا.

اراضی جزیرة بحرین در دشت و تپه های کم ارتفاع قرار گرفته است . حاشیة شمال آن (به عرض حدود پنج کیلومتر) حاصلخیز است و بیشتر مزارع و باغهای جزیره در این قسمت قرار دارد. آب و هوای قسمت مرکزی خشک و زمینهای آن کویری و پوشیده از گیاهان صحرایی است . زمینهای قسمت جنوبی (تشکیل یافته از شن وماسه ) تا دماغة رأس البر در منتهی الیه جزیره امتداد یافته است (مؤسسة مطالعات و پژوهشهای بازرگانی ، ص 3ـ4). بلندترین نقطة آن در مرکز جزیره ، به نام جبل الدُّخان ، حدود 135 متر از سطح دریای آزاد ارتفاع دارد. جزیرة بحرین دارای منابع آب زیرزمینی و چشمه ها و چاههای آرتزین (جوشان ) است . بیشترین بارش بحرین در زمستان است و میانگین سالانة آن به حدود هشتاد میلیمتر می رسد. گاهی گرمترین دمای بحرین به حدود 49 درجه می رسد که میانگین آن حدود 36 درجه است . میانگین سردترین دمای آن نیز حدود هفده درجه است .

در 1350 ش /1971 جمعیت بحرین به حدود 078 ، 216 تن می رسید و در 1360 ش /1981 به حدود 798 ، 350 تن افزایش یافت . از این جمعیت تقریباً 420 ، 238 تن (96 ر67%) شهرنشین بودند. همچنین از کل جمعیت ، حدود بیست درصد ایرانی سرشماری شده است . از 85% جمعیت مسلمان بحرین تقریباً 40 تا 45% سنی و حدود 55 % تا 60 % شیعة اثنی عشری بودند. در 1367 ش /1988، بحرین حدود 040 ، 421 تن ، و پایتخت آن ، بندرمنامه ، حدود 986 ، 121 تن جمعیت داشت . زبان رسمی بحرین عربی است و زبانهای فارسی و انگلیسی هم در آن رواج دارد.

بحرین در 1350 ش /1971 به استقلال رسید و به عضویت سازمان ملل متحد درآمد. از 1352 ش /1973، طبق قانون اساسی ، دارای مشروطة سلطنتی شد و از لحاظ تقسیمات کشوری به شش ناحیه تقسیم شد که زیر نظر شهرداری اداره می شود. امروزه ، خاندان آل خلیفه * در بحرین حکومت می کنند که از عربهای عُتوبی عربستان و پیرو مذهب تسنن (مالکی )اند (سدیدالسلطنه ، ص 487)

اقتصاد بحرین عمدتاً بر پایة فعالیتهای بازرگانی و خدمات (حدود 2 ر64%) و بخش ساختمان (حدود 3 ر17%) است . پس از آن بخشهای صنایع و نفت (حدود12%) و بخش کشاورزی (حدود5 ر6%) قرار دارند. در 1903 (1321/1282 ش ) صید و تجارت مروارید فعالیت اساسی اقتصاد بحرین را تشکیل می داد. در آن سال بر اثر کشف نفت بحرین و به بازار آمدنِ مروارید پرورشی ژاپن ، صید مروارید دربحرین روبه کاهش نهاد و در 1339 ش /1960 متوقف شد.

مهمترین معادن بحرین نفت و گاز است . مقدار ذخایر نفت آن محدود است و بیشتر نفت پالایشگاه آن (در جزیرة ستره ) از عربستان سعودی با لوله و از طریق دریا وارد می شود. از صنایع جدید، کارخانة ذوب و ساخت ورقه های آلومینیوم (آلبا)، کارخانة تهیة کودشیمیایی و مجتمع پتروشیمی دارد؛ و نیز در دهة هشتاد (1359ـ 1369ش ) احداث کارخانه های آهن ، فولاد و تولید گاز آن به پایان رسیده است . همچنین کارگاههای تعمیر کشتیهای بزرگ اقیانوس پیما دربحرین احداث شده است و در اسکله های آن کشتیهای پانصدهزار تنی می توانند پهلو بگیرند. از صنایع دستی دارای صنایع ظریف و ساخت کشتیهای کوچک است .

دامداری و زراعت بحرین محدود است . پرورش اسب و شتر در آنجا رواج دارد. اراضی مزروعی آن به حدود 155 ، 12 هکتار می رسد، و زراعت عمدتاً در حاشیة شمال شرقی آن صورت می گیرد. محصولات عمدة آن میوه ، انواع سبزی و علوفه است . صیدماهی و میگو در بحرین انجام می گیرد و میگوی آن صادر می شود.

آبادیهای آن با راهها و جاده ها به منامه (پایتخت ) می پیوندد. حدود 338 کیلومتر راه شوسه در بحرین احداث شده است (موسسة مطالعات و پژوهشهای بازرگانی ، ص 13). فرودگاه بین المللی آن در جزیرة محرق است .

هنری رالینسون در جزیرة بحرین کتیبه ای به خط میخی کشف کرد که در آن از جزیره ای نام برده شده بود که به آن دیلمون می گفتند و به نظر او، جزیرة بحرین همان دیلمون بوده است (گلوب و بیبی ، ص 897؛ ویلسون ، ص 34). در 1332ش /1953، باستان شناسان دانمارکی قدمت آثار مکشوفه در شمال جزیرة بحرین را به عصر حجر رسانده اند (گلوب و بیبی ، ص 887، 889)، و نیز آثاری از عصر آهن در امتداد جادة منامه ـ بودایی در شمال دهکدة عالی کشف شده است (فری فلت ، ص 126). نتایج به دست آمده از کاوشهای باستان شناسان 1950ـ1970/1329ـ1349 ش در شمال جزیرة بحرین در زیر قلعة پرتغالیها آثار تمدنی پنجهزار ساله را نشان می دهد. آثار مکشوفه عبارت است از باقیماندة شهری با برج و بارو و آثاری از فرهنگ ] مادی [ بربر (باربار) که به عنوان فرهنگ ناحیه دیلمون شناخته شده و در هزارة دوم یا سوم پیش از میلاد از مراکز تجاری سومریها به شمار می آمده است (بیبی ، ص 108). از آثار دورة اسلامی ، ویرانه های مسجدی با مناره ای سالم از قرن پنجم (یازدهم ) در آن دیده می شود (گرارد و بل گریو ، ص 14ـ 15). بحرین دارای دانشگاهی در منامه است . اهل تشیع بحرین که در سابق بیشتر اخباری بوده اند حوزة علمی شیعی دارند. علمای شیعة بحرین بیشتر به بحرانی و عالمان سنی آن ، اغلب به بحرینی شهرت دارند (برای فقها و فلاسفة مشهور جزیرة بحرین رجوع کنید به بحرانی * ؛ بحرینی * ؛ نیز رجوع کنید به لؤلؤة البحرین ).

پیشینه . دربارة نامیده شدن جزیرة اَوال به جزیرة «بحرین » ادریسی می نویسد: «بین جزیرة اوال و برّ فارس آبی جریان دارد و بین آن و برّالعرب جریان آب دیگری است » (ج 1، ص 386). تاریخ جزایر (مجمع الجزایر) بحرین با تاریخ جزیرة اَوال (یا اُوال ) و ناحیة قدیمی بحرین ( رجوع کنید به بحرین * ، ناحیة قدیمی ) به هم آمیخته و با تاریخ ایران ، بویژه ایالت فارس ، مشترک است . احتمالاً از قرن ششم پیش از میلاد، تابع گرهه (یا جرا؛ ابن حائک ، ص 381) بود (حکومت گرهه پس از سقوط بابل در 539 ق م به دست سپاهیان کوروش ـ دایرة المعارف فارسی ، ذیل «بابل » ـ از سوی فراریان کلده ای ] بابلی [ در نزدیک احساء پدید آمد و متأثر از فرهنگ ایرانی بود ـ " فرهنگ باستان پاولی " ، ذیل «گرهه »). نخستین بار، هنری راولینسون جزیرة بحرین را همان جزیره ای دانست که در کتیبه ای به خط میخی (به دست آمده در بین النهرین ) از آن نام برده شده بود. این جزیره را به زبان آکدی «نی دوک کی » ، به زبان سومری «دیلمون » و به زبان آسوری «تیلمون » (یا تیلوون ) می گفتند (ویلسون ، ص 34؛ " فرهنگ باستان پاولی " ، همانجا). ظاهراً دیلمون همان شهری است که در قسمت شمالی جزیرة بحرین کشف شده است (بیبی ، همانجا). نام دیگر جزیرة بحرین را در دورة اسکندر (متوفی 323 ق م ) تیلوس (یا تولوس ) هم ضبط کرده اند که احتمالاً با یکی از جزایر کنونی بحرین مطابقت دارد (حورانی ، ص 121؛ گوتشمیت ، ص 77؛ ویلسون ، ص 57؛ جوادعلی ، ج 2، ص 19). در جغرافیای بطلمیوس نام جزیرة بحرین یا یکی از جزایر آن ایت هار یا تارو (مرکزش دارین ) نوشته شده است (جوادعلی ، ج 1، ص 176). در بیشتر منابع دورة اسلامی نام جزیرة بحرین اَوال یا اُوال ضبط شده (اصطخری ، ص 32؛ ابن حوقل ، ص 267؛ مقدسی ، ص 53؛ یاقوت حموی ، ج 1، ص 395)، و به احتمال زیاد، در دورة پیش از اسلام (دورة ساسانی ) هم اُوال خوانده می شده است .

تا قرن چهارم ، مطالب تاریخی مهمی دربارة جزیرة بحرین در دست نیست ؛ ظاهراً پس از اسلام آوردن مردم احساء و قطیف ، اهالی جزایر بحرین هم مسلمان شده اند. در 325، به نوشتة ابن اثیر (ج 6، ص 260)، در جنگ میان ابن رائق والبریدی ، ابوعبدالله البریدی پس از شکست ، به سوی جزیرة اَوال عقب نشست و پس از مدتی نزد عمادالدوله بن بویه آمد. در 367 اَوال ، شهر و مسجد جامع و بازارهای نیکویی داشت و جزو کورة اردشیرخُرّه محسوب می شد (ابن حوقل ، همانجا). در 372، بنابر نوشتة حدودالعالم (ص 20) جزیرة اَوال («وال ») برابر پارس قرار داشت و دارای دههای بسیار و با نعمت و لنگرگاه کشتی بود. در 442، نخستین بار ناصر خسرو (ص 151) نام جزیرة بحرین را به جای جزیرة اَوال آورده است : «چون از لحساء به جانب مشرق روند هفت فرسنگی دریاست اگر در دریا بروند بحرین باشد و آن جزیره ای است پانزده فرسنگ طول آن و شهری بزرگ است و نخلستان بسیار دارد و مروارید از آن دریا برآورند...». ادریسی (493ـ560) پس از ناصرخسرو می نویسد: «در جزیرة اَوال شهر بزرگی است که بحرین خوانده می شود و نیک آباد است و کشتزارها و نخلستانهای فراوان دارد و پرنعمت و دارای چشمه های فراوانی است ». و می افزاید که برین جزیره ] در زمان او [ امیری مستقل که مورد احترام مردم آن کرانه است حکومت می کند (ج 1، ص 387). ظاهراً تا مدتها پس از ادریسی بحرین را جزیرة اَوال هم می خوانده اند. در 605 جزیرة اَوال در بحرکرمان (وگاهی در دریای پارس ) ضبط شده است (بکران ، ص 20، 43). هنگام حملة مغول جزیرة اوال ، که دریای بحرین آن را فراگرفته بود، بستانها و باغهای لیمو ونخلهای فراوان داشت (یاقوت حموی ، ج 1، ص 395). در 633، ابوبکربن سعدبن زنگی (از اتابکان فارس )، جزیرة اَوال (جزیرة بحرین )، جزیرة کیش و جزایر دیگر را ضمیمة فارس کرد (زرکوب شیرازی ، ص 56؛ حمدالله مستوفی ، تاریخ گزیده ، ص 506؛ وصاف حضرة ، ص 105)، و نمایندة مستعصم بالله ، امیرمحمدابن ابی ماجه را از جزیرة اَوال اخراج کرد (وصاف حضرة ، همانجا). در زمان پادشاهی سِنْدِربَندی (پادشاه مَعْبَر، متوفی 692) ملک اعظم مرزبان هندی تقی الدین عبدالرحمان بن محمد طیبی وزیر بود. او هر سال 1400 سر اسب از خاصة ملک اسلام ، جمال الدین ، و بازرگانان جزیرة کیش به معبر می برد و از دیگر جزایر فارس چون قطیف و لَحساء ] احساء [ و بحرین و هرموز و قُلْهاتو و غیرها اسب به معبر می بردند و قیمت هر سر اسب 220 دینار زر سرخ معین شده بود (همان ، ص 186). در 696، بغداد و شیراز و دولتخانة کیش و بحرین ] جزیره [ به دست ایلخان ، غازان خان ، افتاد (همان ، ص 206). دراواخر 703، در زمان ایلخانیان شیخ الاسلام جمال الدین حکومت فارس را که اولجایتو به او داده بوده نپذیرفت و عازم دولتخانة کیش شد. چون پس از درگذشت تقی الدین عبدالرحمان طیبی (در 702) میان پادشاه معبر و جمال الدین اختلافات مالی پدید آمده بود، سرانجام منصب تقی الدین به جمال الدین واگذار شد (همان ، ص 283). در این هنگام ، جزیرة بحرین به حکمرانان تاجرپیشه جزیرة کیش وابسته بود و جزو ایران شمرده می شد. پس از اوایل قرن هشتم ، نام جزیرة اَوال ، جزیرة بحرین ضبط شده است . در 715، از لَحصا و قطیف و بحرین ] جزیره [ و هرموج (هرموز) نام برده شده است (کاشانی ، ص 183). در زمان قطب الدین تهمتن (پادشاه هرموز، متوفی 758) بسیاری از جزایر ] خلیج فارس [ به تصرف او درآمد (غفاری قزوینی ، ص 191)، به طوری که در 734 به نوشتة ابن بطوطه (ج 1، ص 251) کیش و قطیف و بحرین ] جزیره [ و قَلهات دردست امیر هرموز بود. در اوایل قرن هشتم ، حمدالله مستوفی می نویسد: «بحرین از اقلیم دوم است و برآن جزیره آب روان ، باغستان و دیههاست و از میوه های آن خرماست . اکنون جزیرة بحرین داخل فارس و از ملک ایران است » ( نزهة القلوب ، ص 137) و اضافه می کند: «درین بحر (خلیج فارس ) جزایر بسیار است و آنچه مشهور و از حساب ملک ایران بشمارند و مردم نشین ، هرموز، قیس ] کیش [ ، بحرین و خارک است » (ص 234). در دورة ایلخانیان (654ـ750) جزیرة بحرین در دست فرستادگان امیر چوپان (متوفی 728) بود. او شرف الدین محمود را به وزارت فارس و کرمان و یزد و کیش و ] جزیره [ بحرین منصوب کرد (کتبی ، ص 140؛ اقبال آشتیانی ، ص 410). در قرن هشتم ، والی هرموز تابع شاه شجاع الدین (متوفی 786) پسر امیر مبارزالدین از سلسلة آل مظفر بود (عبدالرزاق سمرقندی ، ص 363ـ364). در 912 (یا 913) در زمان سلطنت شاه اسماعیل اول ، پرتغالیها پس از تصرف جزیرة هرموز در خلیج فارس ، جزیرة بحرین را که جزو ایالت فارس محسوب می شد، تصرف کردند و قلعه ای در شمال آن بنا نهادند و رکن الدین مسعود (برادر وزیر هرموز) دست نشاندة پرتغالیها حاکم بحرین شد (اسکندرمنشی ، ج 2، ص 614ـ615). در 1010، در زمان پادشاهی شاه عباس اول ، الله وردی خان بیگلربیگی فارس ، قشون ایران را به سرکردگی یوسف شاه کلانتر برنقادی (برانغازی ) از بندر عَسَلو (عسلویه ) از راه دریا به منامه گسیل داشت . او پس از مدتی کوتاه ، به فرماندهی خواجه معین الدین فالی ، بحرین را به ایران بازگرداند. متعاقب آن ، بارها امیر هرموز و پرتغالیها به بحرین (منامه ) حمله کردند ولی از قشون ایران شکست خوردند (منجم یزدی ، ص 209ـ210؛ اسکندرمنشی ، ج 2، ص 615، 980). دراین جنگ ، از غنایمی که به دست ایرانیان افتاد و به پرتغالیها تعلق داشت چهار توپ آهنی هفت گزی ] بالوله [ به وزن دوهزار من و چندین گلولة آهنی به وزنهای

سه تا هفت من بود، که صنعتگران ایرانی از ساختن آن عاجز ماندند (منجم یزدی ، ص 332). پیروزی ایرانیان بر پرتغالیها خوشایند فرنگیها نبود به طوری که سفیر اسپانیا به سبب این کارِ الله وردی خان ، به شاه عباس اعتراض کرد (دلاواله ، ص 325). در 1011، بهزاد سلطان از سوی الله وردی خان

حاکم ایالت بحرین شد و خود الله وردی خان با توپی که از پرتغالیها به غنیمت گرفته بود برای تسخیر قلعة شَمیل و مینا حرکت کرد (منجم یزدی ، ص 235). در 1041،برخوردار سلطان ذوالقدر به حکومت حویزه و بحرین مأمور شد (حسینی استرآبادی ، ص 247). در 1043، در دورة شاه صفی ، سُوندک سلطان که از حکومت جزیرة بحرین معزول شده بود، به دربار شاه صفی احضار شد. او شمشیر امیر تیمورگورکانی را به شاه هدیه کرد و دوباره به حکومت بحرین منصوب شد (اعتماد السلطنه ، ج 2، ص 930؛ سدیدالسلطنه ، ص 232). در 1050، به باباخان حاکم بحرین شغل دیگری داده شد (حسینی استرآبادی ، ص 260). در 1077، زمان سلطان ، پسر قزلخان که مأموریت سیستان داشت ، به حکومت جزیرة بحرین منصوب شد (سدیدالسلطنه ، ص 232). در 1113، قزاق سلطان به جای مهدیقلی خان از طرف دربار صفویه حاکم جزیرة بحرین شد (همان ، ص 232ـ233). در 1121، اعراب ، جزایر بحرین ، قشم و لارَک را گرفته به سوی بندرعباس حرکت کردند. از سوی ایران لطفعلی خان لکزی به بحرین عزیمت کرد ولی نزدیک بندرعباس صلح را بر جنگ ترجیح داد و از لشکرکشی به بحرین منصرف شد (کروسینسکی ، ص 44ـ 45). در 1131، امام مسقط ، سلطان بن سیف دوم (از یعربیان * )، جزیرة بحرین را تصرف کرد (لوریمر، ج 2، ص 836 ـ837؛ قدوسی ، ص 46) و حکومت آنجا را به شیخ جبار طاهری (ظاهراً تبعة ایران ) سپرد (قدوسی ، همانجا). در 1148، محمدتقی خان ، بیگلربیگی فارس ، قشون شیخ بحرین ، شیخ جبار هوله (یا هویله )، را که در اواخر دورة صفویه آنجا را تسخیر کرده بود درهم شکست و جزیرة بحرین را به ایران بازگرداند (فلور، ص 154ـ 155؛ استرآبادی ، ص 277؛ پری ، ص 221). او پس از پیروزی ، کلید قلعة بحرین را برای نادرشاه ارسال داشت و حکمرانی آنجا هم به محمدتقی خان تفویض شد (استرآبادی ، همانجا؛ پری ، همانجا). در این لشکرکشی هلندیها امکاناتی مانند اسلحه و کشتی دراختیار نادر گذاشتند ( رجوع کنید به فلور، ص 153ـ 169). در 1151، سیف پسر سلطان امام مسقط ، جزیرة بحرین را تصرف ، و مدت شش روز، مردم بحرین را قتل عام کرد (سدیدالسلطنه ، ص 233). در 1152، قشون نادرشاه به فرماندهی محمدتقی خان ، نخست وارد کرمان شد. طبق فرمان نادر، بیگلربیگی کرمان می بایست پانصد تومان و پانصد سپاهی در اختیار وی قرار دهد و همچنین 270 تومان و پانصد سپاهی از نیروهای کرمان را به حاکم بحرین واگذار کند (فلور، ص 116). پس از آن ، محمدتقی خان (و بنابر برخی از منابع ، با کلبعلی خان ) مسقط را تصرف و شورشیان را سرکوب کرد. دراین حوادث ، امام مَسقط نیز به قتل رسید (سدیدالسلطنه ، ص 84 ، 233). محمدتقی خان پس از این پیروزی با قشون خود و به همراهی شیخ جباره سردار قبیلة هوله و محمدلطیف خان به بندرعباس بازگشت (فلور، ص 162) و نادرشاه حکومت مسقط و جزیره بحرین را به آل مذکور (شیخ نصر و شیخ غِیث ) تفویض کرد (سدیدالسلطنه ، ص 233). در 1154، نادرشاه ، محمدتقی خان شیرازی را به مقام بیگلربیگی و صاحب اختیار فارس ، گرمسیرات ، لار و کلیة بنادر و جزایر از جمله بحرین منصوب کرد (فلور،ص 210). در 1166، در دورة زندیه ، شیخ نصر ] آل مذکور [ حاکم بوشهر با ناوگان و با یاری قشون مجهز عرب تبار خود، بحرین را از دست شورشیان درآورد (پری ، ص 221، 225). در 1179 (در دورة زندیه ) حاکم بوشهر همچنان بر بحرین حکومت می کرد (نیبور، ص 36). در 1197، شیخ نصر از جزیرة بحرین به قصد تصرف قطر حرکت کرد و پس از شکست سختی در زباره ، از دولت ایران (در فارس ) کمک خواست و خود به بوشهر رفت ولی حکومت فارس به تقاضای او اهمیت نداد (سدیدالسلطنه ، ص 234؛ تاجبخش ، ص 43). به دنبال آن ، آل خلیفه (شیخ احمد نوة خلیفه ) پس از اشغال بحرین ، اعلام کرد که آماده است به ایران خراج بپردازد. دولت ایران به او اجازه داد که جزیرة بحرین را نگه دارد و به نام حاکم ایرانی (فارس ) در آنجا حکومت کند (فاروقی ، ص 72) شیخ احمد پس از چهارده سال حکومت در 1210 درگذشت (سدیدالسلطنه ، همانجا). در 1214، سید سلطان امام مسقط ، جزیرة بحرین را گرفت و بر آنجا نایبی گماشت . او هنگام مراجعت به مسقط جان سپرد (همانجا). در 1215، سید سعید (امام مسقط ) به بحرین آمد و آنجا را پس از جنگی سخت تصرف کرد و سلمان پسر احمد، که پس از سیدسلطان (نیابت امام مسقط ) بحرین را به دست آورده بود، فرار کرد (همان ، ص 234ـ 235). در 1216، سلمان دوباره به بحرین بازگشت (همان ، ص 235). در 1224، سعود پسر عبدالعزیز امام نجد (از وهابیها) بحرین را تصرف کرد (همان ، ص 234). در 1236، برای نخستین بار، شیخ سلمان پسر احمد ] بدون اجازة دولت مرکزی ایران [ عهدنامه ای با دولت انگلستان ، بظاهر برای تأمین صلح و مبارزه با دزدان دریایی ، امضا کرد (کرزن ، ج 2، ص 547؛ ویلسون ، ص 242)، و بر اثر آن ، پای استعمار انگلیس رسماً به خلیج فارس بازشد و انگلیسیها جانشین پرتغالیها شدند. در 12 ذیحجة 1237/30 اوت 1822، شاهزاده حسین علی میرزا حاکم فارس شد و، به دنبال آن ، مذاکراتی با انگلستان به عمل آمد. نتیجة این مذاکرات معاهده ای بودکه بین میرزا محمد زکی خان وزیر فارس با کاپیتان ویلیام بروس ، کارمند دولت انگلستان مقیم بوشهر، به امضا رسید. در این قرارداد حقوق ایران در بحرین شناخته شد ولی حکومت هند این قرارداد را نپذیرفت و فتحعلیشاه نیز، چون پسرش بدون اجازه آن را امضا کرده بود، معاهده را توشیح نکرد (لوریمر، ج 2، ص 849؛ آدمیت ، ص 253؛ اتحادیه ، ص 27). در مادة دوم معاهدة مذکور چنین قید شده بود: «جزیرة بحرین پیوسته متعلق به ایالت فارس بوده است . مالکان آنجا، عربهای بنی عَتّابی ] آل عتوب اند [ که از چندی پیش بی انضباطی و تمرد نشان داده و به فرمانروای افواج بریتانیایی مراجعه ، و از او تقاضای پرچمی غیر از پرچم ایران کرده ] اند [ . دستور داده می شود چنانچه پرچمی به آنها داده شده پس گرفته شود و از این پس دیگر کمکی به بنی عتّابی داده نشود» (تاجبخش ، ص 70، 250ـ251). در 1240، سلمان درگذشت و از او دو فرزند به نامهای احمد و خلیفه به جای ماند که به اتّفاق حکومت کردند. در 1243، پس از مرگ احمد پسر سلمان ، برادرش خلیفه به حکومت جزیرة بحرین رسید (سدیدالسلطنه ، ص 236). در 1245، خلیفه مرد و عبدالله پسر احمد جای او را گرفت (تاجبخش ، ص 85). در 1248، شیروانی (ص 131) دربارة اهالی بحرین می نویسد: «اهالی بحرین در فروعات به قول علمای اخبار عمل کنند و از فرقة اصولییّن احتراز لازم دانند و از قدیم مردم آنجا شیعه مذهب و در آن طریقه بغایت ، متعصب بوده اند». در 1252، طبق مطالب ملحقات تاریخ روضة الصفا ، در دورة محمدشاه ، در بحرفارس شانزده جزیره از جمله بحرین متعلق به فارس بود (رضاقلی هدایت ، ج 10، ص 189). در 1255، شیخ عبدالله که از قشون کشی مصریها به احساء و شاید بیشتر از شایعة تصرف بحرین از طرف سیدعمان به تحریک مصر احساس خطر می کرد، در پاسخ به تقاضای خالد ] نمایندة مصریها [ درخواست کرد که تابع دولت ایران باشد (لوریمر، ج 2، ص 862). در 1258، محمد پسر خلیفه بر بحرین مسلط شد (سدیدالسلطنه ، ص 237). درهمین سال شیخ بحرین خودسرانه با دولت انگلستان قراردادی منعقد کرد. در 1261، دولت ایران رسماً به قرارداد مذکور اعتراض کرد (قایم مقامی ، ص 20). در 1264، در دورة ناصرالدین شاه ، محمدبن خلیفه معاهدة دیگری با کمپانی هند شرقی دربارة منع تجارت برده منعقد کرد. طبق مفاد این عهدنامه با ادعای هردولتی ] از جمله ایران [ بر بحرین مخالفت شده بود (کُرزن ، ج 2، ص 547). این قرارداد رسماً جنبة تحت الحمایگی داشت . در ذیقعدة 1275، کلنل لویس پلی ، مأمور رسمی دولت انگلستان در خلیج فارس ، به بحرین رفت و با محمدبن خلیفه قراردادی منعقد کرد که ، بنابر آن ، شیخ بحرین در آینده طبق نظر و دستور دولت انگلیس رفتار کند (برگ 278 مجموعة 6044 اسناد دولتی ایران ، نامة مورخ ذیحجه ، به نقل قایم مقامی ، ص 29ـ30). در 1282، محمدبن خلیفه باناوگانی به قطر حمله برد و آنجا را تصرف کرد و پس ازمدتی به بحرین بازگشت (سدیدالسلطنه ، همانجا). در این هنگام ، ناوگان انگلیس به فرماندهی کلنل پلی ، به بحرین یورش برد وقلعة بحرین (محرک ) را ویران کرد و به دستور او دو زورق ایران را در بوشهر آتش زدند. بر اثر این رویدادها محمد فرارکرد و برادرش علی جانشین وی شد (همان ، ص 238). در 1285، شیخ بحرین (علی بن خلیفه ) با انگلیسیها قراردادی امضا کرد که باعث اعتراض دولت ایران شد (قایم مقامی ، ص 64). در 1286، محمد پسر خلیفه ] که اغلب از ایران حمایت می کرد [ دوباره به کمک شیخ کویت به بحرین آمد. در جنگی که صورت گرفت ، برادرش ، علی ، کشته شد و محمد، پسر عبدالله سردارِ علی ، و قبایل بدوی بر او شوریدند و اموال انگلیسیها و مردم را غارت کردند. محمد پسر خلیفه را زندانی کرد. پس از چندماه ، ناوگان انگلیس ، به فرماندهی کلنل پلی ، به بحرین حمله کرد و حکومت بحرین به عیسی '، پسرعلی ، نوة خلیفه (دست نشاندة انگلیس ) واگذار شد (سدیدالسلطنه ، همانجا). در 15 ربیع الاول 1287، دولت انگلستان طی نامه ای از دولت ایران تقاضای اجارة جزایر بحرین را کرد (قایم مقامی ، ص 71). در 1288، به دستور دولت عثمانی ، مِدحَت پاشا والی بغداد، با سه هزار تن ] سپاه ترک [ ، نه توپ و 500 ، 1 عرب با کشتیهای جنگی وارد خلیج فارس شد و قطیف ، دمام ] احساء [ و عُقَیر را تصرف کرد. به دنبال آن کشتیهای جنگی انگلیس وارد آبهای بحرین شدند وقشون پیاده کردند (کلی ، ص 726ـ729؛ تاجبخش ، ص 153؛ قایم مقامی ، ص 76). حاجی محسن خان معین الملک ، سفیر ایران در لندن ، به این امر اعتراض کرد (قایم مقامی ، همانجا). در 1308، بر اثر سنگینی مالیات ، در بحرین شورش دیگری بر ضد عیسی پسرعلی در شرف انجام بود (سدیدالسلطنه ، ص 240). در 1310، دولت انگلستان با بحرین معاهدة دیگری منعقد کرد که به سلطة کامل انگلستان بر بحرین انجامید (رمضانی ، 1966، ص 247). این امر باز منجر به اعتراض دولت ایران شد. در 1313، میان خانوادة خلیفه در بحرین ، و مشایخ عمدة آل علی اختلافاتی پیش آمد و در نتیجه ، آل علی بحرین را ترک کردند. این رویدادها به کشمکش سیاسی انگلیسیها و باب عالی ] عثمانیها [ منجر شد. پس از مدتی کشتیهای جنگی انگلیس زباره را که قبیلة آل علی در آنجا ساکن شده بودند به توپ بستند و ویران کردند، ودست آل علی از آنجا (زباره ) کوتاه شد (سدیدالسلطنه ، ص 240ـ241). در 1314، شیخ عیسی ، فرزند بزرگتر خود، خالد، را به بوشهر نزد کلنل ویلسون فرستاد تادولت انگلستان ولایتعهدی او را بپذیرد. در آن هنگام ، سالی 000 ، 200 ریال (معادل پنجاه هزار تومان )

بابت مالیات و چهل هزار ریال از بابت عُشور به خزانة شیخ بحرین واریز می شد، و سیصد سوار آمادة رزم نیز همیشه نزد او بودند (همان ، ص 241). از نتایج ظهور فعالیت دولتهای غربی ، بویژه انگلستان در خلیج فارس ، دشواریهایی بود که برای کشور ایران پدید آمد؛ از جمله اینکه پایه های جدایی بحرین گذاشته شد. ایران از دورة قاجاریه ، مرتب ادعای خود را بر بحرین تا 1351 ش (دوره محمدرضا پهلوی ) تکرار می کرد. اندکی پیش از 1332، بین انگلستان و دولت عثمانی معاهده ای در لندن منعقد شد که به موجب آن ، عثمانیها از

ادعای مالکیت بر بحرین و مسقط و دیگر سواحل صرفنظر کردند (وادالا ، ص 36ـ37). در 1307 ش ، با امضای قراردادی میان انگلستان و سعودیها، ادعای تاریخی ایران جدیتر شد (رمضانی ، 1966، ص 247ـ 248؛ آدمیت ، ص 194). بلافاصله پس از آن ، وزیر خارجة ایران نامه ای به سفیر انگلستان در

تهران فرستاد (آدمیت ، همانجا). همچنین دولت ایران به حاکمیت انگلستان بر بحرین اعتراض کرد و یادداشتی به جامعة ملل فرستاد (همانجا؛ رمضانی ، 1966، ص 248). در اواخر 1307 ش ، چمبرلین وزیر خارجة وقت انگلیس ، ادعای ایران را رد کرد (آدمیت ، ص 195؛ رمضانی ، 1966، ص 248؛ تاجبخش ، ص 262ـ263). در خرداد 1313، کاظمی وزیر خارجة ایران ، اعتراض خود را نسبت به امتیاز استخراج نفت یک شرکت انگلیسی در بحرین به اطلاع وزیر مختار دولت امریکا در تهران رسانید (زرین قلم ، ص 244). از 1314 تا 1337 ش ، بحرین پایگاه اصلی دریایی انگلستان در خلیج فارس بود. در جنگ جهانی دوم ، پس از اینکه در 1321 ش ، بحرین به دستور حکومت انگلستان وارد جنگ با دول محور شد، هواپیماهای آلمانی و ایتالیایی ] که ظاهراً از پایگاههای ایتالیا در شاخ افریقا احتمالاً از سومالی به پرواز درآمده بودند [ تأسیسات بحرین را بمباران کردند (همان ، ص 251). در 1325 ش ، تصویبنامه ای دربارة تقاضای سهم از نفت بحرین صادر شد (مهدیقلی هدایت ، ص 446). در 1336 ش ، بحرین رسماً به عنوان استان چهاردهم در تقسیمات کشور ایران ضبط شده است (زرین قلم ، ص 261، 283ـ284). در 1340 ش ، عیسی پسر سلمان در بحرین به حکومت رسید (قایم مقامی ، ص 87). در 1347 ش ، دولت انگلستان تصمیم گرفت نیروهای خود را از خلیج فارس بیرون ببرد. پس از خروج نیروهای انگلیس در 1350 ش ، عیسی پسر سلمان استقلال بحرین را اعلام کرد (رمضانی ، 1975، ص 416ـ419). در همین سال ، ایالات متحدة آمریکا طبق قراردادی بابحرین ،

در جفیر ] در جنوب منامه [ پایگاه دریایی به دست آورد (همان ، ص 435). در آذر 1350، به دستور محمدرضا پهلوی ، نیروی دریایی ایران وارد سه جزیرة ایرانی ابوموسی ، تُنب بزرگ و تُنب کوچک شد. پیش از آن ، محمدرضا پهلوی در پی مذاکره با شیخ نشینان شارجه و رأس الخیمه و با حضور نمایندة انگلیس ، سر ویلیام لوس ، از ادعای ایران به بحرین (استان چهاردهم ) صرفنظر کرده بود ] بدون اینکه مجلس از این امر آگاهی داشته باشد [ (پارسا دوست ، 1369 ش ، ص 358ـ360؛ رمضانی ، 1975، ص 424ـ 425؛ علم ، ج 1، ص 20). بنابر یادداشتهای علم : «شاه نگران بود مبادا چشم پوشی از ادعاهای ایران نسبت به بحرین خیانت به منافع ملی تعبیر شود»

(ج 1، ص 39). در 1358 ش ، پس ازانقلاب اسلامی ایران ، تظاهراتی از سوی شیعیان بحرین ـ که اکثریت جامعة بحرین را تشکیل می دهند ـ به وقوع پیوست (پارسادوست ، 1369 ش ، ص 276)؛ و در 1360، شورای همکاری خلیج فارس با عضویت شش کشور از جمله بحرین تشکیل شد (پارسادوست ، 1371 ش ، ص 347)

منابع : ابن اثیر، الکامل فی التاریخ ، بیروت 1405/1985؛ ابن بطوطه ، سفرنامة ابن بطوطه ، ترجمة محمدعلی موحد، تهران 1361 ش ؛ ابن حائک ، صفة جزیرة العرب ، چاپ محمدبن علی أکوع ، بیروت 1403/1983؛ ابن حوقل ، کتاب صورة الارض ، چاپ کرامرس ، لیدن 1967؛ منصوره اتحادیه ، گوشه هایی از روابط خارجی ایران ، تهران 1335 ش ؛ محمدبن محمد ادریسی ، کتاب نزهة المشتاق فی اختراق الا´فاق ، ] بی جا، بی تا. [ ؛ محمدمهدی بن محمد نصیر استرآبادی ، جهانگشای نادری ، چاپ عبدالله انوار، تهران 1341 ش ؛ اسکندرمنشی ، تاریخ عالم آرای عباسی ، تهران 1350 ش ؛ ابراهیم بن محمد اصطخری ، کتاب مسالک الممالک ، چاپ دخویه ، لیدن 1967؛ محمدحسن بن علی اعتمادالسلطنه ، تاریخ منتظم ناصری ، چاپ محمداسماعیل رضوانی ، تهران 1363ـ1367 ش ؛ عباس اقبال آشتیانی ، تاریخ مغول : از حملة چنگیز تا تشکیل دولت تیموری ، تهران 1364 ش ؛ محمدبن نجیب بکران ، جهان نامه ، چاپ محمدامین ریاحی ، تهران 1342 ش ؛ منوچهر پارسادوست ، نقش سازمان ملل در جنگ عراق و ایران ، تهران 1371 ش ؛ همو، نقش عراق در شروع جنگ ، تهران 1369 ش ؛ جان ر.پری ، کریم خان زند ، ترجمة علی محمد ساکی ، تهران 1365 ش ؛ حدودالعالم من المشرق الی المغرب ، چاپ منوچهر ستوده ، تهران

1340 ش ؛ حسین بن مرتضی حسینی استرآبادی ، تاریخ سلطانی : از شیخ صفی تا شاه صفی ، چاپ احسان اشراقی ، تهران 1366 ش ؛ حمدالله بن ابی بکر حمدالله مستوفی ، تاریخ گزیده ، چاپ عبدالحسین نوایی ، تهران 1362 ش ؛ همو، کتاب نزهة القلوب ، چاپ گی لسترنج ، تهران 1362 ش ؛ جورج فدلو حورانی ، دریانوردی عرب در دریای هند ، ترجمة محمد مقدم ، تهران 1338 ش ؛ دایرة المعارف فارسی ، به سرپرستی غلامحسین مصاحب ، تهران 1345 ش ـ ؛ پیترو دلاواله ، سفرنامة پیترو دلاواله (قسمت مربوط به ایران ) ، ترجمة شعاع الدین شفا، تهران 1348 ش ؛ احمدبن ابی الخیر زرکوب شیرازی ، شیرازنامه ، چاپ بهمن کریمی ، تهران 1310 ش ؛ علی زرین قلم ، سرزمین بحرین : از دوران باستان تا امروز ، تهران 1337 ش ؛ سازمان نقشه برداری ایران ، نقشة ایران ، تهران 1346 ش ؛ محمدعلی بن احمد سدیدالسلطنه ، تاریخ مسقط و عمان ، بحرین و قطر و روابط آنها با ایران ، چاپ احمد اقتداری ، تهران 1370 ش ؛ زین العابدین بن اسکندر شیروانی ، بستان السیاحه ، یا، سیاحت نامه ، تهران 1315؛ عبدالرزاق سمرقندی ، مطلع سعدین و مجمع بحرین ، ج 1، چاپ عبدالحسین نوایی ، تهران 1353 ش ؛ اسدالله علم ، گفتگوی من با شاه : خاطرات محرمانة امیراسدالله علم ، ترجمة گروه مترجمان انتشارات طرح نو، تهران 1371 ش ؛ جواد علی ، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام ، بیروت 1976ـ 1978؛ احمدبن محمد غفاری قزوینی ، تاریخ جهان آرا ، تهران 1343 ش ؛ ویلم فلور، حکومت نادرشاه (به روایت منابع هلندی ) ، ترجمة ابوالقاسم سری ، تهران 1368 ش ؛ جهانگیر قایم مقامی ، بحرین و مسائل خلیج فارس ، تهران 1341 ش ؛ محمدحسین قدوسی ، نادرنامه ، مشهد 1339 ش ؛ عبدالله بن محمد کاشانی ، تاریخ اولجایتو ، چاپ مهین همبلی ، تهران 1348 ش ؛ محمود کتبی ، تاریخ آل مظفر ، چاپ عبدالحسین نوایی ، تهران 1364 ش ؛ جرج ناتانیل کرزن ، ایران و قضیة ایران ، ترجمة غ . وحید مازندرانی ، تهران 1362 ش ؛ تادوزیودا کروسینسکی ، سفرنامة کروسینسکی ، ترجمة عبدالرزاق دنبلی (مفتون )، چاپ مریم میراحمدی ، تهران 1363 ش ؛ پ . و. گلوب ، ت . گ . بیبی ، «تمدن فراموش شدة خلیج فارس »، سخن ، دورة 11، ش 8 و 9 (آذر و دی 1339 ش )؛ آلفرد فرایهرفون گوتشمید، تاریخ ایران و ممالک همجوار آن از زمان اسکندر تا انقراض اشکانیان ، ترجمة کیکاووس جهانداری ، تهران 1356 ش ؛ محمدبن احمد مقدسی ، کتاب احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم ، چاپ دخویه ، لیدن 1967؛ جلال الدین محمد منجم یزدی ، تاریخ عباسی یا روزنامة ملاجلال ، چاپ سیف الله وحیدنیا، تهران 1366 ش ؛ موسسة مطالعات و پژوهشهای بازرگانی ، بحرین ، تهران 1364 ش ؛ ناصرخسرو، سفرنامة حکیم ناصرخسرو قبادیانی مروزی ، چاپ محمد دبیرسیاقی ، تهران 1363 ش ؛ کارستن نیبور، سفرنامة کارستن نیبور ، ترجمة پرویز رجبی ، تهران 1354 ش ؛ ر. وادالا، خلیج فارس در عصر استعمار ، ترجمة شفیع جوادی ، تهران 1364 ش ؛ عبدالله بن فضل الله وصاف حضرة ، تحریر تاریخ وصّاف ، به قلم عبدالمحمد آیتی ، تهران 1346 ش ؛ آرنولد تالبوت ویلسون ، خلیج فارس ، ترجمة محمد سعیدی ، تهران 1348 ش ؛ رضاقلی بن محمد هادی هدایت ، ملحقات تاریخ روضة الصفای ناصری ، در میرخواند، تاریخ روضة الصفا ، ج 8 ـ10، تهران 1339 ش ؛ مهدیقلی هدایت ، خاطرات و خطرات ، تهران 1363 ش ؛ یاقوت حموی ، معجم البلدان ، چاپ ووستنفلد، لایپزیگ 1866-1873، چاپ افست تهران 1965؛

Fereydoun Adamiyat, Bahrein Islands , New York 1955; Geoffery Bibby, ûThe origins of the Dilmun civilizationý in Bahrein through the ages: the archaeology , edited by Shaikha Haya Ali al-Khalifa and Michael Rice, London 1986; Abbas Faroughy, The Bahrein Islands: 750-1951, New York 1951; Karen Frifelt, ûBurial mounds near

Ali excavated by the Danish expenditioný, in Bahrein through the ages: the archaeology , edited by Shaikha Haya Ali al-Khalifa and Michael Rice, London 1986; Bernard Gإrard, James Belgrave, Bahrain , Paris [n.d.]; Karta (firm), Atlas of the Middle East, ed . Moshe Brawer, NewYork 1988; J.B. Kelly, Britain and the Persian Gulf 1795-1880 , Oxford 1968; Der Kleine Pauly Lexikon

der Antike, bearbeitet und herausgegeben von Konrat Ziegler und Walther Sontheimer, Stuttgart 1964-1975, s.v. "Gerrha" (by Albert Dietrich); J.G. Lorimer, Gazetteer of the Persian Gulf, Oman and Central Arabia , Buckinghamshire 1986; The Middle East and North Africa-1990, London 1989; Rouhollah K. Ramazani, The foreign policy of Iran, 1500-1941, Charlottesville 1966; idem, Iran's foreign Policy, 1941-1973 , Charlottesville 1975; Gholam-Reza Tadjbakhche, La question des iles Bahrein , Paris 1960; The Times atlas of the world , London 1985.

/ خسرو خسروی /

2) ناحیة قدیمی ، در سواحل شمالی و غربی و جنوبی خلیج فارس بین بصره و عمان در منطقة نجد * . قصبة ] مرکز [ آن مدتی شهر هَجَر (در مأخذ سریانی : هَگَر) بود که در کنار دریا قرار داشت (یاقوت حموی ، 1967، ج 1، ص 506؛ نولدکه ، ص 130). پس از قرمطیان ، مرکز آن اَحساء شد (یاقوت حموی ، 1846، ص 14). گاهی هجر به همة ناحیة بحرین اطلاق می شد (مقدسی ، ص 93؛ یاقوت حموی ، 1846، ص 438). طبق مآخذ موجود، از دوره های کهن ناحیة بحرین جزو قلمرو ایران به شمار می آمد. در 372، به نوشتة حدودالعالم (ص 169) «بحرین مردم بسیار با شهرها و دیها و جاهای آبادان داشت ». در قرن چهارم ، کشتیهای تجاری بین ساحل بحرین ، عمان ، بصره ، اُبُلَّه و سیراف و چین رفت و آمد می کردند (بلاذری ، ص 333؛ مسعودی ، ج 1، ص 137). به نوشتة جیهانی (ص 46)، اهالی آنجا بیشتر از قرمطیان بودند؛ و از جمله قراء آن دارین ، خَطّ، قطیف ، آرّه ، هجر، بینُونَه ، فَروق ، سابور یا سابون ] شاپور [ بود و گاهی یَمامَه جزو آن محسوب می شد (ابن خرداذبه ، ص 152؛ یاقوت حموی ، 1965، ج 1، ص 507). به قول ابن خرداذبه (ص 60) از عَبادان (آبادان ) تا خَشَبات دو فرسنگ و از خشبات از طریق دریا تا شهر ] مرکز [ بحرین هفتاد فرسنگ فاصله بود. به گفتة اصطخری (ص 22) قبیلة بنی تمیم در آن زندگی می کردند. ظاهراً جزیرة اَوال یا اُوال (جزیرة بحرین ) جزو احساء به شمار می آمد ( رجوع کنید به بحرین * ، مجمع الجزایر و کشور). نام اَوال در کتابهای جغرافیانویسان مسلمان بسیار آمده است و ظاهراً با دارین مطابقت دارد. به نوشتة یاقوت (1965، ج 2، ص 537) دارین شاید همان جزیرة اَوال باشد. جواد علی (ج 1، ص 176، ج 2، ص 640) دارین را مطابق با شهر هَیج ، مرکز ناحیه تارو (جزیرة تاروت ) در خلیج فارس در جغرافیای بطلمیوس می داند. امروز در بحرین آبادی سَماهَیج وجود دارد که نام آن بی شباهت به «هیج » نیست . نام شهر قدیمی سماهیج (در جزیرة مُحْرق ) در کتابها دیده می شود (یاقوت حموی ، 1965، ج 3، ص 131؛ کازرونی ، ص 98ـ 99). به نوشتة قدامة بن جعفر (ص 249)، خراج بحرین و یمامه به 000 ، 510 دینار می رسید. ظاهراً یکی از عوامل شورشهای مداوم مردم ناحیة قدیمی بحرین و تبدیل آن به منطقة طغیانها بویژه شورش خوارج ، سنگینی خراج بوده است .

پیشینه . ابومنصور ازهری (ج 5 ، ص 40) بحرین یا بحران را تثنیه «بحر» می داند؛ زیرا قریه های آن از سویی ، درکرانة دریاچه ای (در دروازة احساء و دهکدة هجر) قرار گرفته بود و از سوی دیگر تا بحر اخضر ده فرسنگ فاصله داشت . به نوشتة طبری ، بنابر افسانه ای ، مردم بحرین (با اهالی عمان ) از فرزندان سام بن نوح بودند که پس از پراکندگی ، گروهی از آنان به نام عَمالِیق (جاسم ) در بحرین ساکن شدند (ج 1، ص 203). از حدود سیصد سال پیش از میلاد، از دورة سلوکیان ، شهر بازرگانی بزرگ گرهه در کرانة احساء (در ناحیة بحرین ) مشهور بود و احتمالاً مردم آن با شهرهای سلوکی کنار دجله بازرگانی داشتند (حورانی ، ص 16، 21). در 205، آنتیوخوس سوم شاه سلوکی ( رجوع کنید به سلوکیان ) به سرزمین گرهه لشکر کشید و پس از دریافت پانصد تالان نقره و هزار تالان بخور و دویست تالان روغن مُرّ صافی ، از تسخیر آنجا صرفنظر کرد و به یکی از جزایر بحرین به نام تولوس رفت و سپس به سلوکیه بازگشت (گوتشمید ، ص 76ـ77). در دورة ملوک الطوایف (اشکانیان ) تا زمان اردشیر بابکان ، فرزندان مَعْدبن عدنان از اعراب عدنانی در آنجا ساکن بودند (طبری ، ج 1، ص 609). بحرین در دورة اشکانی ] و احتمالاً پیش از آن در زمان هخامنشیان [ جزو قلمرو ایران محسوب می شد. به نوشتة نولدکه (ص 48) اردشیر بابکان (حک : 226ـ241 م ) بنیانگذار سلسلة ساسانی ، حاکم آنجا سَتْرَوُگ یا سَنَطْروق ] احتمالاً کاردار اشکانی [ را شکست داد و در آنجا شهری ساخت و نام آن را «پَسا (فَسا) اردشیر» گذاشت . به نوشتة حمزة اصفهانی (ص 45) نام این شهر «بِتَن اردشیر» بود، طبری (ج 2، ص 41) نام شهر را «فنیاذ اردشیر» و دینوری (ص 45) «فُوران اردشیر» ضبط کرده است . به نوشتة حمزة اصفهانی (ص 45ـ46) باروی شهر روی پیکرهای مردمی که از اردشیر فرمان نمی بردند ساخته شد. چنانکه از مطالب تاریخ بلعمی (ص 885) بر می آید، بعداً آن شهر را مدینة الخَطّ خواندند. خطّ قسمت ساحلی بحرین بودکه قطیف و عُقیر در آن قرار داشت (نولدکه ، ص 70) و از محصولات آن نیزه خطّی بود که صادر می شد (ابن بلخی ، ص 60ـ61). شاپور اول (حک : 241ـ272 م ) به بحرین که احتمالاً ] مردمان آن [ گرایشهایی به اشکانیان داشتند، قشون فرستاد و به نوشتة بلعمی (ص 893) همة اعراب آن ناحیه را کشت . «شاپور ذوالاکتاف (حک : 309 یا 310ـ 379م ) نیز از راه دریا به خطّ لشکر کشید و در آنجا کشتار کرد. شاپور دستور داد هر که را از اعراب ببینند بکشند و به غنیمت نپردازند. وی نخست بر گروهی از اعراب که به سرزمین پارس آمده و آنجا را چراگاه خود ساخته بودند بتاخت و بسیاری از آنان را بی آنکه خبری داشته باشند به بدترین وجهی بکشت و از طریق دریا به خطّ آمد و مردم آنجا را بکشت و جان کسی را باز نخرید و بر غنیمت روی نیاورد تا به هجر رسید و در آنجا مردمانی از اعراب تمیم و بکربن وایل و عبدالقیس بودند و چندان کشتار کرد که خون مانند باران روان شد. سپس به سرزمین عبدالقیس روی نهاد، همة آنها را نابود ساخت . بعداً به یمامه آمد و آنها را نیز بکشت . آنگاه به زمینهای بَکْر و تَغْلِب آمد، آنجا نیز هر که از اعراب بدید بکشت ، و گروهی از مردم بنی تغلب را در دارین و دسته ای از مردم عبدالقیس و طوایفی از بنی تمیم را در هجر بنشاند» (نولدکه ، ص 110ـ111)، خسرو اول (حک : 531 ـ 579 م ) بحرین را همچنان در دست داشت و کاردار او، آزاد افروز پسر گُشنَسْب ، در آنجا حکومت می کرد. اعراب او را مُکَعْبِر (پاره کننده با شمشیر) می خواندند؛ چون دست امیران بنی تمیم را می برید (همان ، ص 379ـ380،412). ظاهراً مُنْذِربن نعمان از سوی خسرو اول بر همة بلاد عمان ، بحرین و یمامه تا طائف و دیگر قسمتهای حجاز حکومت می کرد (همان ، ص 363ـ364). مکعبر در پادشاهی خسرو اول در بحرین همة بنی تمیم را فریب داده ، آنان را وارد دژ مُشَقَّرْ (قلعه ای نزدیک هجر، در جنوب بحرین ) کرد و سپس همة مردان را بکشت و پسرانشان را به فارس برده اخته کرد (همان ، ص 380ـ382، 412). به نوشتة حمزة اصفهانی (ص 152)، این حادثه در زمان خسرو پرویز صورت گرفته بود. بحرین از نخستین نواحی ایران بود که پیش از مناطق دیگر، مردم آن بدون جنگ اسلام آوردند. اهالی آن از مجوس ، و یهود و نصاری بودند ودربادیه های آن نیز قبایل عبدقیس ، بکربن وائل و تمیم زندگی می کردند. ظاهراً در 6 هجری (بلاذری : 8 هجری )، در زمان حیات پیامبراکرم صلّی اللّه علیه وآله وسلّم ، مُنذِربن ساوی ملک بحرین (رئیس عربها) که از سوی ایرانیان در آنجا فرمان می راند، پس از خواندن نامة پیامبراکرم ، که علاء حضرمی آورده بود، مسلمان شد (بلاذری ، ص 85؛ حمدالله مستوفی ، ص 149)، او عبدالله بن زید اَسْبَذی نامیده می شد که به دهکدة اَسْبَذْ در هجر منسوب است . گویند او از اسبذیان بود که در بحرین اسب را پرستش می کردند. پس از منذر، سیبَخْت ، آخرین مرزبان ایران در هجر، بدون جنگ اسلام آورد. به دنبال آن ، همة عربها و برخی از مردم عجم با پذیرفتن رسم مقاسمه در خراج خرما با حضرمی صلح کردند، و کسانی که از مسلمان شدن کراهت داشتند، مجوسان و یهودیان بودند که به جزیه تن در دادند (بلاذری ، ص 85). پس از درگذشت منذر، در امور سیاسی بحرین ، دشواریهایی پدید آمد، به طوری که در 11 در دورة خلافت ابوبکر (متوفی 13) مردم بحرین مرتد شدند (همان ، ص 90ـ91؛ یاقوت حموی ، 1965، ج 2، ص 136). بنابر مطالب معجم البلدان ، در زمان خلیفة دوم (عمربن خطاب ، متوفی 23)، دارین شهر بندری که با هند تجارت مشک داشت (ج 2، ص 537) و چند قریة دیگر، مانند سابون ] شاپور [ و زاره و غابَه ، در ناحیة بحرین با جنگ گشوده شد و همة عجمهایی که در شهر غابه بودند به قتل رسیدند (بلاذری ، ص 92). به گفتة بلاذری (ص 435)، ابو هُرَیرَه از بحرین پانصد هزار درهم (به نوشتة یعقوبی ، ج 2، ص 153، هفتصد هزار درهم ) گردآوری کرده به مرکز خلافت (کوفه ) فرستاد. این عطایا آنقدر زیاد بود که خلیفه ، نخست باور نکرد، و سرانجام ناگزیر شد برای آن دفتر (دیوان ) درست کند. افزونی عطایا و احتمالاً خراج بحرین نشانة توانگر بودن شهرها و مردمان ناحیة بحرین است که تا پس از اسلام آوردن آنان نیز ادامه داشته است . در دورة امویان در 45، معاویه برادر خود زیادبن ابیه را به امیری بصره و عمان و سجستان و بحرین برگزید (طبری ، ج 5، ص 217). در همان دوره ، در بحرین مانند همة بلاد زیر سلطة امویان ، بر ضد دستگاه خلافت جنبشهایی پدید آمد؛ در 72، ابو فُدَیک (از خوارج ) بحرین را از دست والیان بنی امیه درآورد. در 73، عبدالملک پسر مروان ، شورش خوارج را سرکوب کرد و ابوفدیک و شش هزار تن از آنان را به قتل رسانید (همان ، ج 6، 193). در 105، مسعودبن ابی زینب عبدی در بحرین خروج کرد و اشعث ، پسر عبدالله والی بنی امیه ، را فرار داد و نوزده سال در آنجا حکومت کرد (ابن اثیر، ج 4، ص 190). احتمالاً بحرین از مراکز شورشیان و ناراضیان نیز به شمار می آمده ، به طوری که در 129، شَیْبان ، از خوارج ، پس از شکست خوردن در فارس ، به بحرین گریخت . در 133، پس از روی کارآمدن بنی عباس ، سلیمان بن علی والی کورة دجله ، بحرین ، بصره و نواحی دیگر شد و مدتی آنجا را در دست داشت (طبری ، ج 7، ص 351، 459). در 151، نافع بن عقبه وارد بحرین شد و سلیمان بن حکیم ] حاکم آنجا [ را به قتل رسانید و گروهی را تبعید و عده ای را اسیر کرد و به بغداد نزد منصور فرستاد. در 160 (درخلافت مهدی ) محمدبن سلیمان بر فارس و کورة اهواز و بحرین و عمان و کورة دجله و بصره حکومت می کرد (همان ، ج 8، ص 39، 134). صاحب الزَنْج در 255، بصره را تصرف کرد. او در 249 از سامرا به بحرین رفت و گروهی از مردم آنجا به وی گرویدند (همان ، ج 9، ص 410؛ مسعودی ، ج 2، ص 595 ـ596). در257، خلیفه معتمد، فارس را علاوه بر اهواز و بصره و بحرین و یمامه به موسی بن بغا داد (ابن خلدون ، ج 3، ص 462). در 286، ابوسعید جَنّابی رئیس قرامطه ، ناحیة بحرین را تصرف کرد (طبری ، ج 10، ص 71) و در 287، معتضد برای درهم شکستن شورش قرمطیان قشون بزرگی به بحرین در نواحی هجر فرستاد و کشتار بسیار کرد و مهتر آنان اَبوالفَوارِس را کشت (ابن اثیر، ج 6 ، ص 94؛ مجمل التواریخ و القصص ، ص 369). در 317 ابوطاهر قرمطی حجرالاسود را از مکه به بحرین آورد که پس از 22 سال ، در 339، آن را به مکه بازگردانده در رکن خانه گذاردند (ابن اثیر، ج 6 ، ص 203ـ204، 335). پس از اینکه فعالیت قرمطیان در بحرین ضعیف شد، بنی سُلیم دعوت به تشیّع را آغاز کرد (ابن خلدون ، ج 5، ص 31). در 442، ناصرخسرو از طریق دریا به جزیرة بحرین سفر کرد (ص 152؛ رجوع کنید به بحرین ، مجمع الجزایر و کشور، قسمت دوم ). ظاهراً از همین دوره بتدریج ناحیة قدیمی بحرین براثر تجزیه به نواحی مختلف ، مانند جزیرة بحرین ، احساء، قطیف و ...، نام قدیمی خود را از دست می دهد و مدتها، هم به جزیره و هم به ناحیه گفته می شود ( رجوع کنید به بحرین ، مجمع الجزایر و کشور). در 458، هنگامی که سلطان الب ارسلان وارد نیشابور شد والی حلب و فرمانفرمای بحرین (ناحیة قدیمی ) برای دیدار او به نیشابور شتافتند (میرخواند، ج 4، ص 276). به نوشتة بکران ، در 605، پیش از حملة مغول در ولایت بحرین ، نوعی خرما وجود داشت که از آن شراب درست می کردند (ص 74). در 628، اتابک ابوبکر با یاری ناخدایان ملک جمشید، از ملوک بنی قیصر، اکثر سواحل چون قطیف و بحرین ] احتمالاً هجر [ و عمان و لَحْصا را به تصرف خود درآورد (غفاری قزوینی ، ص 126ـ127). در 654، اتابک حکومت جزیرة (؟) قطیف را به عُصفور بن راشدبن عمیر و مانع بن علی بن ماجدبن عمیر سپرد (وصاف حضرة ، ص 105ـ106). در 658 (در زمان هولاکو) به نوشتة ابن خلدون (ج 4، ص 781ـ782)، شیراز کرسی فارس به شمار می آمد و کیش و عمان و کازرون و بحرین ] ظاهراً هجر [ از بلاد آن شمرده می شد. در 725، ابن بطوطه در سفر خود به بحرین ، اهالی یکی از شهرهای آن ، به نام قطیف را رافضی یا غُلاة ] از فرقه های شیعه [ نوشته است (ص 280). برای آگاهی از تاریخ ناحیه قدیمی بحرین پس از حملة مغول رجوع کنید به بحرین ، مجمع الجزایر و کشور، قطیف * ؛ هجر * ؛ احساء.

منابع : ابن اثیر، الکامل فی التاریخ ، بیروت 1405/1985؛ ابن بطوطه ، رحلة ابن بطوطة ، بیروت 1384/1964؛ ابن بلخی ، فارس نامه ، چاپ گی لسترنج و رینولد آلن نیکلسون ، لندن 1921، چاپ افست تهران 1363 ش ؛ ابن خرداذبه ، کتاب المسالک والممالک ، چاپ دخویه ، لیدن 1967؛ ابن خلدون ، العبر : تاریخ ابن خلدون ، ترجمة عبدالمحمّد آیتی ، تهران 1363ـ1370 ش ؛ محمدبن احمد ازهری ، تهذیب اللغة ، قاهره 1964ـ1967؛ ابراهیم بن محمد اصطخری ، کتاب مسالک الممالک ، چاپ دخویه ، لیدن 1967؛ محمدبن نجیب بکران ، جهان نامه ، چاپ محمد امین ریاحی ، تهران 1342 ش ؛ احمدبن یحیی بلاذری ، فتوح البلدان ، بیروت 1988؛ محمدبن محمد بلعمی ، تاریخ بلعمی : تکمله و ترجمة تاریخ طبری ، به تصحیح محمدتقی بهار، چاپ محمد پروین گنابادی ، تهران 1341 ش ؛ ابوالقاسم بن احمد جیهانی ، اشکال العالم ، ترجمة علی بن عبدالسلام کاتب ، چاپ فیروز منصوری ، تهران 1368 ش ؛ حدودالعالم من المشرق الی المغرب ، چاپ منوچهر ستوده ، تهران 1340 ش ؛ حمدالله بن ابی بکر حمدالله مستوفی ، تاریخ گزیده ، چاپ عبدالحسین نوائی ، تهران 1362 ش ؛ حمزة بن حسن حمزة اصفهانی ، تاریخ پیامبران و شاهان ، ترجمة جعفر شعار، تهران 1346 ش ؛ جورج فدلوحورانی ، دریانوردی عرب در دریای هند در روزگار باستان و در نخستین سده های میانه ، ترجمة محمد مقدم ، تهران 1338 ش ؛ احمدبن داود دینوری ، الاخبار الطوال ، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره 1960، چاپ افست قم 1368 ش ؛ محمدبن جریر طبری ، تاریخ الطبری : تاریخ الامم والملوک ، چاپ ابوالفضل ابراهیم ، بیروت ] 1382ـ1387/ 1962ـ1967 [ ؛ جواد علی ، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام ، بیروت 1976ـ 1978؛ احمدبن محمد غفاری قزوینی ، تاریخ جهان آرا ، تهران 1343 ش ؛ قدامة بن جعفر، کتاب الخراج ، چاپ دخویه ، لیدن 1967؛ محمد ابراهیم بن اسماعیل کازرونی ، تاریخ بنادر و جزایر خلیج فارس ، چاپ منوچهر ستوده ، تهران 1367 ش ؛ آلفرد فرایهرفون گوتشمید، تاریخ ایران و ممالک همجوار آن از زمان اسکندرتا انقراض اشکانیان ، ترجمة کیکاووس جهانداری ، تهران 1356 ش ؛ مجمل التواریخ و القصص ، چاپ بهار، تهران 1318 ش ؛ علی بن حسین

مسعودی ، مروج الذهب و معادن الجوهر ، ترجمة ابوالقاسم پاینده ، تهران 1356ـ1360 ش ؛ محمدبن احمد مقدسی ، کتاب احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم ، چاپ دخویه ، لیدن 1967؛ محمدبن خاوند شاه میرخواند، تاریخ روضة الصفا ، تهران 1338ـ 1339 ش ؛ ناصرخسرو، سفرنامه حکیم ناصرخسرو قبادیانی مروزی ، چاپ محمد دبیر سیاقی ، تهران 1363 ش ؛ تئودور نولدکه ، تاریخ ایرانیان و عربها در زمان ساسانیان ، ترجمة عباس زریاب ، تهران ] تاریخ مقدمه 1358 ش [ ؛ عبدالله بن فضل الله وصاف حضرة ، تحریر تاریخ وصّاف ، به قلم عبدالمحمّد آیتی ، تهران 1346 ش ؛ یاقوت حموی ، کتاب المشترک و ضعا والمفترق صقعا ، گوتینگن 1846؛ همو، معجم البلدان ، چاپ ووستنفلد، لایپزیگ 1866ـ1873، چاپ افست تهران 1965؛ احمدبن اسحاق یعقوبی ، تاریخ الیعقوبی ، بیروت ] بی تا. [ .

/ خسرو خسروی /





---------------------------------------------------
بحرین در دایره المعارف بزرگ اسلامی
نقش انگلستان در تجزیه بحرین از ایران
ماجرای جدا شدن بحرین از ایران
جدایی بحرین از ایران در خاطرات اسدالله علم
بازخوانی پرونده جدایی بحرین از ایران
بحرین پاره تن ایران بزرگ است
جنبشهای آزادی خواهانه شیعیان بحرین
نقش دانشوران بحرین در گسترش معارف اسلامی
نتیجه برخورد شدید دولت بحرین با شیعیان
بررسی تحولات بحرین
تاریخچه مجمع الجزایر بحرین
تشیع ایرانی و شیعه بحرینی
جنبشهای سیاسی اجتماعی بحرین
بررسی روابط ایران و بحرین در گذر تاریخ
قس
ادشاهی بحرین کشوری است جزیره‌ای در خلیج فارس. پایتخت آن منامه، زبان رسمی آن عربی است و استفاده از زبان‌های انگلیسی، فارسی و اردو هم بسیار رایج است. بحرین به پنج استان بخش شده و تا ۳ ژوئیه ۲۰۰۲ (میلادی) دارای ۱۴ شهر بوده‌است. این کشور از ۳۲ جزیره تشکیل یافته‌است. بحرین بخشی از کشور ایران بود و از سال ۱۸۲۰ میلادی تحت سرپرستی کشور بریتانیا بوده، و در سال ۱۹۷۱ بحرین از ایران اعلام استقلال کرد
محتویات [نمایش]
تاریخ [ویرایش]

نوشتار اصلی: تاثیر ایران بر بحرین
در گذشته به منطقه ساحلی جنوب خلیج فارس حد فاصل بصره تا بحرین امروزی بحرین گفته می‌شد (که شامل منطقهٔ احسا، در عربستان، هم بود). بحرین قبل از زمان ساسانیان در قلمرو ایران بود. از سال ۱۵۲۲ تا ۱۶۰۲ بحرین مدتی در اشغال پرتغالی‌ها قرارگرفت. در سال ۱۶۰۲ میلادی، پس از اخراج پرتغالی‌ها توسط شاه عباس از خلیج فارس، جزیرهٔ بحرین به دست دولت صفوی افتاد و حاکمیت ایران بر آن (به جز دوره‌های کوتاهی از حملهٔ عمانی‌ها) تا سال ۱۷۸۳ میلادی ادامه داشت[۱].
از سال ۱۷۸۳، جزیرهٔ بحرین به دست خاندان آل خلیفه (که از اعراب شبه‌جزیرهٔ عربستان بودند) افتاد که از قرن نوزدهم تا سال ۱۹۷۱ تحت‌الحمایهٔ انگلیس بودند[۱]. با این حال، در دوران قاجار و پهلوی، ایران هنوز مدعی مالکیت بر بحرین بود. در سال ۱۹۲۷ ایران در شکوائیه‌ای رسمی به بریتانیا نسبت به قرارداد این کشور با سلطان نجد و حجاز (که پس از مدتی به عربستان سعودی تبدیل شد) اعتراض کرد که در بخش از آن از آن «... تعهد به حفظ روابط دوستانه و صلح آمیز با سرزمین‌های کویت و بحرین...» یاد شده بود اما انگلیسی‌ها امیر بحرین را حاکمی مستقل و جزیره و اهالی آن را تحت‌الحمایه دولت بریتانیا دانستند و مدعی شدند که ادعای حاکمیت ایران بر بحرین بر هیچ مبنای معتبری استوار نیست. ادعاهای ایران بر بحرین در سال‌های بعد نیز ادامه یافت، از جمله در سال ۱۹۵۷ (۱۳۳۶) قانون تقسیمات کشوری جدیدی به تصویب رسید که در آن بحرین استان چهاردهم ایران تعیین شده بود.
در حالی که موضع انگلستان در حمایت از استقلال بحرین با استقبال کشورهای عربی مواجه شده بود، دولت شوروی اعلان حاکمیت ایران بر بحرین را مورد تأیید رسمی قرار داد. در سال ۱۹۶۸ با تصمیم انگلیسی‌ها به خروج نیروهای خود از منطقه شرق سوئز و خلیج فارس بحث بر سر وضعیت بحرین دوباره به اوج رسید. پیشنهاد انگلیسی‌ها تشکیل فدراسیونی از قطر و بحرین و هفت امیرنشین‌های حاشیه خلیج فارس بود که با مخالفت شدید ایران روبرو شد. در ۴ ژانویه ۱۹۶۹ شاه ایران در نشستی خبری در دهلی نو موضع معتدل‌تری اتخاذ کرده و از حق اهالی بومی برای تعیین سرنوشت خود از طریق یک همه‌پرسی سخن گفت؛ «...چنانچه مردم بحرین علاقمند به الحاق به کشور من نباشند، ایران ادعای ارضی خود را نسبت به این جزیره پس خواهد گرفت...»، اما شیخ عیسی حاکم بحرین که می‌ترسید چنین رفراندومی باعث ایجاد دشمنی و تنش بین ایرانی‌ها و اعراب منطقه شود پیشنهاد شاه را رد کرده و پاسخ تهدیدآمیزی را از شاه دریافت کرد که در آن آمده بود ایران نه تنها استقلال بحرین را به رسمیت نمی‌شناسد بلکه در صورت عضویت آن در سازمان ملل از این سازمان خارج خواهد شد.[۱]
پس از چندین ماه مذاکرات محرمانه ایران در ۹ مارس ۱۹۷۰ (اسفند ۱۳۴۹) با درخواست از دبیرکل سازمان ملل برای اعمال مساعی جمیله به منظور تشخیص خواست واقعی مردم بحرین پیشقدم شد. ایران اعلام کرده بود نظر نمایندگان سازمان ملل را در صورتی که با تایید شورای امنیت سازمان ملل همراه باشد خواهد پذیرفت. بریتانیا نیز از پیشنهاد استقبال کرده و اوتانت دبیرکل سازمان ملل هیئتی را به ریاست ویتوریا گیچاردی را مأمور انجام این کار کرد. هیئت سازمان ملل پس از گفتگو با طیف گسترده‌ای از مقامات مذهبی و مدنی و مردم عادی اعلام کرد که تقریبا تمام مردم بحرین خواهان یک حکومت کاملا مستقل هستند و اکثریت بزرگی از آن‌ها آن را یک کشور عربی می‌دانند. این تصمیم در شورای امنیت تایید شده و بحرین استقلال خود را در ۱۴ اوت ۱۹۷۱ اعلام کرد و ایران نیز اولین کشوری بود که آن را به رسمیت شناخت.[۱]
مساحت [ویرایش]

بحرین ۷۰۶ کیلومتر مربع مساحت دارد که کوچک‌تر از کوچک‌ترین استان ایران است. از هفتصد کیلومتر مربع مساحت این کشور نزدیک به چهارصد کیلومترمربع آن بیابانی است. بحرین به «جزیره یک میلیون نخل» نیز شهرت داشته‌است. بحرین شامل سه شهر یا به عبارت بهتر سه جزیره اصلی منامه و محرق و ستره است و منامه یعنی بزرگ‌ترین این جزایر پایتخت آن به شمار می‌آید. در بحرین روستاهایی هم هست که در فاصله‌های نزدیک به یکدیگر قرار دارند.
بدلیل وسعت کم بحرین مسولان این کشور کوچک اقدام به پر کردن دریا و افزایش وسعت سرزمین خود کرده اند و با ساخت وساز های هدفمند پیشرفت قابل توجهی داشته اند.
استان‌ها [ویرایش]

کشور بحرین ۵ استان دارد که عبارت‌اند از: عاصمه (استان پایتخت)، جنوبیه، شمالیه، وسطی و محرق.
جزایر حوار متعلق به بحرین که در نزدیکی قطر واقع شده‌اند بخشی از استان جنوبیه هستند.
نقشه استان‌ها

1. عاصمه
2. وسطی
3. مُحَرّق
4. شمالیه
5. جنوبیه

شهرها [ویرایش]



باب البحرین
نوشتار اصلی: فهرست شهرهای بحرین
منامه
محرق
رفاع شرقی
رفاع غربی
مدینه حمد
شهرک عیسی
الحد
جدحفص
مدینة زاید
الزلاق
عراد
عالی (بحرین)
البدیع
ستره
سیاست داخلی [ویرایش]

بحرین یک حکومت پادشاهی مشروطه است. پادشاه به طور موروثی از خاندان آل خلیفه انتخاب می‌شود که از سال ۱۸۲۰ میلادی قدرت را در این جزیره به دست گرفت و اتحاد خود را با بریتانیا اعلام کردند. این کشور در سال ۱۹۷۱ استقلال خود را از سرپرستی بریتانیا اعلام کرد. و قانون اساسی فعلی این کشور در سال ۲۰۰۲ تصویب شده‌است. نظام حقوقی این کشور ترکیبی از حقوق اسلامی (فقه) و کامن لا انگلیسی است. پادشاه یا امیر کنونی کشور حمد بن عیسی آل خلیفه است که از سال ۱۹۹۹ قدرت را در دست دارد. ولیعهد سلمان بن حمد، پسر وی است که در ۱۹۶۹ به دنیا آمده و ریاست دولت به عهدهٔ نخست‌وزیر خلیفه بن سلمان پسرعموی پادشاه است که از سال ۱۹۷۱ این مقام را دارد. قوهٔ مقننه دومجلسی این کشور (المجلس الوطنی) از مجلس شورا (مجلس الشوری) و مجلس نمایندگان (مجلس النواب) تشکیل می‌شود. هر دو مجلس ۴۰ عضو دارند. تمامی اعضای مجلس علیا (مجلس شورا) توسط پادشاه و تمامی اعضای مجلس سفلی (مجلس نمایندگان) با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شوند.[۲]
در بحرین حدود ۱۵ حزب سیاسی شامل احزاب مذهبی، لیبرال، چپ و بعثی وجود دارد.
برجسته‌ترین حزب سیاسی شیعه جمعیت وفاق ملی اسلامی است که دکتر سعید شهابی از بنیانگذاران آن است. احزاب دیگر شیعه شامل حزب عمل اسلامی و حزب الرساله می‌باشند.
پس از انقلاب یاسمین در تونس که موجب فرار زین العابدین بن علی وهمچنین انقلاب مردم مصر وسقوط حسنی مبارک، بحرینی‌ها نیز به خیابان آمدند وبه اعتراض عملکرد پادشاه این کشور پرداختندکه نیروهای آل خلیفه وآل سعود به بازداشت و سرکوب مردم پرداختند.
سیاست خارجی [ویرایش]

این کشور یکی از اعضای اتحادیه عرب و شورای همکاری خلیج فارس است.
مرکز ناوگان پنجم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در کشور بحرین قرار دارد.
اقتصاد [ویرایش]

بحرین کشور ثروتمندی نیست و حتی بخشی از انرژی آن توسط عربستان تأمین می‌شود. این دو کشور با یک پل ۲۵ کیلومتری که به نام پل فهد معروف است و در سال ۱۹۸۶ افتتاح شد، به یکدیگر متصل می‌شوند.
امروزه، اقتصاد کشور بحرین وابسته به بانکداری، هواپیمایی موفق و خدمات فرودگاهی، بنادر مجهز صنعتی، صنایع ساخت و تعمیر کشتی و ناوها می‌باشد. بحرین اولین کشور حوزه خلیج فارس است که نفت در آن اکتشاف شده ولی منابع نفت و گاز آن بسیار محدود است، اقتصاد سنتی بحرین وابسته به مروارید بوده اما در حال حاضر بیشتر درآمد ساکنان بحرین از بانکداری و گردشگری تامین می‌گردد. به هر روی نفت و فراوردهای نفتی ۶۰٪ صادرات و درآمد دولت این کشور و همچنین ۳۰٪ تولید ناخالص داخلی بحرین را تشکیل می‌دهد. تنها صنعت سنگین داخلی این کشور تولید آلومینیوم است که در مقیاس فراوان تولید و عرضه می‌شود. بحرین رتبهٔ نخست تولید این محصول در خاورمیانه ورتبهٔ پنجم در سطح جهانی را داراست.[۳] واحد پول بحرین دینار است که هر یک دینار برابر با 2/65 دلار می‌باشد.
بر پایه گزارش انجمن اقتصادی اجتماعی ملل غرب آسیا بحرین سریعترین رشد اقتصادی را در ژانویه ۲۰۰۶ در میان کشورهای عرب داشته‌است.[۴] همچنین بحرین آزادترین اقتصاد را در خاورمیانه و بیست و پنجمین در جهان را در سال ۲۰۰۶ بر پایه گزارش وال استریت ژورنال و پایه شاخص‌های اقتصاد آزاد داشته‌است.[۵]
مردم [ویرایش]

نوشتار اصلی: زبان فارسی در بحرین


زنی در لباس عروسی از بحارنهٔ بحرین
در سال ۲۰۰۱ اتباع این کشور ۶۲.۴٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دادند. در سرشماری سال ۲۰۰۱ جمعیت کل این کشور ۶۹۸٬۵۸۵ نفر بود که ۲۳۵٬۱۰۸ نفر معادل ۳۷.۶٪ خارجی بوده‌ٔاند. جمعیت خارجی کشور در سال‌های اخیر رشد سریعی داشته و بر اساس برآورد دولتی در سال ۲۰۰۷ به ۵۱۱٬۸۶۴ معادل ۴۹٬۲۵٪ کل جمعیت در این سال رسیده است.
گروه‌های قومی بزرگ بحرین به این شرح هستند:
عرب‌های آفریقایی که عمدتاً از شرق آفریقا آمده و بیشتر سنی هستند.
ایرانیان بحرین یا عجم‌ها هم که اکثر آنان در اصل مهاجرانی از جنوب ایران از فارس و بوشهر هستند در بحرین زندگی می‌کنند و به رغم سکونت طولانی آنان در اینجا همچنان به فارسی صحبت می‌کنند. بیشتر شیعه و گروهی سنی هستند.
بَحرانی‌ها یا بحارنه عرب‌های بومی بحرین که شیعه هستند و بزرگترین گروه قومی این کشور را تشکیل می‌دهند. جمعیت آن‌ها در سال ۱۹۹۵ در آمار اتنولوگ حدود ۳۰۰ هزار نفر برآورد شده‌است.[۶]
بنیان (بونیان یا هنود) هندی‌هایی که از روزگاران دور به این جزیره آمده و بیشتر پیرو آئین هندو هستند.
بادیه‌نشینان عرب از جمله قبایلی چون عتوب و نعیم که مسلمان سنی هستند.
هوله‌ها 90% از ایشان فارسی سنی هستند و قبل از انقلاب خمینی به نام اصلیشان عجم یا فارسی معروف بودن و نام هولی نام الکیه .
نجدی‌ها عرب‌های سنی شهرنشین که از نجد در مرکز عربستان به آن‌جا آمده‌اند.
اسلام دین رسمی بحرین است. بر اساس سرشماری سال ۲۰۰۱ حدود ۸۱٫۲٪ کل جمعیت بحرین (اتباع و مهاجران) مسلمان، ۹٪ مسیحی و ۹.۸٪ پیرو دیگر ادیان (بیشتر هندو) هستند.[۷] یک گروه کوچک بومی یهودی هم در این کشور زندگی می‌کنند. حدود ۷۰٪ جمعیت کشور را شیعیان تشکیل می‌دهند.[۸]
آمارهای جمعیتی بر اساس سیا ورلد فکت‌بوک:
ساختار سنی(برآورد ۲۰۰۶) :
۰ تا ۱۴ سال: ۲۷.۴٪
۱۴ تا ۶۵ سال: ۶۹.۱٪
۶۵ سال به بالا:۳.۵ ٪
رشد جمعیت (برآورد ۲۰۰۶): ۱.۴۵٪
نرخ زادوولد (برآورد ۲۰۰۶): ۱۷.۸ در ۱۰۰۰
نرخ مرگ‌ومیر (برآورد ۲۰۰۶): ۴.۴ در ۱۰۰۰
نسبت جنسیتی (برآورد ۲۰۰۶): ۱.۰۳ مرد به ۱ زن
امید به زندگی (برآورد ۲۰۰۶):
مرد:۷۱.۹۷
زن:۷۷ سال
کل: ۷۴.۴۵
شیوع ایدز و اچ‌آی‌وی در بزرگ‌سالان (برآورد ۲۰۰۱): ۰.۲٪
باسوادی در بالای ۱۵ سال (برآورد ۲۰۰۳):
مرد: ۹۱.۹٪
زن: ۸۵٪
کل: ۸۹.۱٪
زبان‌های رایج: عربی، انگلیسی، فارسی و اردو
موسسه بین المللی پژوهشی CIRI آمریکا کشور بحرین پس از ایتالیا دولت‌ها محدودیت‌های معتدلی بر آزادی عبادت شهروندان خود اعمال می کنند. [۹]
احزاب و حرکات سیاسی [ویرایش]

جمعیت وفاق ملی اسلامی (شیعه)
حرکة حق حرکتی است که از جمعیت وفاق ملی اسلامی انشقاق یافته‌است (معارضة)
جمعیهٔ عمل وطنی دیمکراسی (وعد، یسار ی، لیبرالی)
جمعیهٔ أصالة إسلامی (سلفی)
جمعیهٔ منبر إٍسلامی (إخوان مسلمین)
العدالة الوطنیة (سنی)
جمعیهٔ منبر دیمکراسی تقدمی
راه‌ها و ارتباطات [ویرایش]

فرودگاه بین‌المللی بحرین در محرق قرار دارد. نام هواپیمایی بحرین [طیران الخلیج](GULF AIR) (هواپیمایی خلیج) است، و پل شاه فهد.
شاعران بحرین [ویرایش]

طرفه بن عبد
إبراهیم العریض
علی الجلاوی
آیات القرمزی


دروازه بحرین
اماکن تاریخی بحرین [ویرایش]

قلعه بحرین (قلعة البحرین)
قلعه رفاع (قلعة الرفاع)
قلعه عراد (قلعة العراد)
موزه بحرین (متحف البحرین الوطنی)
مسجدخمیس
مسجد سیادی
جزیره حوار
خانه سیادی (بیت سیادی)
باب البحرین
بر صخیر
خانه جسره (بیت الجسرة)
خانه شیخ عیسی بن علی (بیت الشیخ بن عیسی بن علی)
جاذبه‌های گردشگری [ویرایش]

سواحل بحرین بسیار دیدنی است و بسیاری از ورزش‌های آبی در گرمای همیشگی آب خلیج فارس انجام می‌گیرد که قایقرانی و شیرجه در این آب‌ها بسیار متداول است.
بیابان‌های گرم بحرین و صدها درخت‌های خرمای این کشور نیز مشهور است.[۱۰]
تصاویر [ویرایش]


مسجد شیخ احمد الفاتح


باب البحرین (المنامة)


مسحد وخانهٔ سیادی (المحرق)


قلعه عـراد (المحرق)


باب البحرین


باب البحرین


قلعه بحرین (الرفاع)


هتل جزیره حوار
پانویس [ویرایش]

↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ایرانیکا
↑ Cia World Factbook: Bahrain
↑ تبیان
↑ Bahrain expected to bustle Arabian Business, 1 February ۲۰۰۷
↑ Bahrain Index of Economic Freedom, Heritage Foundation
↑ Arabic, Baharna Spoken Lewis, M. Paul (ed.), 2009. Ethnologue: Languages of the World, Sixteenth edition. Dallas, Tex.: SIL International. Online version: http://www.ethnologue.com/.
↑ Bahrain: Cia World Factbook
↑ Challenges For Saudi Arabia Amidst Protests In The Gulf – Analysis Eurasia review, 25 March 2011
↑ عصر ایران
↑ راهنمای سفر به بحرین
منابع [ویرایش]

نمایه سیاسی بحرین
"BAHRAIN", Encyclopedia Iranica
دکتر: شامی، یحیی. موسوعة المدن العربیة والاسلامیة (به عربی). بیروت: دار الفکر العربی، ۱۹۹۳.
العروس، سید حسن، جلال. «فصل کتاب». در الموسُوعة العربّیة المیسرة (به عربی). بیروت: دار نهضة لبنان للطبع والنشر، ۱۹۸۷.
جستارهای وابسته [ویرایش]

اعتراضات در بحرین (۲۰۱۱)
ایرانیان بحرین
فهرست دهستان‌ها و روستاهای بحرین
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بحرین موجود است.
[نمایش]
ن • ب • و
کشورهای آسیا
[نمایش]
ن • ب • و
کشورهای خاورمیانه
[نمایش]
ن • ب • و
اتحادیه عرب
[نمایش]
ن • ب • و
کشورهای پیرامون خلیج فارس
رده‌های صفحه: کشورهای آسیای غربی شبه جزیره عربستان کشورها و مناطق عربی‌زبان کشورهای انگلیسی‌زبان کشورهای جزیره‌ای کشورهای خاورمیانه کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی کشورهای حاشیه خلیج فارس آسیای غربی کشورهای عضو سازمان ملل متحد الگوهای بحرین بحرین کشورهای فارسی‌زبان اتحادیه عرب کشورهای عضو اتحادیه عرب کشورهای اسلامی
قس
مملکة البحرین هی دولة فی جنوب غرب قارة آسیا تتکون من أرخبیل جزر من 33 جزیرة أکبرها البحرین، تتوسط البحرین الخلیج العربی ویحدها من الغرب المملکة العربیة السعودیة ومن الجنوب شبه الجزیرة القطریة، وتعد جزیرة البحرین أکبر جزر الأرخبیل البحرینی وتبلغ مساحتها (591 کم2 حوالی 83% من مساحة المملکة) وسمیت المملکة بالبحرین نسبة لمسمى الجزیرة الکبرى[4] والذی یعتقد أنها سُمیت بذلک لسبب وجود ماء الینابیع العذبة والتی تسمى کواکب وسط ماء البحر المالح. وجزیرة البحرین ترتبط بجسر مع جزیرة المحرق التی یقع فیها مطار البحرین الدولی وجسر آخر یربطها بجزیرة سترة والمنطقة الصناعیة التی یوجد فیها خزانات ومصفاة تکریر النفط. کما توجد جزر عدیدة صغیرة الحجم لیست مأهولة غالبًا وتشتهر بکونها مأوى لمختلف أنواع الطیور التی تعبر البحرین فی طریق هجرتها أثناء الربیع والخریف.
محتویات [اعرض]
[عدل]التاریخ

مقالات تفصیلیة :تاریخ البحرین و إقلیم البحرین
استوطنت الجزیرة خلال فترات ما قبل التاریخ، وفی سنة 2300 ق.م.، مکنها موقعها الجغرافی من جعلها مرکزًا تجاریًا بین حضارة ما بین النهرین (حالیًا العراق) وبین وادی السند (وهی المنطقة القریبة من الهند فی الوقت الراهن). وکان بدایة ازدهار هذه التجارة ونموها خلال حضارة دلمون التی ارتبطت بالحضارة السومریة فی الألفیة الثالثة قبل المیلاد. وکانت البحرین جزء من الإمبراطوریة البابلیة فی الفترة قبل 600 من المیلاد.
ویشیر اسم "البحرین" کدلالة إلى کون البلاد تحوی مصدرین للمیاه هما عیون المیاه الحلوة، والمیاه المالحة فی البحار المحیطة بها، وقد عرف الإغریق الجزیرة باسم تایلوس (Tylos) بینما عرفت قبیل ظهور الإسلام باسم أوال. وقد سمیت بذلک نسبة إلى صنم على شکل رأس ثور، یقع فی جزیرة المحرق الحالیة، ویعبده أقوام من بنی بکر بن وائل وتمیم حسب ما تذکر المصادر الإسلامیة. وقد کانت جزر أوال فی تلک الفترة مرتبطة بالساحل الشرقی للجزیرة العربیة، وشکلت الجزر فی تلک الفترة مع المنطقة الممتدة من العراق شمالاً إلى قطر جنوبًا إقلیمًا واحدًا یسمى بلاد البحرین، وظلت الجزر مرتبطة سیاسیًا بشکل کبیر بباقی بلاد البحرین منذ ذلک الوقت. فقد وقعت بلاد البحرین تحت هیمنة الإمبراطوریة الساسانیة فی تلک الفترة، التی کانت تحکم بالبحرین عن طریق ولاة من العرب.
وکان والی البحرین وقت ظهور الإسلام هو المنذر بن ساوى من بنی تمیم ومقره مدینة هجر (الأحساء الحالیة)، وأکثر سکان الإقلیم من قبائل عبد القیس وبنی بکر بن وائل من ربیعة إلى جانب بنی تمیم. وقد کانت جزر البحرین، مرکزًا للمسیحیة النسطوریة،[5] ثم صار إقلیم البحرین من أوائل الأقالیم التی اعتنقت الإسلام، وولى النبی محمد علیها العلاء الحضرمی فی 629 م (العام السابع للهجرة) وبعثه برسالة سلمها إلى حاکمها المنذر بن ساوى التمیمی. وفی الفتنة الثانیة التی تلت موت الخلیفة الأموی یزید بن معاویة، احتلت طائفة النجدات من الخوارج بلاد البحرین ثم استعادها الأمویون زمن عبد الملک بن مروان. ومن آثار العصر الأموی فی جزر البحرین بقایا مسجد الخمیس، وهو من أقدم المساجد فی التاریخ، وکان بناؤه فی عهد الخلیفة الأموی عمر بن عبد العزیز.
وبعد استیلاء العباسیین على الخلافة سنة 750 م (132 هـ) جعلوا بلاد البحرین وعمان تحت ولایة الیمامة، حتى ظهرت حرکة القرامطة التی استولت على شرق الجزیرة العربیة سنة 899 م، وجعلت عاصمتها فی الأحساء. وقد کانت جزر أوال أول الأقالیم التی انسلخت عن القرامطة، وذلک عندما استقل بها أبو البهلول العوام من بنی عبد القیس سنة 1058 م وخطب للخلیفة العباسی القائم بأمر الله فی صلاة الجمعة. وحاول القرامطة استعادة الجزر سنة 1066 م فصدّهم أبو البهلول عنها فی معرکة بحریة، وانقضّ عرب البحرین على القرامطة فی الأحساء على إثر ذلک فسقطت دولتهم سنة 1076 م على ید العیونیین مستعینین بالسلاجقة. وبسقوط القرامطة تناوب على حکم بلاد البحرین ببرّها وجزرها عدة سلالات عربیة، حیث استولى ابن عیّاش على القطیف وأوال من أبی البهلول العوام، ثم بسط العیونیون حکمهم على کافة بلاد البحرین سنة 1076 م،[6] تلاهم بعد ذلک العصفوریون سنة 1252 م،[7] ثم الجروانیون سنة 1330 م.[8] وتخلل ذلک احتلال أتابک فارس الترکی لجزر البحرین بین 1235 و1253 م. وبعد سنة 1330 م صارت بلاد البحرین تدفع الجزیة لحکام هرمز، وفی هذه الفترة تظهر لأول مرة فی المصادر التاریخیة مدینة المنامة، عاصمة البحرین الحالیة.[9] واستمرت البحرین تحت هیمنة هرمز حتى أوائل القرن الخامس عشر حین قامت قبیلة الجبور البدویة من بنی عقیل على الجروانیین واستولت على کافة بلاد البحرین، وفرض زعیمهم أجود بن زامل الأتاوة على الهرمزیین.
ولا یمکن تحدید الوقت الذی انحسر فیه مسمى "البحرین" عن کافة شرق الجزیرة العربیة واختصت به جزر البحرین،[9] إلا أن الرحالة الدمشقی ابن المجاور من أهل القرن السابع الهجری (الثالث عشر المیلادی)[10] والمغربی ابن بطوطة[11] (القرن الرابع عشر المیلادی) کانا من أقدم من استخدم اسم "البحرین" للدلالة على الجزر دون باقی شرق الجزیرة العربیة.
فی سنة 1521 م وصل البرتغالیون إلى البحرین وأنزلوا قواتهم بها. ونازلهم فیها زعیم الجبور مقرن بن زامل فوقع قتیلاً فی المعرکة وبذلک سقطت جزر البحرین تحت الحکم البرتغالی لثمانین عامًا حتى قامت الدولة الصفویة باحتلال الجزیرة سنة 1602 م. وقد ظلت تحت هیمنة الدولة الصفویة بشکل مباشر أو غیر مباشر حتى سنة 1783 م، تخلل ذلک غزوات من عمان (1717 و1738 م)[12][13] وفترات من الاستقلال على ید العرب الهولة.[14][15][16] وفی سنة 1753 م، استولى نصر المذکور، الحاکم العربی لمدینة بوشهر، على البحرین نیابة عن کریم زند حاکم إیران.[17]
وفی سنة 1783 م قام العتوب بقیادة أسرة آل خلیفة أهل الزبارة فی قطر بهجوم بحری على البحرین، فهزموا نصر المذکور واستقلوا بالبحرین.[13][14][17] ولکن لم یستتب لهم الأمر إلا بعد التصدی لسلسلة من الغزوات العمانیة بین سنتیّ 1799 و1828 م،[18] کما اضطروا لدفع الجزیة لإمارة الدرعیة لبضع سنوات.[19] وقد جعل آل خلیفة قاعدتهم فی جزیرة المحرق، بینما کانت الحاضرة الکبرى فی البحرین هی المنامة.
وبعد قیام الدولة السعودیة الثانیة حاول حاکمها فیصل بن ترکی مد سیطرته إلى البحرین وفتمکن من فرض الزکاة علیها مؤقتًا. واستمرت النزاعات بین الطرفین وامتد حکم آل خلیفة فی بعض الأوقات إلى قلعة الدمام،[20] إلا أن تلک الفترة شهدت أیضًا دخول الإمبراطوریة البریطانیة إلى الخلیج العربی. وقد کانت بریطانیا تعتبر الخلیج بمثابة بحیرة بریطانیة وحلقة اتصال مهمة فی الطریق إلى ممتلکاتها فی الهند.[21] وحرصت بریطانیا على بقاء البحرین مستقلة عن الدول المحیطة کالسعودیین، فقامت بریطانیا سنة 1859 م بإبلاغ فیصل بن ترکی بأنها تعتبر البحرین "إمارة مستقلة،" وأرسلت أسطولاً بحریًا لحمایتها. وبعد عدة معاهدات بین بریطانیا وحکام البحرین وقع آل خلیفة اتفاقیة الحمایة البریطانیة سنة 1861 م،[20] وظلت البحرین محمیة بریطانیة حتى سنة 1971 م. وقد قدّر الرحالة البریطانی بالغریف عدد سکان البحرین وقت توقیع الاتفاقیة بنحو 70,000 نسمة.[22]
وفی سنة 1923 م عمت الاضطرابات البحرین بعد أن تصادمت قبیلة الدواسر بالبحارنة ،[23] وقد کان الدواسر یعیشون فی البحرین بشکل شبه مستقل عن آل خلیفة[24] منذ قدومهم إلى البحرین من شرق الجزیرة العربیة سنة 1845 م، فقام البریطانیون بإجبار الدواسر على الجلاء عن البحرین فی ذلک العام وغادر معظمهم إلى الدمام على الساحل المقابل.[25]
اکتشف النفط فی البحرین سنة 1932، وشکل هذا الاکتشاف قفزة فی اقتصادها. وأعلن البریطانیون استقلال البحرین فی أغسطس 1971، وقامت إیران بادعاء حقها فی حکم البحرین منذ أول اتفاقیة بین البحرین والبریطانیین فی القرن التاسع عشر، وجددت الحکومة الإیرانیة مطالبها حین رأت نیة بریطانیا مغادرة الخلیج، إلا أنها قررت التوقف عن مطالبها فی البحرین مقابل تنفیذ مطالب أخرى لها فی المنطقة. وأجری على إثر ذلک استفتاء فی البحرین تحت إشراف الأمم المتحدة سنة 1970 م صوت فیه البحرینیون لبقاء البحرین مستقلة عن إیران.
أفاد ازدهار النفط البحرین فی الثمانینات بشکل کبیر. أصبح الشیخ حمد بن عیسى آل خلیفة أمیرًا على البحرین فی مارس 1999 خلفًا لأبیه الشیخ عیسى بن سلمان آل خلیفة. وقد شهدت البحرین تغییرات کبیرة منها عودة الحیاة البرلمانیة التی توقفت فی سنة 1975، وأعطیت المرأة الحق فی التصویت، وأطلق سراح السجناء السیاسیین، ووصفت منظمة العفو الدولیة هذه التحولات، بفترة تاریخیة لحقوق الإنسان فی البحرین. کما وتحولت البحرین من دولة إلى مملکة فی فبرایر سنة 2002 بعد التصویت على میثاق العمل الوطنی الذی انقلب علیه ملک البحرین فیما بعد ونقضه واصدر دستور منفرد بإرادة منفردة.
فی عام 2011 شهدت البحرین سلسة من الاحتجاجات خلا فترة ما عرف باسم الربیع العربی. حیث بدأ المتظاهرون بالاعتصام فی منطقة دوار اللؤلؤة فی 14 فبرایر کیوم للاحتجاج لیتزامن مع الذکرى 10 لمیثاق العمل الوطنی الذی انقلب علیه ملک البحرین. قادت المعارضة هذه الاحتجاجات والتی تطالب بإصلاحات سیاسیة واقتصادیة وقامت مملکة البحرین بالرد بید من حدید على الاحتجاجات واثر ذلک سقط مواطن بحرینی. وفی 17 فبرایر قامت قوات الامن البحرینیة بالهجوم على معقل الاحتجاجات فی دوار اللؤلؤة فی محاولة عنیفة لإخلاء الدوار وسقط العدید من الضحایا والجرحى اثر ذلک الهجوم. وفی 25 فبرایر عزل ملک البحرین حمد بن عیسى 4 وزراء فی الحکومة بوصفهم "وزراء تأزیم" ولکن هذه الخطوة لم ترضی المعارضة واستمرت الاحتجاجات والتظاهرات. وفی 15 مارس أعلنت الحکومة البحرینیة حالة الطوارئ فی البلاد على نحو فوری ولمدة ثلاثة أشهر إلا أنها رفعت فی 1 یونیو 2011.
[عدل]السیاسة

مقال تفصیلی :سیاسة البحرین
البحرین عضوة فی مجلس التعاون الخلیجی وعضوة فی تحالف درع الجزیرة کما أنها عضوة فی جامعة الدول العربیة والأمم المتحدة وتقیم البحرین علاقات متمیزة مع دول الخلیج العربی والدول الأخرى، کما تربطهم علاقات قدیمة مع المملکة المتحدة، وعلاقات اقتصادیة وعسکریة مع الولایات المتحدة الأمریکیة، وعلاقات تجاریة هامة مع الهند، کما أن هناک أهمیة للعلاقات مع الیابان، الصین، روسیا، الإتحاد الأوروبی.
البحرین ملکیة دستوریة یرئسها الملک حمد بن عیسى آل خلیفة. رئیس الحکومة هو رئیس الوزراء خلیفة بن سلمان آل خلیفة الذی لا زال یشغل هذا المنصب منذ سنة 1971. ویتألف المجلس الوطنی(البرلمان) من مجلسین، مجلس النواب وینتخب بالانتخاب العام، بالإضافة إلى مجلس الشورى الذی یعین من قبل الملک الذی تکون السلطات التشریعیة والتنفیذیة والقضائیة بیده وبامره مما یعنی ان هذا التصرف یلغی العملیة الانتخابیة تماما لمجلس النواب. ویتکون کل مجلس من 40 عضوًا ویخدم أعضاء البرلمان أربعة سنین. الانتخابات الافتتاحیة لهذا البرلمان الجدید جرت فی 2002.
[عدل]أحزاب وحرکات سیاسیة
جمعیة الأصالة الإسلامیة
جمعیة المنبر الإٍسلامی
جمعیة العمل الوطنی الدیموقراطی
العدالة الوطنیة
جمعیة المنبر الدیمقراطی التقدمی
جمعیة التجمع القومی الدیمقراطی
جمعیة الوفاق الوطنی الإسلامیة
جمعیة الرابطة الإسلامیة
الحزب الشیوعی البحرینی
جمعیة العمل الإسلامیة(آمل)
جمعیة العمل الوطنی الدیموقراطی (وعد)
توجد أیضا أحزاب أخرى خارج الحیاة السیاسیة فی البحرین وغیر مرخصة مثل حرکة حق حرکة أحرار البحرین (مقرها فی لندن) وتیار الوفاء الاسلامی وحرکة خلاص.
[عدل]التقسیمات الإداریة
مقال تفصیلی :محافظات البحرین


خارطة توضح محافظات البحرین


صورة فضائیة للبحرین
تنقسم البحرین إلى خمسة محافظات، وحتى 3 یولیو، 2002 قسمت إلى 12 بلدیة. محافظات البحرین هم:
محافظة العاصمة
المحافظة الوسطى
محافظة المحرق
المحافظة الشمالیة
المحافظة الجنوبیة
[عدل]الاقتصاد

مقال تفصیلی :اقتصاد البحرین
تعتبر البحرین الدولة الأسرع تقدمًا اقتصادیًا فی العالم العربی کما أقرت لجنة الأمم المتحدة الاقتصادیة والاجتماعیة لغرب آسیا فی ینایر 2006. ویعتبر اقتصاد البحرین الأکثر حریة فی الشرق الأوسط حسب دلیل الحریة الاقتصادیة لسنة 2006، وفی المرتبة الخامسة والعشرین بالنسبة للعالم.
اضطرار البحرین إلى اعتناق الحریة الاقتصادیة هو بسبب حاجتها لتنویع الاقتصاد بعیدًا عن تمدیدات النفط المحدودة. بخلاف دول الخلیج العربی المجاورة لها. للبحرین ثروة نفطیة قلیلة، لذا قامت بالتوسع فی الصناعات الثقیلة، والمصرفیة، والسیاحة. إن المملکة تعتبر المحور المصرفی الرئیسی فی الشرق الأوسط، وتعتبر مرکزًا للتمویل الإسلامی، الأمر الذی أدى للإطار التنظیمی القوی للصناعة بالبحرین.
فی سنة 2005، وقعت البحرین اتفاقیة تجاریة ثنائیة حرة مع الولایات المتحدة الأمریکیة لتکون أولى دول الخلیج العربی التی تقوم بذلک. تجری الآن برامج خصخصة هائلة لتصفیة الممتلکات الحکومیة الرئیسیة کالمرافق، والبنوک، والخدمات المالیة، والاتصالات، بدأت بالوقوع تحت سیطرة القطاع الخاص.
تعتبر البحرین، مرکز مالی واقتصادی هام، وهی المحور الرئیسی للبنوک والمصارف فی منطقة الخلیج العربی والشرق الأوسط، وهی تعد مدینة مالیة کفرانکفورت، وسنغافورة، وفیها مرفأ البحرین المالی، الذی یحتوی فروعا کثیرا للمصارف والبنوک العالمیة، وأیضا العدید من المجمعات المالیة المنتشرة فی مناطق البحرین، وهی الدولة الثانیة فی البنوک بعد سویسرا، وتنتشر العدید من البنوک مثل بنک أرکابیتا ومصرف الشامل.
وتعتبر السیاحة مورد هام للاقتصاد البحرینی، حیث زار فی النصف الأول من 2007، 4.8 ملیون سائح، ویتوقع أن یزداد هذا العدد بشکل کبیر جدا.
یعتبر النفط والغاز الطبیعی المصدران الطبیعیان الهامان الوحیدان فی البحرین. حیث یسیطران على الاقتصاد ویمدونه بحوالی 40% من العائدات. البحرین هی أول دولة من دول الخلیج العربیة یکتشف فیها النفط. وبسبب النسبة الاحتیاطیة المحدودة، عملت البحرین منذ العقد الماضی بتنویع الاقتصاد، وثبتت إنتاجها للنفط بحوالی 40000 برمیل فی الیوم من حقل البحرین البری و 150000 برمیل فی الیوم من حقل أبوسعفة البحری، وکذلک تنتج الغاز الطبیعی بکمیة 1.4 ملیار قدم مکعب فی الیوم، ویتوقع أن تبقى النسبة الاحتیاطیة لحوالی 30 سنة قادمة. وقد اکتشف مؤخراً حقل نفطی فی القطاع البحری الشمالی بکمیات تجاریة ویقدر قیمة احتیاطیها بثلاثین ملیار دولار.
کما أن البحرین أکبر مصنع البا للألمنیوم فی العالم، إنتاج البحرین السنوی للألمنیوم یقدر بحوالی 525000 طن متری، والکثیر من المصانع فی الدول المتقدمة تستورد الألمنیوم من البحرین، الشرکة الرئیسیة للألمنیوم فی البحرین هی ألبا، وتوجد شرکات أخرى مثل جارمکو، بکلسکو، مید والعدید من الشرکات الأخرى.
کما أن البحرین أکبر دولة مصنعة لبناء وإصلاح السفن فی الشرق الأوسط، متمثلة هذا فی شرکة أسری لبناء وإصلاح السفن، کما أنها تمتلک ثانی أکبر میناء صناعی فی العالم بعد میناء جبل علی فی دبی، وهو میناء الحد.
[عدل]جغرافیا

[عدل]الموقع الجغرافی
تقع البحرین فی غرب آسیا وسط الخلیج العربی کجزء من الشرق الأوسط. وتقع مملکة البحرین بین خطی عرض 25,30 و 26,20 شمالاً وبین خطی طول 50,18 و 50,55 شرقاً. البحرین أرخبیل مستوی وقاحل بشکل عام، ویشتمل على السهول الصحراویة. أعلى نقطة فیه هی جبل الدخان، والتی على ارتفاع 122 م. مساحة البحرین 750کم2، ولکنها فی ازدیاد نتیجة أعمال الدفن والردم فی البحر.
یتکون أرخبیل البحرین من مجموعة من الجزر یصل عددها إلى 51 جزیرة وجُزیرة طبیعیة و33 جزیرة وجٌزیرة اصطناعیة((جهاز المساحة والتسجیل العقاری أغسطس 2008)) تتمتع بفصول شتاء معتدلة، وفصول صیف رطبة وحارة.
تجاور البحرین السواحل الشرقية للمملکة العربیة السعودیة (24 کم غربًا)، وقطر (26 کم جنوب الشرق).
تتضمن موارد البحرین الطبیعیة کمیات کبیرة من النفط والغاز الطبیعی المرتبط وغیر المرتبط بالإضافة إلى مخزون السمک. تمثل الأراضی الصالحة للزراعة 1% فقط من البلاد. والصحراء، التی تمثل 92%، جافة وملیئة بالعواصف الغباریة.
القضایا البیئیة فی البحرین تتضمن التصحر الناتج عن قلة الأراضی الصالحة للزراعة المحدودة، والأضرار الساحلیة (على الأشرطة الساحلیة، والشعب المرجانیة، والنباتات البحریة).
[عدل]مدن وقرى البحرین
[عدل]المدن المشهورة بالبحرین
مقال تفصیلی :قائمة مدن البحرین
المنامة: عاصمة البحرین وأکبر مدنها وتحتوی على أغلب الوزارات وتتفرع منها الکثیر من القرى.
المحرق: تقع مدینة المحرق شرقی المنامة، وبها مطار البحرین الدولی.
سترة: تقع مدینة سترة فی المحافظة الوسطى
الرفاع: وتنقسم إلى منطقتین الرفاع الشرقی والغربی، وبها قلعة الرفاع.
مدینة عیسى: مدینة حدیثة سمیت باسم الأمیر الراحل عیسى بن سلمان آل خلیفة.
مدینة حمد: مدینة حدیثة بنیت فی عام 1984 وسمیت باسم الملک حمد بن عیسى آل خلیفة وتتمیز بتنظیمها.
مدینة زاید: مدینة حدیثة أنشئت فی 2003.
[عدل]المدن الصناعیة
مدینة البحرین الصناعیة :وهی حدیثة الإنشاء، وکان اسمها (الحد الصناعیة)
منطقة شمال سترة الصناعیة. : وتقع فی جزیرة سترة.
المعامیر الصناعیة :مدینة صناعیة قدیمة.
[عدل]القرى المشهورة بالبحرین
البدیع : قریة صغیرة تقع فی أقصى الشمال الغربی لمملکة البحرین وقد اسسها الدواسر منذ قدومهم لها فی منتصف القرن التاسع عشر..
البلاد القدیم : بلاد القدیم وهی من أقدم قرى البحرین، تقع فی فی محافظة العاصمة وتقربها قرى الخمیس والزنج، کانت القریة قبل مجیئ آل خلیفة للبحرین تعتبر العاصمة حیث لم تکن العاصمة الحالیة (المنامة) موجودة.
الدراز : قریة بحرینیة، وتقع فی المحافظة الشمالیة مقابلة للبحر بین قریة البدیع وباربار وتحدها من ناحیة الجنوب قریة بنی جمرة.
الجنبیة : قریة تقع فی الشمال الغربی من البحرین، ونظراً لتغیّرات حدیثة تغیرت القریة واندثرت القریة الأصلیة والتی کانت تطل على البحر وسکانها انتقلوا لقریة القریّة القریبة منها، بینما توسعت منطقة الجنبیة لتشمل مساحة کبیرة. مسمى القریة جاء أصلاً من أداة الـ جنبیة، وهی نوع خاص من السکاکین الشخصیة، تشبه الخنجر ولکنها أقل تقوساً منه ویتم وضعها على جانب الجسم ولیس على البطن کما هو حال الخنجر، وهی أداة اشتهر بها أهالی القریة فسمیت القریة باسمهم.
بنی جمرة : قریة تقع فی المحافظة الشمالیة، أشتهرت بالنسیج والعلم، مسقط رأس الشاعر الکبیر ملا عطیة الجمری والسیاسی عبد الأمیر منصور الجمری
الرفاع: وهی تقع فی أکثر المناطق ارتفاعًا فی البحرین.
الحد (البحرین) : تقع فی الطرف الجنوبی الشرقی من شبه جزیرة المحرق.
عراد: تقع إلى الشرق من مدینة المحرق وغربی الحد، وبها قلعة عراد.
کرزکان: کبرى قرى المنطقة الغربیة وتشتهر ببساتینها الخلابة.
النعیم : من أشهر المناطق البحرینیة وتم افتتاح أول مستوصف المختار
قلالی: تقع فی الشمال الشرقی من مدینة المحرق.
سماهیج:تقع بالساحل الشمالى الشرقی من جزیرة المحرق.
الدیر: تقع على الشاطئ الشمالى لجزیرة المحرق وشرقى البسیتین.
جدحفص: مدینة قدیمة اشتهرت بالعلم، من أشهر معالمها جامع جدحفص، وهی المنطقة الإداریة الرابعة فی البحرین.
السنابس: قریة تقع بالمحافظة الشمالیة وهی منطقة استراتیجیة تقع بالوسط وبالقرب من العاصمة.
عالی: تشتهر بمقابر عالی التاریخیه ومصانع الفخار وهی تقع فی قلب البحرین.
سترة: جزیرة تتمیز بوجود المنطقة الصناعیة فیها. وفیها العدید من القرى داخل هذه الجزیرة: وأدیان، مرکوبان، مهزة، الخارجیة، سفالة، أبوالعیش.
سار: من کبرى القرى فی المنطقة الشمالیة إذ یوجد فیها ما یمسى بآثار سار من مقابر وتحف قدیمة.
المالکیة: أکبر قریه فی المنطقة الغربیة من المحافظة الشمالیة، تشتهر بالعیون کعین السلاط والمزارع، فیها مرقد ومسجد الامیر زید بن صوحان أحد صحابه النبی (ص) المبشرین بالجنه، ولد فیها الشاعر الجاهلی طرفة بن العبد.
بوری : تقع فی المحافظه الشمالیه ما بین مدینة حمد وعالی وتشتهر بالزراعه والعیون.
[عدل]جمیع مدن وقرى البحرین
بالترتیب الأبجدی
سلماباد
أبو صیبع
أبو العیش
أبوقوة
أم الحصم
المصلى
توبلی
باربار
البدیع
البسیتین
البوکوارة
البحیر
بنی جمرة
بوری
جبلة حبشی
جد الحاج
جد حفص
جد علی
جرداب
جزر حوار
الجسرة
الجفیر
الجنبیة
جنوسان
جو
الحد
الحجیات
حلة العبد الصالح
الحورة
البسیتین
الخمیس
دارکلیب
المنطقة الدبلوماسیة
الدراز
دمستان
الدور
الدیر
الدیه
رأس رمان
الرفاع (الشرقی)
الرفاع (الغربی)
الزلاق
الزنج
سار
اسکان سار
سافرة
سترة
سماهیج
السنابس
سند
السهلة (الشمالیة والجنوبیة)
ضاحیة السیف
الشاخورة
شهرکان
الصخیر
الصالحیه
صدد
عالی
العدلیة
عذاری
عراد
عسکر
العکر
عوالی
عین الدار
القریة
القضیبیة
قلالی
القلعة
کرانة
الحجر
کرباباد
کرزکان
الماحوز
المالکیة
مدینة حمد
مدینة زاید
مدینة عیسى
المحرق
المعامیر
مقابة
المقشع
المنامة
النبیه صالح
النعیم
النویدرات
الهملة
وادیان
البلاد القدیم
[عدل]النقل والمواصلات

[عدل]المطارات
[عدل]المطارات المدنیة
مطار البحرین الدولی
[عدل]المطارات العسکریة
کما تحوی البحرین ثلاثة مطارات عسکریة تعتبر قواعد وهی: قاعدة عیسى الجویة وقاعدة الرفاع الجویة وقاعدة الصخیر الجویة.
[عدل]الجسور
وبما أن البحرین جزیرة تتکون من العدید من الجزر، فلا بد من وجود العدید من الجسور لربط الجزر ببعضها البعض وربط الجزیرة الأم بالدول المجاورة.
[عدل]الجسور الداخلیة
[عدل]جسور المحرق
جسر الشیخ حمد
جسر الشیخ عیسى
جسر الشیخ خلیفة
[عدل]جسور أخرى
وهناک العدید من الجسور، منها:
جسر سترة
جسر جدة
[عدل]الجسور الخارجیة
شید فی الثمانینات جسر الملک فهد یربط البحرین بالسعودیة وافتتح فی 25 نوفمبر، 1986 وهو یمتد لمسافة 25 کم تقریبًا من مدینة الخبر فی السعودیة. کما سیربطها بدولة قطر جسر المحبة الذی تم التخطیط له، والذی سیکون أطول جسر فی العالم ویقدر طوله ب 45 کم.
[عدل]الموانئ
وفی البحرین العدید من الموانئ، منها:
میناء سلمان
میناء سترة
میناء ألبا لتصدیر الألمنیوم
میناء خلیفة
[عدل]النقل العام
عن طریق شرکة کارس
[عدل]البرید
برید البحرین
[عدل]الإتصالات

بواسطة عده شرکات تم ترخیصها من قبل الهیئة العامة للاتصالات منها:
بتلکو
زین
فیفا Viva
مینا تیلیکوم mena telecom
لایت سبید
orange
لایف تلیکوم Life Telecom
اتصالکم
نیوتل nue-tel
[عدل]إعلام

[عدل]تلفزیون
[عدل]القنوات الحکومیة
تعتبر البحرین من الدول السباقة فی الخلیج إلى تحویل تلفزیون البحرین إلى هیئة إذاعة وتلفزیون البحرین، ومن القنوات الحکومیة:
تلفزیون البحرین. (فضائیة تبث 24 ساعة).
القناة 55.(فضائیة).
البحرین الریاضیة. (فضائیة).
[عدل]الإذااعات البحرینیة
إذاعة البحرین. (102.3 FM).
بحرین إف إم.(93.3 FM).
إذاعة البحرین الشبابیة. (98.4 FM).
إذاعة البحرین الشعبیة. (95.0 FM).
إذاعة البحرین للقرآن الکریم. (106.1 FM).
إذاعة البحرین الاجنبیه. (FM 96.5).
[عدل]القنوات الخاصة
قناة اطلس 2007
قناة أوال 2008
قناة امواج 2011
[عدل]صحف
طالع أیضًا :الصحف والمجلات فی البحرین
صحیفة أخبار الخلیج (یومیة) : وهی الصحیفة الأولى فی البحرین منذ 1976
صحیفة الأیام(یومیة)
صحیفة البلاد (یومیة)
صحیفة الوسط (یومیة) انظر صحیفة الوسط
صحیفة الوطن(یومیة)
صحیفة العهد(أسبوعیة)
صحیفة النبأ(أسبوعیة)
صحیفة أسواق(أسبوعیة اقتصادیة)
صحیفة المیثاق.(یومیة)
[عدل]المناخ

یتمیز مناخ البحرین بقلة الأمطار وحرارة الشمس وشدة الرطوبة حیث یکون فی البحرین ما یعرف بالارهاق الحراری وهو شدة الحرارة وشدة الرطوبة. تشهد البحرین فصلین أساسیین فی السنة تتفاوت فیهما درجات الحرارة وهما:
فصل الصیف شدید الحرارة والجفاف والرطوبة العالیة التتی تصل إلى أکثر من 80% فی بعض الفترات ولا تسقط فیه الأمطار.
فصل الشتاء تنخفض خلاله درجات الحرارة قلیلاً، وتکون لیالی الشتاء أکثر انخفاض لدرجات الحرارة من النهار حیث یکون الجو معتدلا وجمیلا وتسقط کمیات قلیلة من الأمطار.
أما الربیع والخریف فهما فصلان قصیران فی البحرین.
الأمطار القلیلة التی تسقط فی البحرین تجعل النباتات الطبیعیة قلیلة وهی لا تختلف عما ینبت فی سائر دول الخلیج العربی وهذه النباتات من الأنواع القادرة على تحمل الجفاف، وتتمثل ببعض الأعشاب والشجیرات.
وتقل الحیوانات البریة فی البحرین لقلة الماء والنبات، ومن حیوانات البحرین البریة: الغزال والأرنب والنمس الضب. الطیور البریة قلیلة أیضًا فی البحرین، وهی على نوعین هما:
طیور مقیمة کالدوری والعقاب والبوم والبلبل.
طیور عابرة مهاجرة کالغراب والسنونو والنورس.
[عدل]السکان

مقال تفصیلی :سکان البحرین
یشکل البحرینیون 46% من السکان بینما یشکل غیر البحرینیین 54% من السکان حسب سنة 2010.[26]
ویشکل المسلمون فی البحرین غالبیة السکان إذ یبلغ عددهم مایعادل 81.2% من إجمالی سکان البحرین، کما أن الإسلام هو الدین الرسمی للدولة فی البحرین، ویشکل المسیحیون 9% من السکان، بینما یعتنق 9,8% من السکان دیانات أخرى.[27]
من بین المسلمین، أغلب الأکادمیین یقدرون نسبة الشیعة بحوالی 70%.[28][29][30]
[عدل]حقوق الإنسان
[عدل]الثقافة

[عدل]الأدب
انظر أیضاً: أدب بحرینی
تعتبر الحرکة الثقافیة فی البحرین من أکثر الحرکات الثقافیة نشاطًا فی منطقة الخلیج العربی، فمنذ العشرینیات دخل التعلیم دولة البحرین، وأخذت شرائح المجتمع بالتواصل مع الثقافة المحیطة، من خلال المجلات والدوریات العربیة، مما ساعد على بناء قواعد ثقافیة جیدة، تحصد البحرین الیوم نتاج هذه الفترة، فهناک الکثیر من المسارح کمسرح أوال ومسرح جلجامش ومسرح الصواری، بجانب دور الثقافة کأسرة الأدباء والکتاب البحرینیة، ومرکز شیخ إبراهیم، والملتقى الثقافی الأهلی، وکذلک بالنسبة للنشاط الفنی سواء فی الموسیقى أو الرسم، فهناک أکثر من جمعیة تهتم بتطویر الکادر البحرینی، ووضعه فی السیاق الحضاری بجانب أخوة فی مساحة الکون.
[عدل]موسیقى وفنون
تعتبر الحرکة الموسیقیة والفنیة فی البحرین من أکثر الحرکات نشاطا فی دول الخلیج العربی ولکن یؤخد علیها بانعدام الدعم المادی من الجهات المختصة.
[عدل]مسرح
توجد عدة شرکات ومؤسسات مسرحیة ومنها:
مسرح الصواری
مسرح اوال
مسرح البیادر
مسرح جلجامش
مؤسسة المسرج الشعبی
مؤسسة المسرح الاهلی
مسرح الریف
مسرح مؤسسة البحرین للأنتاج الفنی
[عدل]اللغات واللهجات

مقالات تفصیلیة :لهجة بحرانیة و لهجة خلیجیة
اللغة الرسمیة فی البحرین هی اللغة العربیة، بینما تستخدم اللغة الإنجلیزیة کلغة رسمیة فی الأعمال. توجد لهجتان للغة العربیة فی البحرین هما اللهجة البحرانیة واللهجة الخلیجیة.
[عدل]التعلیم

[عدل]لمحة تاریخیة
کان التعلیم بالبحرین فی مطلع القرن العشرین مقصورًا على الکتاتیب فقط وهی بیوت تعلیمیة تقلیدیة هدفها تعلیم قراءة القرآن، ،ولم تکن تلک الکتاتیب تحقق کفایة تعلمیة تناسب التطور العلمی بعد انتهاء الحرب العالمیة الأولى، فقد تغیرت الأمور وأدى انفتاح البحرین إلى إحداث تغییرات سیاسیة واجتماعیة کبیرة فیها، ونتج عن ذلک انبثاق الوعی الثقافی والاجتماعی بین أفراد مجتمع البحرین، وبحکم ذلک ظهرت الحاجة إلى إنشاء معاهد تعلیمیة حدیثة تختلف عن الکتاتیب من حیث نظمها ومناهجها وأهدافها.
و کانت توجد فی البحرین عدد من المدارس الأهلیة مثل مدرسة الامام الصادق فی المنامة التی تم تغییر اسمها إلى مدرسة أبوبکر الصدیق و مدرسة أخرى فی الخمیس
قبیل سنة 1919م تشاور أهل الرأی فی جزیرة المحرق وأجمعوا على ضرورة العمل لإنشاء مدرسة نظامیة، فبارک شیوخ البلاد هذا النداء واکتتبوا لصالح المشروع وبُدئ العمل المنظم وتأسست مدرسة الهدایة الخلیفیة للبنین فی سنة 1919م فی المنطقة الشمالیة من مدینة المحرق.
هذا وقد قام بإنشاء هذه المدرسة لجنة من الأهالی برعایة الشیخ عبد الله بن عیسى آل خلیفة وزیر المعارف السابق بمساعدة التبرعات التی جمعت لهذا الغرض. وفی سنة 1926م قامت اللجنة الأهلیة المشرفة على التعلیم آنذاک بتأسیس المدرسة الثانویة للبنین فی مدینة المنامة(عاصمة البحرین).
ولم تکن الفتاة فی البحرین بمنأى عن التعلیم، فقد سنحت لها فرصة التعلیم النظامی بعد أن استشعر الأهالی بضرورة التعلیم للبنات کضرورته للبنین، لذا افتتحت أول مدرسة نظامیة للبنات فی سنة 1928م أطلق علیها مدرسة الهدایة الخلیفیة للبنات.
ونظرًا للصعوبات المالیة والإداریة التی واجهت اللجنة المشرفة على التعلیم عمدت الحکومة سنة 1930م إلى تولی مسؤولیة هذه المدارس ووضعتها تحت إشرافها المباشر فی مسمى وزارة التربیة والتعلیم.
[عدل]التعلیم الآن
فی سنة 2004 دخل التعلیم فی مملکة البحرین مرحلة التکنولوجیا وذلک من خلال مشروع الملک حمد لمدارس المستقبل والتی تهدف لربط جمیع مدارس البحرین بالشبکة الإلکترونیة وتفعیل التعلم الإلکترونی لیکون داعما أساسیا للتعلیم. والهدف الأساسی لهذا المشروع هو تفعیل التعلیم فی کل مکان فی کل زمان، وصار التلعیم إلزامی ومجانی لکل بحرینی، وانتشرت المدارس فی جمیع أنحاء المدن للجنسین.
ومؤخراً فی عام 2006 تأسس معهد الإدارة العامة بموجب المرسوم رقم (65) لسنة 2006 الصادر عن حضرة صاحب الجلالة الملک حمد بن عیسى آل خلیفة ملک مملکة البحرین فی 28 یونیو 2006. ویهدف المعهد إلى تطویر الإدارة العامة والتدریب فی وزارات ومؤسسات الدولة، والإسهام فی إعداد وتدریب العاملین فیها، وفقاً لمتطلبات برامج التدریب والتطویر والأبحاث والعمل الاستشاری الذی یقره مجلس إدارة المعهد على نحو یکفل الارتقاء بمستوى الإدارة العامة ودعم خطط التنمیة الاقتصادیة والاجتماعیة.
[عدل]الجامعات فی البحرین
معهد الادارة العامة (مملکة البحرین)
بولیتکنک البحرین
جامعة البحرین.
جامعة المملکة (البحرین)
جامعة نیویورک
جامعة العربیة المفتوحة
جامعة A.M.A
جامعة دلمون
جامعة المملکة للبنات
جامعة الاهلیة
جامعة العلوم التطبیقیة
الجامعة الکندیة
کلیة البحرین للمعلمین
الجامعة الملکیة للبنات
الجامعه الایرلندیة RCSI-MUB
معهد بیرلا للتکنولوجیا
الجامعة الخلیجیة
[عدل]صناعة

من أهمها
صناعة الألمنیوم
بناء وإصلاح السفن
تکریر النفط
استخراج النفط.
عدد من الصناعات النفطیة مثل البتروکیماویات
الصناعات الغذائیة
[عدل]السیاحة فی البحرین

مقال تفصیلی :السیاحة فی البحرین


نافورة البحرین طولها404 قدم


منتجع البندر فی جزیرة سترة فی البحرین
تزدهر السیاحة فی البحرین وخصوصًا فی السنوات الأخیرة. ومعظم السیاح یأتون من الدول الخلیجیة المجاورة بحکم الجسر مع المملکة العربیة السعودیة وذلک خاصة بعد بدأ السماح بالمرور بالبطاقة المدنیة، بالإضافة إلى سیاح من دول مختلفة. وأحد أسباب هذا الازدهار المعالم السیاحیة التی یعود أصلها للحضارات القدیمة مثل حضارة دلمون التی کانت فی المنطقة. هذا بالإضافة إلى بعض المعالم الحدیثة التی أثرت الحرکة السیاحیة فی البحرین، وکذلک سباقات الخیول وسباقات السیارات والفورملا 1. وأیضًا کثرة الأسواق الشعبیة وأسواق الذهب.والملاهی اللیلیة کما یعود ذلک للأمان النفسی مقارنه ببقیة دول العالم ولأخلاق شعب البحرین التی تحبب الزائر فی رحلته.
[عدل]المواقع السیاحیة
من أشهر المقاصد السیاحیة فی البحرین :-
[عدل]الحدائق
جنة دلمون المفقودة
منتزه عذاری
حدیقة المحرق الکبرى المائیة
حدیقة المحرق
حدیقة الحد
حدیقة عراد
حدیقة قلالی
حدیقة حسان بن ثابت
حدیقة علاء الدین
حدیقة الکرانی
حدیقة المطار
دوحة عراد
الحدیقة المائیة
[عدل]قلاع البحرین
قلعة البحرین
قلعة عراد
قلعة الرفاع
قلعة بوماهر
[عدل]المتاحف
متحف البحرین الوطنی
متحف راشد العریفی المحرق
متحف الغوص والؤلؤ
متحف موقع قلعة البحرین
بیت القرآن
متحف النفط
[عدل]المجمعات التجاریة
تعد المجمعات التجاریة أحد أهم مقومات السیاحة فی البحرین، وهذه عینة من مجمعات البحرین :-
البحرین سیتی سنتر
مجمع السیف
مجمع الدانة
مجمع البحرین
شیراتون مودا مول
مجمع العالی
مارینا مول
یتیم سنتر
کونتری مول
جواد فود قاردن
مجمع مدینة عیسى
مجمع سترة
لولو مول
نجیبی سنتر
مجمع الرفاع
مجمع لولو هایبر مارکت
مرکز رامز التجاری
مجمع العاصمة
مجمع الواحة فی الرفاع
مجمع الریف
مجمع الرملی
[عدل]الشواطئ
یوجد بالبحرین عدة شواطئ ومنها :-
شاطئ بلاج الجزائر
شاطئ کورنیش النادی البحری
شاطئ الحوض الجاف
شاطئ المحرق
ساحل المالکیة
شاطئ حالة بوماهر
شاطئ عراد
شاطئ البسیتین
شاطئ السیول
شاطئ الدیر
شاطئ الحد
شاطئ قلالی
شاطئ سماهیج
شاطئ الدراز
[عدل]الکورنیشات
کورنیش الملک فیصل
کورنیش الغوص
کورنیش أبوصبح
کورنیش عراد
کورنیش خلیفة الکبیر
کورنیش الفاتح
[عدل]منشئات أخرى


لقطة لإحدى سباقات الفورملا 1
حلبة البحرین الدولیة
مدینة المعارض (البحرین)
شجرة الحیاة
بیت الجسرة
مرکز الجسرة للحرفیین
القریة التراثیة - قلعة عراد
محمیة العرین
[عدل]المواقع التاریخیة والأثریة
مدافن دلمون
مسجد الخمیس
معبد باربار
معبد الدراز
عین أم السجور
مستوطنة سار
القبور المتشابکة غربی مستوطنة سار
قلعه البرتغال أو قلعة البحرین
مقابر عالی
جامع سماهیج
بیت سیادی
بیت الشیخ عیسى بن علی
عمارة بن مطر
قطر ریا
القهوه الشعبیة
سوق القیصریة
بیت سیادی
مدرسة الهدایة الخلیفیة
بیت جمشیر
حقول تومولی فی ممنطقة العرین
[عدل]التلال الأثریة
[عدل]قبور عالی
توجد بالبحرین أکبر مقبرة تاریخیة بالعالم وهی على شکل روابی (تلال) مختلفة الحجم والشکل. وتوجد بمنطقة عالی بالمحافظة الوسطى، ولهذه المقابر تأریخ عریق قدیم منذ عهد حضارة دلمون. حیث کان الدلمونیون یدفنون موتاهم فی تلک التلال وهی (قبور) ویدفنون معهم حاجیاتهم النفیسة والثمینة، کما یدفنون معهم جِـِراب الماء الفخاریة، والمقتنیات الثمینة ظنًا منهم واعتقادا أن هذا المیت قد یعود للحیاة فی أی لحظة. [بحاجة لمصدر]
[عدل]ساعات العمل

العمل الحکومی: الأحد إلى الخمیس 7:00 صباحًا إلى 2:15 بعد الظهر، الخمیس 7:00صباحًا إلى 2:00 بعد الظهر، الجمعة والسبت إجازة[31].
المؤسسات التجاریة: فی الغالب من 8:00 صباحًا إلى 3:30 بعد الظهر، أو من 8:00 صباحًا إلى 1:00 بعد الظهر، ثم من 3:00 إلى 5:30 بعد الظهر (أیام العمل:السبت إلى الخمیس أو السبت إلى الأربعاء أو الأحد إلى الخمیس).
الأسواق والمحال التجاریة: غالبًا 8:30 صباحًا إلى 12:30 بعد الظهر، ثم من 3:30 إلى 7:30 بعد الظهر، (أیام العمل: کل الأیام، ما عدا الجمعة التی تفتح فیه بعض المحال جزئیًا)
البنوک: الأحد إلى الخمیس من 7:30 صباحًا إلى 2 بعد الظهر (بعض الفروع تفتح مساءً أیضًا من 3:30 إلى 5:30 بعد الظهر)، الخمیس من 7:30 إلى 11:00 صباحًا، الجمعة إجازة.
قد تتغیر أوقات العمل فی رمضان.
[عدل]العملة

عملة البحرین هی الدینار البحرینی ورمزه د.ب. أو BD أو BHD باللغة الإنجلیزیة.
یقسم الدینار إلى 1000 فلس. وهو مرتبط بالدولار الأمریکی.
یساوی الدولار الأمریکی 378 فلس.
یساوی الدینار البحرینی 2.6455 دولار أمریکی.
العملات الورقیة: نصف دینار، دینار، 5 دنانیر، 10 دنانیر، و 20 دینار.
العملات المعدنیة: 5 فلوس، 10 فلوس، 25 فلس، 50 فلس، 100 فلس، 500 فلس.
[عدل]کهرباء

220-240 فولت بتردد 50 هیرتز
عوالی فقط: 120 فولت بمعدل 60 هیرتز
نظام القابس: المقبس الکهربائی الثلاثی (نظام بریطانی).
[عدل]الأعیاد الوطنیة والمناسبات الدینیة

التاریخ المناسبة ملاحظات الدوام الرسمی
1 ینایر عید رأس السنة المیلادیة حسب التقویم المیلادی عطلة
5 فبرایر ذکرة تأسیس قوة دفاع البحرین حسب التقویم المیلادی لا توجد عطلة
1 مایو عید العمال العالمی حسب التقویم المیلادی عطلة
16 دیسمبر العید الوطنی البحرینی حسب التقویم المیلادی عطلة
17 دیسمبر عید جلوس الملک حسب التقویم المیلادی عطلة
1 محرم عید رأس السنة الهجریة حسب التقویم الهجری عطلة
9 محرم التاسع من محرم حسب التقویم الهجری عطلة
10 محرم یوم عاشوراء حسب التقویم الهجری عطلة
12 ربیع الأول عید المولد النبوی الشریف حسب التقویم الهجری عطلة
27 رجب ذکرى الإسراء والمعراج حسب التقویم الهجری لا یوجد عطلة
1 شوال عید الفطر المبارک حسب التقویم الهجری عطلة
9 ذو الحجة یوم عرفة حسب التقویم الهجری عطلة
10 ذو الحجة عید الاضحى المبارک حسب التقویم الهجری عطلة
[عدل]مراجع

^ خطأ استشهاد: وسم "ref" غیر صحیح؛ لا نص تم توفیره للمراجع المسماة 2010-census
↑ أ ب ت ث Bahrain. International Monetary Fund. Retrieved 20 April 2011.
^ Human Development Report 2011. United Nations
(2011). Retrieved 19 January 2012.
^ صفحة البحرین الحکومیة، فی 26 أبریل 2006
^ Curtis E. Larsen. Life and Land Use on the Bahrain Islands: The Geoarchaeology of an Ancient Society University Of Chicago Press, 1984
^ Smith, G.R. "Uyūnids." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman، Th. Bianquis، C.E. Bosworth، E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 16 March 2008 [1]
^ Rentz, G. "al- Baḥrayn." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman، Th. Bianquis، C.E. Bosworth، E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 15 March 2008 [2]
^ Juan R. I. Cole, "Rival Empires of Trade and Imami Shiism in Eastern Arabia, 1300-1800", International Journal of Middle East Studies, Vol. 19, No. 2. (May, 1987), pp. 177-203, at p. 179, through JSTOR. [3]
↑ أ ب Rentz, G. "al- Baḥrayn."
^ ابن المجاور، تاریخ المستبصر، نسخة موقع الوراق، ص 109 [4]
^ ابن بطوطة، تحفة النظار فی غرائب الأمصار وعجائب الأسفار، نسخة موقع الوراق، ج 1، ص 133 [5]
^ X. De Planhol, "Bahrain", Encyclopedia Iranica (online version)
↑ أ ب Juan R. I. Cole, p. 194
↑ أ ب Rentz, "al- Baḥrayn."
^ Juan R. I. Cole, p. 187
^ X. De Planhol
↑ أ ب J. A. Kechichian, "Bahrain", Encyclopedia Iranica (online version)
^ Burrell, R.M. "al- Manāma." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman، Th. Bianquis، C.E. Bosworth، E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 11 April 2008 [6]
^ Alexei Vassiliev, The History of Saudi Arabia, London, UK: Al Saqi Books, 1998, p. 91.
↑ أ ب Vassiliev, p. 186
^ Vassiliev, p. 107
^ Juan R. I. Cole, p. 199 (نقلاً عن بالغریف)
^ Rentz, G. "al- Dawāsir." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman، Th. Bianquis، C.E. Bosworth، E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2007. Brill Online. 19 December 2007 [7]
^ لوریمر، دلیل الخلیج، القسم الجغرافی: انظر المادة المتعلقة بـ"الدواسر" و"البحرین."
^ Rentz, G. "al- Dawāsir."
^ Bahrain Census 2010
^ کتاب حقائق العالم من CIA
^ Bahrain - Page 132 (2004) Federal Research
^ Encyclopedia of business in today's world: Volume 1 - Page 101 Charles Wankel - (2009)
^ The Iran-Iraq War: chaos in a vacuum - Page 29, Stephen C. Pelletiere - (1992)
^ أخبار الخلیج، فی 21 أغسطس 2006
[عدل]وصلات خارجیة

صفحة البحرین الحکومیة
وکالة أنباء البحرین
بوابة آسیا
شاهد المزید من الصور والملفات فی ویکیمیدیا کومنز حول: البحرین
[أظهر] قوالب مملکة البحرین
[أظهر] ع • ن • تحرکة عدم الانحیاز
[أظهر] ع • ن • تشبه الجزیرة العربیة
[أظهر] عرض • نقاش • تعدیلدول الشرق الأوسط
[أظهر] عرض • نقاش • تعدیلدول فی جنوب غرب آسیا
[أظهر] عرض • نقاش • تعدیلمنظمة الدول العربیة المصدرة للنفط (أوابک)
[أظهر] ع • ن • تآسیا
تصنیفات: البحرینبلدان وأقالیم ناطقة بالعربیةجزر آسیاأعضاء مجلس التعاون لدول الخلیج العربیةدول آسیابلدان جزریةممالک حالیةأعضاء جامعة الدول العربیةأعضاء منظمة المؤتمر الإسلامی دول الشرق الأوسط
قس مصری
مملکة البحرین دى دوله مملکه فى اسیا بتتکون من جزیرتین کبار فى الخلیج الفارسى ,عاصمتها المنامه. اللغه الرسمیه العربى و الانجلیزى. على الرغم من صغر حجمها لکن دوله متطوره و لها مکانه تاریخیه مهمه.

مملکة البحرین دوله مسالمه و عریقه بتتکون من 33 جزیره اکبرها جزیرة البحرین و نظام الحکم فیها ملکى دستورى و بیحکمها حالیاً الملک حمد بن عیسى آل خلیفة وعمو الشیخ خلیفة بن سلمان هوه رئیس الوزراء من سنة 1968 . المنامه العاصمه و المحرق بتعتبر اکبر مدن البحرین. عدد سکان البحرین حوالى 719.000 نسمه منهم حوالى 62% بحرینیین و بیمثل المسلمین حوالى 81% و المسیحیین حوالى 9% و الباقى من دیانات تانیه. مع ان البحرین صغیره لکن لعبت ادوار کبیره فى التاریخ و خاصة فى فترة العصور الوسطى.

شافت البحرین حرکة تطویر ضخمه و نهضه عمرانیه کبیره و اتوصلت فى تمانینات القرن العشرین بالمملکه السعودیه عن طریق کوبرى الملک فهد اللى طوله حوالى 45 کم. و بتعتبر مرکز مالى واقتصادى مهم ، و بالاضافه لدخلها من البترول بتعتبر مرکز کبیر لبنا السفن و انتاج الالمونیوم.

ملک البحرین حمد بن عیسى آل خلیفة ملک متعلم و مثقف و بیهتم بالثقافه و التراث و التاریخ و أنشأ مرکز لتجمیع الوثائق البحرینیه من کل حته فى العالم.

فیه فایلات فى تصانیف ویکیمیدیا کومونز عن:
البحرین
تصانیف: البحرینبلادممالکشبه الجزیره العربیهعربجزرمنطقة الخلیج العربیه
قس
Das Königreich Bahrain (auch Bahrein, arabisch ‏البحرین‎, DMG al-Baḥrayn ‚al-Bahrain‘) ist ein aus 33 Inseln bestehender Inselstaat in einer Bucht im Persischen Golf, östlich von Saudi-Arabien und westlich von Katar (ca. 35 km Luftlinie). Mit einer Fläche von rund 750 km² (nach künstlichen Aufspülungen) ist der Archipel nicht einmal so groß wie das Hamburger Stadtgebiet. Der Name Bahrain bedeutet im Arabischen „zwei Meere“. Die Insel besitzt buchstäblich zwei Meere: das Meer, welches die Insel umgibt, und ein Meer von Grundwasser.

Inhaltsverzeichnis

1 Geografie
1.1 Klima
1.2 Flora und Fauna
2 Bevölkerung
2.1 Demografie
2.2 Sprachen
2.3 Religion
3 Geschichte
4 Politisches System
4.1 Gesetzgebung
4.2 Rechte der Frauen
4.3 Außenpolitik
5 Verwaltungsgliederung
6 Wirtschaft
6.1 Landwirtschaft
6.2 Bodenschätze und Industrie
6.3 Dienstleistung
6.4 Tourismus
6.5 Verkehr
6.6 Außenhandel
7 Staatshaushalt
8 Soziales
8.1 Gesundheitswesen
8.2 Bildung
8.3 Beschäftigung
9 Militär
10 Sehenswürdigkeiten
10.1 Sehenswürdigkeiten in Manama
10.1.1 Museen
10.1.2 Moscheen
11 Sport
12 Siehe auch
13 Literatur
14 Weblinks
15 Einzelnachweise
[Bearbeiten] Geografie



Manama, Hauptstadt von Bahrain
Die Hauptinsel Bahrain ( 620 km²) hat eine längliche Form von 48 × 16 km. Sie ist ein 30 bis 60 m hohes Kalkplateau und überwiegend von Sanddünen bedeckt. Die Insel ist seit 1986 über eine 25 km lange Brücke, den King Fahd Causeway, mit Saudi-Arabien verbunden. Im Zentrum erhebt sich der Dschabal ad-Duchan (135 m). Im Süden und Südwesten erstrecken sich Sandflächen und Salzsümpfe. Nur der nördliche Küstenbereich ist durch artesische Brunnen und Karstquellen landwirtschaftlich nutzbar. Weitere große Inseln sind Muharraq, Sitra, Amwaj, Hawar und Umm Nasan. Sie sind meist felsig und ragen kaum über den Meeresspiegel hinaus. Die Hauptstadt Manama liegt im Nordosten mit etwa 158.000 Einwohnern; im Westen liegt der Tiefseehafen Mina Salman, der sowohl von den Streitkräften Bahrains als auch von Kreuzfahrtschiffen angelaufen wird.

In vielen Teilen Bahrains wurden seit Anfang des 21. Jahrhunderts umfangreiche Landaufschüttungen begonnen. Die Gesamtfläche aller vorgelagerten Inseln, Halbinseln, neuer Buchten usw. beläuft sich inzwischen auf rund 30 Quadratkilometer, von denen erst ein geringer Teil bebaut wurde. Ziel ist es – analog den künstlichen Flächen in Dubai und Abu Dhabi – wasserumspülte Parzellen zu gewinnen, um sie zu bebauen. Aufgrund der Immobilienkrise von 2009 stehen mittlerweile viele Bauvorhaben still, wie z. B. die drei Twisted Towers bei Seef oder die elf Marina-West-Hochhäuser in Budaiya. Die Hochhäuser stehen im Rohbau. Viele - auch westliche - Investoren verloren ihr Geld.

[Bearbeiten] Klima

Bahrain hat feuchtwarmes subtropisches Klima mit hoher Luftfeuchtigkeit. Überwiegend weht ein feuchtheißer Wind aus Nordwesten (Schamal), mitunter auch trockenheißer Südwind (Qaus) aus der Großen Arabischen Wüste. Die Monatsmitteltemperaturen liegen zwischen 17 °C (Januar) und 33,5 °C (Juli), die Niederschläge betragen nur 70 mm.

Bahrain/Manama
Klimadiagramm
J F M A M J J A S O N D
15 2014
16 2115
14 2518
10 2922
1.1 3426
0 3629
0 3830
0 3831
0 3729
0.5 3326
3.8 2821
11 2216
Temperatur in °C, Niederschlag in mm
Quelle: Bahrain Meteorological Service
Monatliche Durchschnittstemperaturen und -niederschläge für Bahrain/Manama
Jan Feb Mär Apr Mai Jun Jul Aug Sep Okt Nov Dez
Max. Temperatur (°C) 20,0 21,2 24,7 29,2 34,1 36,4 37,9 38,0 36,5 33,1 27,8 22,3 Ø 30,1
Min. Temperatur (°C) 14,1 14,9 17,8 21,5 26,0 28,8 30,4 30,5 28,6 25,5 21,2 16,2 Ø 23
Niederschlag (mm) 14,6 16,0 13,9 10,0 1,1 0 0 0 0 0,5 3,8 10,9 Σ 70,8
Regentage (d) 2,0 1,9 1,9 1,4 0,2 0 0 0 0 0,1 0,7 1,7 Σ 9,9


Quelle: Bahrain Meteorological Service
[Bearbeiten] Flora und Fauna

Auf der Hauptinsel herrscht bis auf die landwirtschaftliche Zone Wüstenvegetation vor. Die artenarme Tierwelt besteht hauptsächlich aus Eidechsen, Wüstenspringmäusen und Mangusten. Gazellen und Hasen sind nahezu ausgerottet. Bahrains Waldfläche weist weltweit den größten prozentualen Zuwachs auf, und zwar um 14,9 % zwischen 1990 und 2000. Berühmt ist der als Naturwunder geltende Schadscharat al-Haya (Baum des Lebens), ein jahrhundertealter, großer Baum in der Wüste.

[Bearbeiten] Bevölkerung

[Bearbeiten] Demografie

Von den 1.214.705 Einwohnern des Inselstaates sind 529.446 Ansässige und 517.368 zugewanderte Ausländer (2008)[1] Laut LMRA (Labour Market Regulatory Authority) waren am 15. März 2012 371.183 Ausländer in Beschäftigungsverhältnissen. Inder führen mit 192.500 Menschen, gefolgt von 71.915 Bangladeschern, 32.443 Pakistanern, 21.661 Philippinern, 16.294 Nepalesen, 6470 Ägyptern und 5254 Ceylonesen. Im privaten Sektor waren 351.314, Ausländer, 329.165 Männer und 22.149 Frauen beschäftigt. Im ersten Quartal 2011 waren noch 453.661 Ausländer in Bahrain beschäftigt. Die ausländischen Arbeitnehmer hatten 82.000 Abhängige, 33.801 Ehegatten und 49.026 Kinder. 27,5 % der Bahrainer waren 2004 unter 15 Jahre alt. Das Bevölkerungswachstum lag zwischen 1994 und 2004 im Durchschnitt bei 2,4 %, die Lebenserwartung 2004 bei 75 Jahren und der Anteil der städtischen Bevölkerung im selben Jahr bei 90 %. Die größten Städte Bahrains sind (Stand 1. Januar 2011): Al Manāmah/Manama (158.000 Einwohner), Ar-Rifā' al-Gharbi (117.000 Einwohner), Al Muharraq (109.000 Einwohner), Madīnat Hamad (85.000 Einwohner), Ali (66.000 Einwohner), Sitra (42.000 Einwohner), Madīnat 'Īsā (41.000 Einwohner), Al Budayyi' (38.000 Einwohner), Jidd Ḩafş (35.000 Einwohner), Al Mālikiyah (16.000 Einwohner) und Al Hidd (15.000 Einwohner).

Siehe auch: Liste der Städte in Bahrain
[Bearbeiten] Sprachen

Amtssprache ist Arabisch, während Englisch als Bildungs- und Handelssprache weit verbreitet ist. Weitere Sprachen sind Persisch und Urdu.

[Bearbeiten] Religion

Der Islam, dem 81,2 % der ansässigen Bevölkerung angehören, ist Staatsreligion. Ein großer Teil dieser Bevölkerung ist aber – anders als in den benachbarten arabischen Staaten, jedoch ebenso wie in der benachbarten saudischen Ostprovinz Asch-Scharqiyya – schiitisch.

Etwa 9 % der ausländischen Bevölkerung sind Christen,[4] 9,8 % gehören sonstigen Glaubensrichtungen an, vor allem dem Hinduismus. Bahrain ist das einzige arabische Land am Persischen Golf mit einer Synagoge für die jüdische Gemeinde.

[Bearbeiten] Geschichte

→ Hauptartikel: Geschichte Bahrains
Bahrain wurde bereits in prähistorischer Zeit besiedelt. Unter dem Namen Dilmun existierte im 3. Jahrtausend v. Chr. eine blühende Kultur, die aus sumerischen Texten bekannt ist und auf dem Gebiet des heutigen Bahrain vermutet wird. Damals entstand die Stadt Qal'at al-Bahrain. Um 2000 v. Chr. verliefen hier die Handelswege der Sumerer und Babylonier nach Indien. Zeitweise stand die Insel unter kassitischer Herrschaft, ein kassitischer Statthalter ist aus Briefen bekannt. Um 650 v. Chr. eroberten die Assyrer das Land, und im 4. Jh. gliederten es die Sassaniden unter Schapur II. in das Persische Reich ein. Damit verbunden war eine starke persische Einwanderung.

Im Jahr 324 v. Chr., als Alexander der Große mit seinem Heer vom Indus zurückkehrte, landete sein Admiral Androsthenes auf Bahrain. In seinem Werk „Παράπλους τῆς Ινδικῆς“ beschreibt er die Insel Týlos und deren Bewohner. Die Insel dürfte Teil des seleukidischen Reiches geworden sein, und war ab ca. 130 v. Chr. Teil der Charakene, einer Provinz des parthischen Reiches. Mit dem Untergang des Parthischen Reiches wurde Tylos Teil des sassanidischen Reiches.

630 n. Chr. wurde die Insel von den Arabern erobert. Der Islam wurde die vorherrschende Religion. Vom 8. Jh. an übten Bagdad und Damaskus, vom 13. Jh. wieder die Perser die Kontrolle über das Land aus, bis es 1515 portugiesisch wurde.

Im 17. und 18. Jh. kam Bahrain erneut unter persische Oberhoheit, wurde jedoch 1783 unter der arabischen Dynastie Al Chalifa selbständig. Zwar geriet es 1820 durch einen Schutzvertrag mit der britischen Ostindienkompanie wieder in Abhängigkeit; jedoch gaben die Briten dem Land innere Autonomie und Schutz vor persischen und osmanischen Angriffen. Seit 1867 war Bahrain britisches Protektorat.

Im Jahre 1932 begann die BAPCO (Bahrain Petroleum Company) mit der Erdölförderung und brachte den Herrschern des Landes immensen Wohlstand. Bahrain wurde außerdem einer der wichtigsten militärischen Stützpunkte des Vereinigten Königreiches im Nahen Osten.

Scheich Isa bin Salman Al Chalifa erklärte am 14. August 1971 die Unabhängigkeit. Er schloss einen Tag später einen Freundschaftsvertrag mit Großbritannien und erklärte sich zum Emir. Seit 1971 befindet sich auf Bahrain ein US-amerikanischer Luft- und Flottenstützpunkt. Iran hatte bis weit ins 20. Jh. hinein Ansprüche auf Bahrain erhoben und sich dabei auf die einstige persische Herrschaft berufen. Erst im Januar 1970 erkannte das von Schah Mohammad Reza Pahlavi regierte Land die Souveränität des Landes an. Im Februar 1979 wurde diese Vereinbarung wieder rückgängig gemacht; seitdem erhebt Iran erneut Ansprüche auf das Land, dessen Bevölkerung mehrheitlich schiitisch ist. 1973 erhielt Bahrain eine Verfassung und es wurden Parlamentswahlen abgehalten. 1975 wurde die Verfassung ausgesetzt, das Parlament aufgelöst und die absolute Monarchie des Chalifa-Clans proklamiert. Erst 1993 wurde wieder eine Ratsversammlung (Madschlis asch-Schura) eingesetzt. Im Dezember 1998 flogen US-amerikanische Bomberflugzeuge vom Typ B-1 vom Scheich-Isa-Luftwaffenstützpunkt Luftangriffe gegen den Irak. Im März 1999 starb Emir Scheich Isa, woraufhin sein Sohn Scheich Hamad bin Isa die Regierungsgeschäfte übernahm.

Am 14./15. Februar 2001 erfolgte ein Referendum über die sogenannte National Action Charter. Ein Jahr später, am 14. Februar 2002, verkündete der Emir eine neue Verfassung, die unter anderem die Umwandlung in ein Königreich, vor allem aber eine Wiedereinsetzung des seit 1975 nicht mehr einberufenen Parlaments, allerdings in einer modifizierten Ausgestaltung, vorsah.

Seit den Unruhen in der Arabischen Welt, die in Tunesien begonnen hatten, treten seit Februar 2011 auch in Bahrain massive Bürgerproteste gegen die Regierung auf. Dabei gab es mehrere Tote.[5] Die Hintergründe und die Situation im Lande unterscheiden sich hier jedoch von denen in den betroffenen Länder Nordafrikas wesentlich.

In den Protesten vom März 2011 demonstrierte die schiitische Opposition gegen die sunnitische Regierung. Diese ersuchte Saudi-Arabien um Hilfe, das etwa 1.000 Soldaten und 500 Polizisten entsandte [6]. Der Iran protestierte scharf dagegen.

Siehe auch: Proteste in Bahrain 2011
[Bearbeiten] Politisches System



Shaykh Muhammad bin Abdulla al-Khalifa, der Verteidigungsminister empfängt Robert Gates am Flughafen in Manama (2008)
Gemäß der Verfassung von 1973, zuletzt geändert 2002, ist Bahrain eine konstitutionelle Monarchie. Der Islam ist Staatsreligion. Der König ernennt und entlässt die Regierung und hat darüber hinaus das Recht, das Abgeordnetenhaus aufzulösen und Neuwahlen auszuschreiben. Alle Bahrainer im Alter ab 18 Jahren sind wahlberechtigt

Seit 2011 wird von Menschenrechtsverletzungen seitens der Regierung und Protesten dagegen berichtet.

[Bearbeiten] Gesetzgebung

Das Parlament unterteilt sich in ein Abgeordnetenhaus (Madschlis an-Nuwwab), dessen 40 Mitglieder alle vier Jahre gewählt werden, und eine Ratsversammlung (Madschlis asch-Schura), deren ebenfalls 40 Mitglieder vom König ernannt werden.

Laut Verfassung ist die Schari'a eine der Hauptquellen der Gesetzgebung.[7] Die Rechtsprechung ist unabhängig. Hindus und Christen unterliegen einer modifizierten britischen Rechtsprechung.

Bei den Wahlen zum Abgeordnetenhaus vom 24. und 31. Oktober 2002 errang die Liste islamischer Gemeinschaften 19, unabhängige Kandidaten 18 und Liberale drei Sitze. Bei den Parlamentswahlen am 25. November 2006 zog erstmals mit Latifa al-Qaʿud eine Frau als Abgeordnete in das Parlament ein.

[Bearbeiten] Rechte der Frauen

Im Jahr 2009 wurde ein fortschrittliches Familiengesetz (Gesetz Nr.19/2009) zur Beschlussfassung im Parlament eingebracht, das die Stärkung der Rechte und die Selbständigkeit der Frau zum Ziel hat.[8] Heftige Proteste der Wefaq-Partei führten jedoch dazu, dass dieses Gesetz nur auf Frauen sunnitischen Glaubens angewendet werden kann. Frauen schiitischen Glaubens unterliegen nach wie vor der schiitischen Rechtsprechung (Jaafari).

[Bearbeiten] Außenpolitik

Bahrain ist Mitglied der UN, der Arabischen Liga, der OAPEC und des Golfkooperationsrates. Darüber hinaus erachten die Vereinigten Staaten Bahrain als wichtigen Verbündeten und setzen verhältnismäßig großes Vertrauen in die demokratische Entwicklung des Landes.

[Bearbeiten] Verwaltungsgliederung



Gouvernements in Bahrain
Bahrain ist seit dem 3. Juli 2002 in fünf Gouvernements eingeteilt. Davor war Bahrain in 12 Gemeindedistrikte unterteilt.

Hauptstadtgouvernement
Zentralgouvernement
Gouvernement Muharraq
Nördliches Gouvernement
Südliches Gouvernement
[Bearbeiten] Wirtschaft

Die gewerbliche bahrainische Wirtschaft wird von öl- und aluminiumexportierenden Industriezweigen dominiert. Zurzeit werden zwei Drittel des Bruttosozialprodukts im Dienstleistungsbereich erwirtschaftet, während Öl und Gas nur noch mit 12 % am BIP beteiligt sind, aber 77 % der gesamten Regierungseinnahmen und damit des Budgets erwirtschaften. Die starke Abhängigkeit vom Erdöl versucht Bahrain durch weitere Umstrukturierung der Wirtschaft und Diversifikation der Industrie zu vermindern. Das Bruttoinlandsprodukt (BIP) ist 2006 um 7 % gewachsen. Die Landwirtschaft machte einen Anteil von 0,7 % am BIP aus, die Industrie 41 % und die Dienstleistungen 58,5 %. Beschäftigt waren 2001 1 % der Erwerbstätigen in der Landwirtschaft, 55 % in der Industrie und 45 % im Dienstleistungssektor. Die Inflation lag 2006 im Durchschnitt bei 2,8 %, die Auslandsverschuldung bei 7 Milliarden US-Dollar.

[Bearbeiten] Landwirtschaft

Auf den wenigen landwirtschaftlich nutzbaren Flächen werden Datteln, Zitrusfrüchte und Gemüse angebaut. In der Viehzucht werden Rinder, Ziegen und Schafe gehalten. Aufgrund der Überfischung im Persischen Golf verliert die Fischereiwirtschaft, die mit traditionellen Daus betrieben wird, an Bedeutung.

[Bearbeiten] Bodenschätze und Industrie

Die intensiv genutzten Erdöl- und Erdgasvorkommen werden voraussichtlich im Jahre 2015 erschöpft sein. Seit 2008 wird neues Öl gesucht. Schon heute unternimmt Bahrain unter anderem umfangreiche Experimente zur Fischkultur in ausgebeuteten Bohrlöchern. Hier ist die Region um Hawar Vorreiter. Bahrain besitzt seit 1971 eine Aluminiumfabrik (3 % Weltmarktanteil). Daneben entwickelt sich der Schiffbau zu einer bedeutenden Branche. Drittwichtigster Industriezweig des Landes ist die Textilindustrie. Die Fertigung wird überwiegend in die USA exportiert. Seit April 2007 gibt es in Bahrain eine Autoproduktion von Ruf Automobile.[9] Laut einer Pressemeldung handelt es sich dabei um die erste Automobilproduktion in einem arabischen Land.[10]

[Bearbeiten] Dienstleistung

Aufgrund der bald erschöpften Ölreserven hat das Land sich ein zweites Standbein durch einen Offshore-Bankensektor geschaffen. Bahrain ist heute eines der wichtigsten Finanzdienstleistungszentren des Nahen Ostens.

[Bearbeiten] Tourismus

Auch der innerarabische Tourismus mit 7 Millionen Besuchern 2006 wird – vor allem wegen des gelockerten Alkoholausschanks und der Nähe zu Saudi-Arabien – ein immer wichtigerer Faktor.

Bahrain besitzt wenige natürliche Badestrände, die zudem sehr abgelegen oder in privater Hand sind. Einige Hotels haben sich jedoch schöne Strände angelegt.

An der abgelegenen Südostspitze der Insel wird seit 2007 das private Urbanisationsprojekt Durrat al Bahrain mit 13 künstlichen Inseln – in den gleichen Formen innen „Fische“ und außen „Kringel“ – und einer Marina für Großboote und Yachten entwickelt. Hier gibt es für insgesamt 7,3 Milliarden US-Dollar Investitionssumme angelegte private und öffentliche Strandabschnitte, Hotels, Villen, Apartmenthäuser, Freizeit-, Ausbildungs-, Veranstaltungs- und Einkaufsmöglichkeiten. Die Investitionen bedienen in erster Linie an wohlhabende arabische Zweitwohnsitzinhaber und sich dauerhaft ansiedelne Ruheständler.

Siehe auch Sehenswürdigkeiten Bahrains

[Bearbeiten] Verkehr



Der King Fahd Causeway verbindet Bahrain (rechts) mit Saudi-Arabien (links).
Bis 1986 war Bahrain nur mit Schiff und Flugzeug erreichbar. Seitdem besteht der King Fahd Causeway als Straßenverbindung über das Meer nach Saudi-Arabien und wird jährlich von bis zu 3 Millionen Fahrzeugen genutzt. Eine weitere Verbindung nach Katar, die Qatar-Bahrain Friendship Bridge, ist geplant; dieses Bauwerk wäre dann die längste Seebrücke der Welt. Der größte Flughafen des Kleinstaates ist der Internationale Flughafen Bahrain auf der Insel al-Muharraq. Er ist Sitz der staatliche Fluggesellschaft Gulf Air und der privaten Bahrain Air.

Die bisherige Hafenkapazität südlich des Ortes al-Hidd wurde überwiegend für die Verladung von Rohöl benutzt. Da auch in Bahrain dieser Einkommenszweig allmählich zur Neige geht, hat man seit 2005 mit Hochdruck an der Schaffung neuer Hafenkapazitäten gearbeitet. Südöstlich der bestehenden Anlage wurde auf einer aufgeschütteten Halbinsel der neue Hafen Hidd Port gebaut und im März 2009 in Betrieb genommen. Er dient mit einer Kapazität von 1,1 Millionen TEU vor allem dem Containerumschlag und folgt damit ähnlichen Ausbauten wie in Dubai, Abu Dhabi und Katar.

[Bearbeiten] Außenhandel

2003 importierte Bahrain vor allem Rohöl, Maschinen und Transportausrüstungen aus Saudi-Arabien, den USA, Frankreich, Deutschland und aus dem Vereinigten Königreich.

Es exportierte vor allem Erdöl und Erdölprodukte nach Saudi-Arabien, in die USA, nach Taiwan, nach Indien, Japan und Südkorea.

[Bearbeiten] Staatshaushalt

Der Staatshaushalt umfasste 2009 Ausgaben von umgerechnet 5,86 Mrd. US-Dollar, dem standen Einnahmen von umgerechnet 5,81 Mrd. US-Dollar gegenüber. Daraus ergibt sich ein Haushaltsdefizit in Höhe von 0,26 % des BIP.[11]
Die Staatsverschuldung betrug 2009 5,83 Mrd. US-Dollar oder 30,1 % des BIP.[11]

Aufgrund seiner Wirtschaftslage erhebt der Staat keine Einkommensteuer[12] und Mehrwertsteuer ausschließlich auf Benzinverkäufe,[13] womit das Land zu den sogenannten Steueroasen gehört.[14]

[Bearbeiten] Soziales

[Bearbeiten] Gesundheitswesen

Seit 1976 gibt es ein umfassendes Sozialversicherungssystem; die medizinische Versorgung ist kostenlos. Im Jahre 2009 betrugen die Ausgaben für das Gesundheitswesen 10,4 % der Staatsausgaben.[15]

[Bearbeiten] Bildung

Zu Beginn des 20. Jahrhunderts waren die Koranschulen die einzigen Bildungsstätten auf der Insel. Nach dem 1. Weltkrieg entwickelte sich in Bahrain das öffentliche Bildungswesen unter westlichem Einfluss. 1919 wurde die Al-Hidaya Al-Khalifia School für Jungen in Muharraq eröffnet. Seit 1926 gab es eine zweite öffentliche Schule für Jungen in Manama. Die erste Mädchenschule wurde 1928 in Muharraq eingerichtet.

Der Zugang zum Schulsystem ist heute kostenfrei. Es gibt keine Schulpflicht, jedoch werden die Angebote einer 12-jährigen Schulbildung weitestgehend genutzt.

Staatliche Einrichtungen der höheren Bildung sind die University of Bahrain und das King Abdulaziz University College of Health Sciences. Darüber hinaus gibt es zahlreiche private Trainingsinstitute und Universitäten, die zum Teil als Niederlassung ausländischer Einrichtungen geführt werden.

Durch zahlreiche staatliche Initiativen wurde das Bildungswesen modern und zeitgemäß entwickelt.

[Bearbeiten] Beschäftigung

Die Arbeitslosenquote konnte von 16% im Jahre 2006 auf 3,6% im Februar 2011 gesenkt werden.[16] Bahrain institutionalisierte als erstes der arabischen Länder im Jahr 2007 Arbeitslosenunterstützung als Teil der Reformen der letzten 10 Jahre. Im ersten Quartal 2011 waren 141.261 Bahrainis in Beschäftigungsverhälnissen angestellt. Das Durchschnittseinkommen der Bahrainis beträgt 449 BD, das aller Angestellten in Bahrain 330 BD (1 BD = ungefähr 2 Euro).[17]

[Bearbeiten] Militär

→ Hauptartikel: Streitkräfte Bahrains
Die Streitkräfte Bahrains (engl. Bahrain Defense Force) bilden die Landesverteidigung. Das etwa 9.000 Soldaten starke Militär setzt sich aus dem Heer, den Luftstreitkräften, der Marine (500 Soldaten), den Luftverteidigungsverbänden und der Königlichen Garde zusammen. Die Verteidigungsausgaben Bahrains betrugen 2004 618 Mio. US-$.

[Bearbeiten] Sehenswürdigkeiten



Tür eines alten traditionellen Hauses in Muharraq
Bahrain ist die Insel der größten prähistorischen Grabstätten der Welt. Tausende Hügelgräber erstrecken sich auf 30 km² entlang der Straßen zwischen den einzelnen Vierteln. Die Anzahl wird auf 170.000 geschätzt.

Die in al-A’ali gefunden Totengrüfte werden als Königsgräber bezeichnet. Beeindruckend ist ihre Größe, teils 40 m im Durchmesser und 24 m hoch.

Die Altstadthäuser Muharraqs gehören zu den ältesten des Landes: Das Haus des Perlenhändlers, Bait as-Siyadi, das ehemalige Herrscherhaus, Bait Isa bin Ali.

Das Al-Dschasra-Haus zeigt recht authentisch ein Bild der Räumlichkeiten, und wie früher ein schlichtes Zuhause aussah.

Das Arad-Fort wurde Ende des 15. Jhd. erbaut und in der Dhau-Werft kann man den Bootsbauern über die Schulter schauen.

Qal'at al-Bahrain (Archäologische Stätte des Forts von Bahrain) ist seit den 50er-Jahren die bedeutendste Ausgrabungsstätte. Hier wurden Tempel freigelegt, die vermutlich aus der Dilmun-Zeit, dem 2. Jahrtausend v. Chr. stammen. Der Barbar-Tempel, der Diraz-Tempel und der Sar-Tempel liegen am nördlichen Ende der Insel.

Etliche Süßwasserquellen befinden sich im Norden Bahrains.

Seit 1976 versucht man im Reservat al-ʿAreen, fast ausgestorbene Tiere und Pflanzen zu erhalten. Auch ein kleiner Zoo ist zu besuchen. Außerdem gibt es Busrundfahrten zu verschiedenen Gehegen.

Der Baum des Lebens Schadscharat al-Haya im Süden des Landes ist ein riesiger Mesquite-Baum, von dem niemand weiß, woher er sein Wasser bezieht.

In Janabyja ist eine riesige Kamelfarm, die nur von westlichen Touristen besucht werden darf.

Die Formel-1-Strecke in Sakhir lässt sich an einigen Wochentagen besichtigen.

Besucher aus den Nachbarländern und auch die Einheimischen besuchen gerne die Einkaufszentren in Seef.



[Bearbeiten] Sehenswürdigkeiten in Manama



Hauptmoschee Al Fateh in Manama
Manama ist eine Stadt der Gegensätze, mit zwei Gesichtern. Auf der einen Seite zeigen in der Diplomatic Area und in Seef Glastürme, Hochhäuser, Bankentempel und Geschäftstreiben die Hauptstadt eines Finanzzentrums. Aber direkt nebenan findet sich das traditionsreiche, orientalische Leben in Vierteln mit Windtürmen und reich verzierten Holzbalken an den Häusern.

Den besten Zutritt in dieses Reich hat man durch das Bahrain-Tor (Bab al-Bahrain). Wer es durchschreitet, befindet sich direkt inmitten des Suqs. Neben duftenden Gewürzen, bunten Stoffen und Naturheilmitteln zieht sich quer durch den Suq die Goldstraße mit ihren glanzvollen Auslagen. Früher lag der Suq direkt an der Küste, doch durch die Gewinnung von Land rückten Häuser und Plätze immer mehr vom Wasser weg. Um den Suq herum findet man einige schöne Kaufmannshäuser, deren Verzierungen den einstigen Reichtum seiner Besitzer zeigen und die die Jahre überlebt haben. Im Suq ist auch ein großer Hindu Tempel beheimatet.

Manama ist die Hauptstadt der Arabischen Kultur 2012.

[Bearbeiten] Museen

Eines der größten Museen der Golfregion ist das Nationalmuseum im Norden Manamas. Neben der Kultur und Geschichte kann der Besucher hautnah das Leben der Bahrainer in einem eigens angelegten Dorf mit Moschee und Basargasse nachvollziehen.

Als Museum für Tradition gibt es seit 1948 das Heritage Center, ein Gebäude aus dem Jahre 1937, das einst den Staatsgerichtshof beherbergte.

Das Haus des Koran, Bait al-Qur’an, zeigt neben Ziergegenständen aus dem Alltag des Islams auch ungewöhnliche Exemplare des Buches (das Kleinste, das Älteste, etc.).

Ein paar Straßen weiter befindet sich das Münzmuseum mit 250 Münzen aus Gold, Silber und Bronze.

[Bearbeiten] Moscheen

Täglich von 9–16 Uhr öffnet die sunnitische Al-Fateh-Moschee auch für Nichtmuslime ihre Pforten, es werden Touren, auch auf Deutsch, angeboten. 2900 m² italienischer Marmor wurden verlegt. Die Minarette sind 70 m hoch; die Moschee bietet Platz für 2000 Menschen im inneren Bereich, sowie 5000 weitere Plätze im äußeren Bereich.

Als Beispiel früherer Architektur zeigt sich die Al-Chamis-Moschee aus dem 8. Jahrhundert.

[Bearbeiten] Sport

Seit 2004 findet in Bahrain jährlich das Formel-1-Rennen Großer Preis von Bahrain statt. Nur im Jahr 2011 fiel es aufgrund des Aufstands von Teilen der Bevölkerung aus.

Die bahrainische Fußballnationalmannschaft ist gemessen an der Größe des Landes eine sehr erfolgreiche Fußballelf. Bei der Asienmeisterschaft 2004 in China erreichte man den vierten Platz nach einer 2:4-Niederlage gegen den Iran im Spiel um den 3. Platz. Bei der Qualifikation zur Weltmeisterschaft 2006 in Deutschland erreichte die Mannschaft ihre bisher beste Platzierung im Rahmen dieses Wettbewerbes. Nachdem sie in der letzten Gruppenphase der Asien-Qualifikation stand, erreichte die Mannschaft die Play-offs um die Qualifikation zur WM. Dort verlor sie dann allerdings gegen die Auswahl von Trinidad und Tobago knapp mit einem Gesamtergebnis von 1:2 und verpasste damit die Qualifikation für das Turnier. Auch bei der Qualifikation zur Weltmeisterschaft 2010 in Südafrika stand das Team in der letzten Play-Off-Runde und schied gegen Neuseeland nach einem 0:0 zu Hause und einem 0:1 auswärts aus.

Das 30.000 Zuschauer fassende Nationalstadion Bahrain befindet sich in Ali nahe der Hauptstadt Manama und wird zurzeit hauptsächlich als Fußballstadion genutzt.

Bei den Olympischen Spielen 2008 in Peking errang der bahrainische Mittelstreckenläufer Rashid Ramzi mit dem Olympiasieg über 1.500 m die erste olympische Goldmedaille für Bahrain. Diese wurde ihm jedoch im November 2009 vom IOC wegen Dopings aberkannt.[18]

Seit der Snooker-Saison 2008/09 findet in Bahrain mit der Bahrain Championship ein Snookerweltranglistenturnier statt.

Bei der Handball-Weltmeisterschaft der Herren 2011 in Schweden nahm erstmals die bahrainische Nationalmannschaft teil.

[Bearbeiten] Siehe auch

Liste bahrainischer Auslandsvertretungen
[Bearbeiten] Literatur

Michael Teupel: Bahrain – Das Königreich. 2007, ISBN 978-3-8334-6879-7
UN Resident Coordinator's Office in the Kingdom of Bahrain: "Human Development Achievements of the Kingdom of Bahrain - A Ten-year Review", 2010
[Bearbeiten] Weblinks

Wiktionary: Bahrain – Bedeutungserklärungen, Wortherkunft, Synonyme, Übersetzungen
Commons: Bahrain – Album mit Bildern und/oder Videos und Audiodateien
Wikimedia-Atlas: Bahrain – geographische und historische Karten
Offizielle Internetpräsenz der Regierung Bahrains (englisch)
Internetseite der Bahrainischen Nachrichtenagentur BNA (englisch)
Internetseite der Botschaft des Königreichs Bahrain in Berlin
Länderinformationen zu Bahrain des Auswärtigen Amtes
Im Laboratorium der arabischen Demokratie aus DIE ZEIT, 2005
Website des Bauprojektes „Perle von Bahrain“ (Durrat al-Bahrain)
Qal'at al-Bahrain: Archäologische Stätte Qal'at al-Bahrain, Fort Bahrain
Manama - Hauptstadt der Arabischen Kultur 2012 (offizielle Seite - eine Fundgrube! /englisch)
[Bearbeiten] Einzelnachweise

↑ a b Gulf Daily News
↑ International Monetary Fund, World Economic Outlook Database, April 2008
↑ Human Development Index
↑ Otmar Oehring: Zur gegenwärtigen Situation der Christen im Nahen Osten. KAS-Auslandsinformationen, 4/2010
↑ Martin Gehlen: Tote bei Unruhen im Jemen, in Libyen und Bahrain. Zeit online, 17. Februar 2011, abgerufen am 19. Februar 2011.
↑ stern.de:Kritik an Stationierung saudi-arabischer Truppen (Zugriff am 15. März 2011)
↑ Verfassung Bahrains von 2002
↑ Bahraini Women, issue 52, 2009
↑ Der neue RUF CTR3
↑ RUF Expands into Bahrain
↑ a b The World Factbook
↑ Wirtschaftswoche: „Geld statt Öl“
↑ Doing Business in Bahrain
↑ Oliver Stock: Finanzplatz mit Spaßfaktor, Handelsblatt, 19. Februar 2009
↑ Jahresbericht des Gesundheitsministeriums 2008
↑ BNA, 27. Februar 2011
↑ LMRA 1/2011
↑ Ramzi der prominenteste Dopingsünder. 1500-m-Olympiasieger muss Goldmedaille von Peking zurückgeben. Neue Zürcher Zeitung AG, 18. November 2009, abgerufen am 7. Januar 2010.

Golf-Kooperationsrat
Bahrain | Katar | Kuwait | Oman | Saudi-Arabien | Vereinigte Arabische Emirate


Mitglieder der Arabischen Liga
Ägypten | Algerien | Bahrain | Dschibuti | Irak | Jemen | Jordanien | Katar | Komoren | Kuwait | Libanon | Libyen | Marokko | Mauretanien | Oman | Palästinensische Autonomiegebiete | Saudi-Arabien | Somalia | Sudan | Syrien | Tunesien | Vereinigte Arabische Emirate


Politische Gliederung Asiens
47 asiatische Mitgliedstaaten der Vereinten Nationen:
Afghanistan | Ägypten1 | Armenien | Aserbaidschan | Bahrain | Bangladesch | Bhutan | Brunei | China, Volksrepublik | Georgien | Indien | Indonesien2 | Irak | Iran | Israel | Japan | Jemen | Jordanien | Kambodscha | Kasachstan3 | Katar | Kirgisistan | Kuwait | Laos | Libanon | Malaysia | Malediven | Mongolei | Myanmar | Nepal | Nordkorea | Oman | Osttimor | Pakistan | Philippinen | Russland3 | Saudi-Arabien | Singapur | Sri Lanka | Südkorea | Syrien | Tadschikistan | Thailand | Turkmenistan | Türkei3 | Usbekistan | Vereinigte Arabische Emirate | Vietnam | Zypern, Republik

Abhängige Gebiete:
Britisches Territorium im Indischen Ozean (Britisches Überseegebiet) | Hongkong (SVZ der VR China) | Kokosinseln (Australisches Außengebiet) | Macao (SVZ der VR China) | Weihnachtsinsel (Australisches Außengebiet)

Umstrittene Gebiete:
Abchasien | Bergkarabach, Republik | China, Republik (Taiwan) | Palästinensische Autonomiegebiete | Südossetien | Türkische Republik Nordzypern

1 Liegt größtenteils in Afrika. 2 Liegt zum Teil auch in Ozeanien. 3 Liegt zum Teil auch in Europa.


Mitgliedstaaten der Organisation für Islamische Zusammenarbeit (OIC)
Afghanistan | Ägypten | Albanien | Algerien | Aserbaidschan | Bahrain | Bangladesch | Benin | Brunei | Burkina Faso | Dschibuti | Elfenbeinküste | Gabun | Gambia | Guinea | Guinea-Bissau | Guyana | Indonesien | Iran | Irak | Jemen | Jordanien | Kamerun | Kasachstan | Katar | Kirgisistan | Komoren | Kuwait | Libanon | Libyen | Malaysia | Malediven | Mali | Marokko | Mauretanien | Mosambik | Niger | Nigeria | Oman | Pakistan | Palästinensische Autonomiegebiete | Saudi-Arabien | Senegal | Sierra Leone | Somalia | Sudan | Suriname | Syrien | Tadschikistan | Togo | Tschad | Tunesien | Türkei | Turkmenistan | Uganda | Usbekistan | Vereinigte Arabische Emirate

26.067550.551111111111Koordinaten: 26° N, 51° O

Normdaten (Typ fehlt): GKD in der DNB: 15572-X | SWD in der DNB: 4004268-6
Von „http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Bahrain&oldid=102958104“
Kategorien:
Bahrain
Insel (Asien)
Insel (Persischer Golf)
Inselgruppe (Asien)
Inselgruppe (Indischer Ozean)
Monarchie (Staat)
Staat in Asien
Meine Werkzeuge

Anmelden / Benutzerkonto erstellen
Namensräume

Artikel
Diskussion
Varianten

Ansichten

Lesen
Bearbeiten
Versionsgeschichte
Aktionen

Suche


Navigation

Hauptseite
Über Wikipedia
Themenportale
Von A bis Z
Zufälliger Artikel
Mitmachen

Neuen Artikel anlegen
Autorenportal
Hilfe
Letzte Änderungen
Kontakt
Spenden
Drucken/exportieren

Buch erstellen
Als PDF herunterladen
Druckversion
Werkzeuge

Links auf diese Seite
Änderungen an verlinkten Seiten
Spezialseiten
Permanenter Link
Seite zitieren
In anderen Sprachen

Acèh
Afrikaans
Alemannisch
Aragonés
Ænglisc
العربیة
ܐܪܡܝܐ
مصرى
Asturianu
Azərbaycanca
Boarisch
Žemaitėška
Bikol Central
Беларуская
‪Беларуская (тарашкевіца)‬
Български
বাংলা
བོད་ཡིག
ইমার ঠার/বিষ্ণুপ্রিয়া মণিপুরী
Brezhoneg
Bosanski
ᨅᨔ ᨕᨘᨁᨗ
Català
Нохчийн
Cebuano
کوردی
Qırımtatarca
Česky
Kaszëbsczi
Чӑвашла
Cymraeg
Dansk
Zazaki
Dolnoserbski
ދިވެހިބަސް
ཇོང་ཁ
Ελληνικά
English
Esperanto
Español
Eesti
Euskara
Estremeñu
فارسی
Suomi
Võro
Føroyskt
Français
Arpetan
Frysk
Gaeilge
Gagauz
Gàidhlig
Galego
ગુજરાતી
Gaelg
Hak-kâ-fa
Hawai`i
עברית
हिन्दी
Fiji Hindi
Hrvatski
Hornjoserbsce
Kreyòl ayisyen
Magyar
Հայերեն
Interlingua
Bahasa Indonesia
Interlingue
Ilokano
Ido
Íslenska
Italiano
日本語
Basa Jawa
ქართული
Адыгэбзэ
Gĩkũyũ
Қазақша
Kalaallisut
ಕನ್ನಡ
한국어
Къарачай-Малкъар
Kurdî
Коми
Kernowek
Latina
Lëtzebuergesch
Лезги
Limburgs
Ligure
Lumbaart
Lietuvių
Latviešu
Македонски
മലയാളം
Монгол
मराठी
Bahasa Melayu
Malti
မြန်မာဘာသာ
مازِرونی
Dorerin Naoero
Nāhuatl
Plattdüütsch
Nedersaksisch
Nederlands
‪Norsk (nynorsk)‬
‪Norsk (bokmål)‬
Novial
Occitan
ଓଡ଼ିଆ
Ирон
ਪੰਜਾਬੀ
Kapampangan
Norfuk / Pitkern
Polski
Piemontèis
پنجابی
پښتو
Português
Runa Simi
Rumantsch
Română
Armãneashce
Русский
Русиньскый
Kinyarwanda
संस्कृतम्
Саха тыла
Sicilianu
Scots
Sámegiella
Srpskohrvatski / Српскохрватски
Simple English
Slovenčina
Slovenščina
Soomaaliga
Shqip
Српски / Srpski
SiSwati
Seeltersk
Basa Sunda
Svenska
Kiswahili
Ślůnski
தமிழ்
తెలుగు
Тоҷикӣ
ไทย
Türkmençe
Tagalog
Türkçe
Татарча/Tatarça
Удмурт
ئۇیغۇرچە / Uyghurche
Українська
اردو
Oʻzbek
Vèneto
Tiếng Việt
Volapük
Winaray
Wolof
吴语
Хальмг
ייִדיש
Yorùbá
中文
文言
Bân-lâm-gú
粵語
Diese Seite wurde zuletzt am 8. Mai 2012 um 06:23 Uhr geändert.
Der Text ist unter der Lizenz „Creative Commons Attribution/Share Alike“ verfügbar; zusätzliche Bedingungen können anwendbar sein. Einzelheiten sind in den Nutzungsbedingungen beschrieben.
Wikipedia® ist eine eingetragene Marke der Wikimedia Foundation Inc.
Datenschutz
Über Wikipedia
Impressum
Mobile Ansicht
قس
Bahrain (Arabic: ‏البحرین‎, al-Baḥrayn) (Persian: ‏بحرین‎, Baḥrain), officially the Kingdom of Bahrain (Arabic: مملکة البحرین‎, Mamlakat al-Baḥrayn), is a small island state near the western shores of the Persian Gulf. It is ruled by the Al Khalifa royal family. The population in 2010 stood at 1,234,571, including 666,172 non-nationals.[1] Formerly an emirate, Bahrain was declared a kingdom in 2002.
Bahrain is an archipelago of 33 islands, the largest being Bahrain Island, at 55 km (34 mi) long by 18 km (11 mi) wide. Saudi Arabia lies to the west and is connected to Bahrain by the King Fahd Causeway. The peninsula of Qatar is to the southeast across the Gulf of Bahrain. The planned Qatar Bahrain Causeway will link Bahrain and Qatar and become the world's longest marine causeway.[4]
Known for its oil and pearls, Bahrain is also home to many large structures, including the Bahrain World Trade Center and the Bahrain Financial Harbour, with a proposal in place to build the 1,022 m (3,353 ft) high Murjan Tower. The Qal'at al-Bahrain (the harbour and capital of the ancient land of Dilmun) was declared a UNESCO World Heritage Site in 2005.[5] The Bahrain Formula One Grand Prix takes place at the Bahrain International Circuit.[6]
Since 2011, the government of Bahrain has faced a series of massive demonstrations, amounting to a sustained campaign of civil unrest, also known as the 2011–2012 Bahraini uprising, and has faced widespread criticism for its crackdown on protestors which has resulted in thousands of casualties.
Contents [hide]
1 Etymology
2 History
2.1 Pre-Islamic period
2.2 Islamic conversion, Iranian dynasties, and Portuguese control
2.3 Rise of the Bani Utbah
2.4 Al Khalifa ascendancy to Bahrain and their treaties with the British
2.5 Discovery of petroleum
2.6 Drop of Iranian claim
3 Politics
3.1 Women's rights
3.2 1990s uprising in Bahrain
3.3 2011–2012 Bahraini uprising
4 Governorates
5 Economy
6 Geography
7 Climate
8 Demographics
9 Culture
9.1 Language
9.2 Formula One and other motorsports events
9.3 Holidays
10 Military
11 Education
12 Tourism
13 See also
14 References
15 External links
Etymology

In Arabic, bahrayn is the dual form of bahr ("sea"), so al-Bahrayn means "the Two Seas". However, which two seas were originally intended remains in dispute.[7] The term appears five times in the Qur'an, but does not refer to the modern island — originally known to the Arabs as "Awal" — but rather to the oases of al-Katif and Hadjar (modern al-Hasa).[7] It is unclear when the term began to refer exclusively to the Awal islands, but it was probably after the 15th century.
Today, al-Hasa belongs to Saudi Arabia and Bahrain's "two seas" are instead generally taken to be the bay east and west of the island,[8] the seas north and south of the island,[citation needed] or the salt and fresh water present above and below the ground.[9] In addition to wells, there are places in the sea north of Bahrain where fresh water bubbles up in the middle of the salt water, noted by visitors since antiquity.[10]
An alternate theory offered by al-Ahsa was that the two seas were the Great Green Ocean and a peaceful lake on the mainland;[which?] still another provided by al-Jawahari is that the more formal name Bahri (lit. "belonging to the sea") would have been misunderstood and so was opted against.[9]
History

Main article: History of Bahrain
Pre-Islamic period


Asia in 600 AD, showing the Persian Empire in Sassanid era before the Arab conquest.
Inhabited since ancient times, Bahrain occupies a strategic location in the Persian Gulf. It is the best natural port between the mouth of the Tigris and Euphrates Rivers and Oman, a source of copper in ancient times. Bahrain may have been associated with Dilmun, an important Bronze age trade centre linking Mesopotamia and the Indus Valley.[11] It has been ruled by the Assyrians,[citation needed] Babylonians,[citation needed] Persians,[12] and then Arabs, under whom the island became first Christian and then Islamic.
From the 6th to 3rd century BC, Bahrain was added to the Persian Empire by the Achaemenian dynasty. By about 250 BC, the Parthians brought the Persian Gulf under its control and extended its influence as far as Oman. During the classical era, the island was known as Tylos in Europe. In order to control trade routes, the Parthians established garrisons along the southern coast of the Persian Gulf.[13] In the 3rd century, Ardashir I, the first ruler of the Sassanid dynasty, marched on Oman and Bahrain, where he defeated Sanatruq the ruler of Bahrain.[14] At this time, Bahrain comprised the southern Sassanid province along with the Persian Gulf's southern shore.[15]
The Sassanid Empire divided their southern province into the three districts of Haggar (now al-Hafuf province in Saudi Arabia), Batan Ardashir (now al-Qatif province in Saudi Arabia) and Mishmahig (which in Middle-Persian/Pahlavi means "ewe-fish").[14] Early Islamic sources describe the country as inhabited by members of the Abdul Qais,[16] Tamim, and Bakr tribes who worshipped the idol Awal, from which the Arabs named the island of Bahrain Awal for many centuries. However, Bahrayn was also a center of Nestorian Christianity, including two of its bishoprics.[14]
Islamic conversion, Iranian dynasties, and Portuguese control
Traditional Islamic accounts state that Al-ʿAlāʾ Al-Haḍrami was sent as an envoy to the Bahrain region by the prophet Muhammad in AD 628 and that Munzir ibn-Sawa al-Tamimi, the local ruler, responded to his mission and converted the entire area.[17]
In 899 AD, the Qarmatians, a millenarian Ismaili Muslim sect seized Bahrain, seeking to create a utopian society based on reason and redistribution of property among initiates. Thereafter, the Qarmatians demanded tribute from the caliph in Baghdad, and in 930 AD sacked Mecca and Medina, bringing the sacred Black Stone back to their base in Ahsa, in medieval Bahrain, for ransom. According to historian Al-Juwayni, the stone was returned 22 years later in 951 under mysterious circumstances. Wrapped in a sack, it was thrown into the Great Mosque of Kufa in Iraq, accompanied by a note saying "By command we took it, and by command we have brought it back." The theft and removal of the Black Stone caused it to break into seven pieces.[14][18][19]
Following a 976 AD defeat by the Abbasids,[20] the Quarmations were overthrown by the Arab Uyunid dynasty of al-Hasa, who took over the entire Bahrain region in 1076.[21] The Uyunids controlled Bahrain until 1235, when the archipelago was briefly occupied by the Iranian ruler of Fars. In 1253, the Bedouin Usfurids brought down the Uyunid dynasty, thereby gaining control over eastern Arabia, including the islands of Bahrain. In 1330, the archipelago became a tributary state of the rulers of Hormuz,[22] though locally the islands were controlled by the Shi'ite Jarwanid dynasty of Qatif.[23]
Until the late Middle Ages, "Bahrain" referred to the larger historical region of Bahrain that included Al-Ahsa, Al-Qatif (both now within the Eastern Province of Saudi Arabia) and the Awal Islands (now the Bahrain Islands). The region stretched from Basra in Iraq to the Strait of Hormuz in Oman. This was Iqlīm al-Bahrayn's "Bahrayn Province". The exact date at which the term "Bahrain" began to refer solely to the Awal archipelago is unknown.[24] In the mid-15th century, the archipelago came under the rule of the Jabrids, a Bedouin dynasty also based in Al-Ahsa that ruled most of eastern Arabia.
In 1521, the Portuguese allied with Hormuz and seized Bahrain from the Jabrid ruler Migrin ibn Zamil, who was killed during the takeover. Portuguese rule lasted for around 80 years, during which time they depended mainly on Sunni Persian governors.[25] The Portuguese were expelled from the islands in 1602 by Abbas I of the Safavid dynasty of Iran, who declared Shia Islam the official religion of Bahrain.[26] For the next two centuries, Iranian rulers retained control of the archipelago, interrupted by the 1717 and 1738 invasions of the Ibadhis of Oman.[27][28] During most of this period, they resorted to governing Bahrain indirectly, either through the city of Bushehr or through immigrant Sunni Arab clans. The latter were tribes returning to the Arabian side of the Persian Gulf from Persian territories in the north who were known as Huwala (literally: those that have changed or moved).[25][29][30] In 1753, the Huwala clan of Al Madhkur invaded Bahrain on behalf of the Iranians and restored direct Iranian rule.[31]
Rise of the Bani Utbah
In 1783, Nasr Al-Madhkur, ruler of Bahrain and Bushire, lost the islands of Bahrain following his defeat by the Bani Utbah tribe at the 1782 Battle of Zubarah. Bahrain was not new territory to the Bani Utbah; they had been a presence there since the 17th century.[32] During that time, they started purchasing date palm gardens in Bahrain. A document belonging to Shaikh Salama Bin Saif Al Utbi, one of the shaikhs of the Al Bin Ali tribe (an offshoot of the Bani Utbah), states that Mariam Bint Ahmed Al Sindi, a Shia woman, sold a palm garden on the island of Sitra to Shaikh Salama Bin Saif Al Utbi in the year 1699–1111 Hijri calendar, preceding the arrival of the Al-Khalifa to Bahrain by more than 90 years.[33]
The Al Bin Ali were the dominant group controlling the town of Zubarah on the Qatar peninsula,[34][35] originally the center of power of the Bani Utbah. After the Bani Utbah gained control of Bahrain, the Al Bin Ali had a practically independent status there as a self-governing tribe. They used a flag with four red and three white stripes, called the Al-Sulami flag[36] in Bahrain, Qatar, Kuwait, and the Eastern province of the Kingdom of Saudi Arabia. It was raised on their ships during wartime, in the pearl season and on special occasions such as weddings and during Eid ul-Fitr as well as in the "Ardha of war".[37] The Al Bin Ali were known for their courage, persistence, and abundant wealth.[38]
Later, different Arab family clans and tribes, mostly from Qatar, moved to Bahrain to settle after the fall of the Zand Dynasty of Persia. These families and tribes included the Al Khalifa, Al-Ma'awdah, Al-Fadhil, Al-Mannai, Al-Noaimi, Al-Sulaiti, Al-Sadah, Al-Thawadi, and other families and tribes.
Most of these tribes settled in Muharraq, the capital of Bahrain and center of power at that time since the Al Bin Ali lived there. The oldest and largest neighbourhood in Muharraq city is called Al Bin Ali. Members of this tribe lived in this area for more than three centuries.[citation needed]
Al Khalifa ascendancy to Bahrain and their treaties with the British
In 1797, fourteen years later after gaining the power of the Bani Utbah, the Al Khalifa family moved to Bahrain and settled in Jaww, later moving to Riffa. They were originally from Kuwait having left in 1766. Al-Sabah family traditions relates that the ancestors of their tribe and those of the Al-Khalifa tribe came to Kuwait after their expulsion from Umm Qasr upon Khor Zubair by the Turks, an earlier base from which they preyed on the caravans of Basra and pirated ships in the Shatt al-Arab waterway.[39]
In the early 19th century, Bahrain was invaded by both the Omanis and the Al Sauds. In 1802 it was governed by a twelve year old child, when the Omani ruler Sayyid Sultan installed his son, Salim, as Governor in the Arad Fort.[40]
In 1820, the Al Khalifa tribe regained power in Bahrain and entered a treaty relationship with Great Britain, by then the dominant military power in the Persian Gulf. This treaty granted the Al Khalifa the title of Rulers ("Al-Hakim" in Arabic) of Bahrain.
After Egyptian ruler Mohammad Ali Pasha took the Arabian Peninsula from the Wahhabis on behalf of the Ottoman Empire in 1830, Sheikh Abdul Al Khalifa declared allegiance to the Iranian Government to avoid the Egyptians taking control of Bahrain.
In 1860, the Government of Al Khalifa used the same tactic when the British tried to overpower Bahrain. Sheikh Mohammad bin Khalifa Al Khalifa wrote a letter to Nasseredin Shah of Iran declaring himself, his brother and all of members of Al Khalifa and the people of Bahrain Iranian subjects. In another letter to the Iranian Foreign Minister, Sheikh Mohammad demanded that the Government of Iran provide direct guidance and protection from British pressure.
Later on, under pressure from Colonel Sir Lewis Pelly, Sheikh Mohammad requested military assistance from Iran, but the Government of Iran at that time had no ability to protect Bahrain from British aggression. As a result the Government of British India eventually overpowered Bahrain. Colonel Pelly signed an agreement with Sheikh Mohammad in May 1861 and later with his brother Sheikh Ali that placed Bahrain under British rule and protection.
In 1868, following the Qatari–Bahraini War, British representatives signed another agreement with the Al Khalifa rulers, making Bahrain part of the British protectorate territories in the Persian Gulf. This treaty was similar to those entered into by the British Government with the other Persian Gulf principalities. It specified that the ruler could not dispose of any of his territory except to the United Kingdom and could not enter into relationships with any foreign government without British consent. In return the British promised to protect Bahrain from all aggression by sea and to lend support in case of land attack. More importantly the British promised to support the rule of the Al Khalifa in Bahrain, securing its unstable position as rulers of the country. Other agreements in 1880 and 1892 sealed the protectorate status of Bahrain to the British.
According to School of Oriental and African Studies (SOAS) academic, Nelida Fuccaro:
From this perspective state building under the Al Khalifa shayks should not be considered exclusively as the result of Britain's informal empire in the Persian Gulf. In fact, it was a long process of strategic negotiation with different sections of the local population in order to establish a pre-eminence of their particularly artistic Sunni/Bedouin tradition of family rule.
—Nelida Fuccaro, Persians and the space in the city in Bahrain 1869–1937[41]
Unrest amongst the people of Bahrain began when Britain officially established complete dominance over the territory in 1892. The first revolt and widespread uprising took place in March 1895 against Sheikh Issa bin Ali, then Ruler of Bahrain. Sheikh Issa was the first of the Al Khalifa to rule without Iranian relations. Sir Arnold Wilson, Britain's representative in the Persian Gulf and author of The Persian Gulf, arrived in Bahrain from Mascat at this time. The uprising developed further with some protesters killed by British forces.
Peace and trade brought a new prosperity to Bahrain. With the country no longer dependent upon pearling, by the mid-19th century it became the pre-eminent trading centre in the Persian Gulf, overtaking rivals Basra, Kuwait, and finally, in the 1870s, Muscat.[42] At the same time, Bahrain's socio-economic development began to diverge from the rest of the Persian Gulf undergoing transformation from a tribal trading centre to a modern state.[43] This process was spurred by the arrival of large numbers of Persian, Huwala, and Indian merchant families who set up businesses on the island, making it the hub of a web of trade routes across the Persian Gulf, Persia and the Indian sub-continent. A contemporary account of Manama in 1862 found:
Mixed with the indigenous population [of Manamah] are numerous strangers and settlers, some of whom have been established here for many generations back, attracted from other lands by the profits of either commerce or the pearl fishery, and still retaining more or less the physiognomy and garb of their native countries. Thus the gay-coloured dress of the southern Persian, the saffron-stained vest of Oman, the white robe of Nejed, and the striped gown of Bagdad, are often to be seen mingling with the light garments of Bahreyn, its blue and red turban, its white silk-fringed cloth worn Banian fashion round the waist, and its frock-like overall; while a small but unmistakable colony of Indians, merchants by profession, and mainly from Guzerat, Cutch, and their vicinity, keep up here all their peculiarities of costume and manner, and live among the motley crowd, ‘among them, but not of them’.
—WG Palgrave, Narrative of a Year's Journey through Central and Eastern Arabia (1862–3)[44]
Palgrave's description of Manama's coffee houses in the mid-19th century portrays them as cosmopolitan venues in contrast to what he describes as the ‘closely knit and bigoted universe of central Arabia’.[44] Palgrave describes a people with an open – even urbane – outlook: "Of religious controversy I have never heard one word. In short, instead of Zelators and fanatics, camel-drivers and Bedouins, we have at Bahrain [Manama] something like 'men of the world, who know the world like men' a great relief to the mind; certainly it was so to mine."[44]
The great trading families that emerged during this period have been compared to the Borgias and Medicis[44] and their great wealth – long before the oil wealth the region would later be renowned for – gave them extensive power, and among the most prominent were the Persian Al Safar family, who held the position of Native Agents of Britain in 19th century.[44] The Al Safar enjoyed an 'exceptionally close'[44] relationship with the Al Khalifa clan from 1869, although the Al-Khalifa never intermarried with them – it has been speculated that this was to limit the Al-Safars' influence on the ruling family or because the Al-Safars were Shia Muslims.
Bahrain's trade with India saw the cultural influence of the subcontinent grow dramatically, with styles of dress, cuisine, and education all showing a marked Indian influence. According to Exeter University's James Onley "In these and countless other ways, eastern Arabia's ports and people were as much a part of the Indian Ocean world as they were a part of the Arab world."[44]
In 1911, a group of Bahraini merchants demanded restrictions on the British influence in the country. The group's leaders were subsequently arrested and exiled to India. In 1923, the British deposed Sheikh Issa bin Ali whom they accused of opposing Britain and set up a permanent representative in Bahrain. This coincided with renewal of Iran's claim over the ownership of Bahrain, a development that Sheikh Issa had been accused of welcoming. The preference shown by the people of Bahrain towards the renewal of Iran ownership's claim also caused concern for Britain. To remedy these problems, in 1926, Britain dispatched Sir Charles Belgrave, one of her most experienced colonial officers, as an advisor to the Ruler of Bahrain. His harsh measures intensified the increasing aversion of people towards him and led to his eventual expulsion from Bahrain in 1957. Belgrave's colonial undertakings were not limited to violent deeds against Bahrainis but also included a series of initiatives that included removal of Iranian influence on Bahrain and the Persian Gulf. In 1937, Belgrave proposed changing the name of the Persian Gulf to the "Gulf of Arabia", a move that did not take place.
In 1927, Rezā Shāh demanded the return of Bahrain in a letter to the Allied Nations Community.[clarification needed "League of Nations?"] Britain believed that weakened domination over Bahrain would cause her to lose control all over the Persian Gulf, and decided to bring uprisings amongst the people of Bahrain under control at any cost. To achieve this they encouraged conflicts between Shiite and Sunni Muslims in Bahrain[citation needed].
Bahrain underwent a period of major social reform between 1926 and 1957, under the de facto rule of Charles Belgrave, the British advisor to Shaikh Hamad ibn Isa Al Khalifa (1872–1942). The country's first modern school, the Al-Hiddaya Boys School, was established in 1919, whilst the Arab Persian Gulf's first girls' school opened in 1928. The American Mission Hospital, established by the Dutch Reformed Church, began work in 1903. Other reforms included the abolition of slavery. At the same time, the pearl diving industry developed at a rapid pace.
These reforms were often vigorously opposed by powerful groups within Bahrain including sections within the ruling family, tribal forces, the religious authorities and merchants. In order to counter conservatives, the British removed the Ruler, Isa ibn Ali Al Khalifa in 1923 and replaced him with his son. Some Sunni tribes such as the al Dossari left Bahrain to mainland Arabia, whilst clerical opponents of social reforms were exiled to Saudi Arabia and Iran. The heads of some merchant and notable families were likewise exiled[citation needed]. Britain's interest in Bahrain's development was motivated by concerns over the ambitions of the Saudi-Wahabi and the Iranians.
Discovery of petroleum


Bahrain political map, 2003
The discovery of oil in 1932 by Bahrain Petroleum Company[45] brought rapid modernisation to Bahrain. Relations with the United Kingdom became closer, as evidenced by the British Royal Navy moving its entire Middle Eastern command from Bushehr in Iran to Bahrain in 1935.[46] British influence continued to grow as the country developed, culminating with the appointment of Charles Belgrave as advisor.[44] He went on to establish a modern education system in Bahrain.[44] After World War II, increasing anti-British sentiment spread throughout the Arab World and led to riots in Bahrain. The riots focused on the Jewish community, which included distinguished writers, singers, accountants, engineers and middle managers working for the oil company, textile merchants with business all over the peninsula, and free professionals.
In 1948, following rising hostilities and looting,[47] most members of Bahrain's Jewish community abandoned their properties and evacuated to Bombay, later settling in Israel (Pardes Hanna-Karkur) and the United Kingdom. As of 2008, 37 Jews remained in the country.[47] The issue of compensation was never settled. In 1960, the United Kingdom put forward Bahrain's future for international arbitration and requested that the United Nations Secretary-General take on this responsibility.
Drop of Iranian claim
Iran's parliament passed a bill in November 1957 declaring Bahrain to be the 14th province of Iran,[48] with two empty seats allocated for its representatives. This action caused numerous problems for Iran in its international relations, especially with some United Nations bodies, Britain, Saudi Arabia, and a number of Arab countries.
At this time, Britain set out to change the demographics of Bahrain. The policy of “deiranisation” consisted of importing a large number of different Arabs and others from British colonies as labourers.[49]
Demonstrations in 1956 forced the Al Khalifa rulers to leave Manama (the capital) for the village of Refae Al Gharbi where only Sunni Arabs serving as their bodyguards were allowed to live.
In 1965 Britain began dialogue with Iran to determine their borders in the Persian Gulf. Before long extensive differences over borders and territory came to light, including the dispute over the dominion of Bahrain. The two were not able to determine the maritime borders between the northern and southern countries of the Persian Gulf. At the same time King Faisal of Saudi Arabia arrived in Iran on a visit which included the creation of Islamic Conference and the decision to determine the maritime borders of the two countries. In return, the Shah of Iran agreed to visit Saudi Arabia in 1967. A week before this visit, the Saudis received Sheikh Isa bin Salman Al Khalifa, the that time Ruler of Bahrain as a head of state in the Saudi capital Riyadh. As a result the Shah's visit was cancelled, seriously damaging relations between the two countries. Following mediation by King Hassan II of Morocco the relationship was repaired.
Eventually Iran and Britain agreed to put the matter of Dominion of Bahrain to international judgment and requested the United Nations General Secretary take on this responsibility.
Iran pressed hard for a referendum in Bahrain in the face of strong opposition from both the British and the Bahraini leaders.[49] Their opposition was based on Al Khalifa's view that such a move would negate 150 years of their clan's rule in the country. In the end, as an alternative to the referendum, Iran and Britain agreed to request the United Nations conduct an opinion poll in Bahrain that would determine the political future of the territory. In reply to letters from the British and Iranians, U Thant, then Secretary General of the United Nations, declared that an opinion poll would take place on 30 March 1970. Vittorio Winspeare-Giucciardi, Manager of the United Nations office in Geneva was put in charge of the project. Report no. 9772 was submitted to the UN General Secretary and on 11 May 1970, the United Nations Security Council endorsed Winspeare's conclusion that an overwhelming majority of the people wished recognition of Bahrain's identity as a fully independent and sovereign state free to decide its own relations with other states.[50] Both Britain and Iran accepted the report and brought their dispute to a close.
The oil boom of the 1970s benefited Bahrain greatly, although the subsequent downturn hurt the economy. The country had already begun diversification of its economy and benefited further from the 1970s Lebanese Civil War, when Bahrain replaced Beirut as the Middle East's financial hub after Lebanon's large banking sector was driven out of the country by the war.[51] Following the 1979 Islamic revolution in Iran, in 1981 Bahraini Shī'a fundamentalists orchestrated a failed coup attempt under the auspices of a front organisation, the Islamic Front for the Liberation of Bahrain. The coup would have installed a Shī'a cleric exiled in Iran, Hujjatu l-Islām Hādī al-Mudarrisī, as supreme leader heading a theocratic government.[52] In 1994, a wave of rioting by disaffected Shīa Islamists was sparked by women's participation in a sporting event.
During the mid-1990s, Bahrain was badly affected by sporadic violence between the government and the cleric-led opposition in which over forty people were killed.[53] In March 1999, Hamad ibn Isa Al Khalifah succeeded his father as Emir (head of state) and instituted elections for parliament, gave women the right to vote, and released all political prisoners. These moves were described by Amnesty International as representing an "historic period of human rights".[54] As part of the adoption of the National Action Charter on 14 February 2002, Bahrain changed its formal name from the State (dawla) of Bahrain to the Kingdom of Bahrain.[55]

This section is outdated. Please update this section to reflect recent events or newly available information. Please see the talk page for more information. (March 2011)
Politics

Main article: Politics of Bahrain
See also: Bahraini parliamentary election, 2006 and Human rights in Bahrain


The Bahrain Royal Flight (Boeing 747SP).
Bahrain is a Constitutional monarchy headed by the King, Shaikh Hamad bin Isa Al Khalifa; the head of government is the Prime Minister, Shaikh Khalīfa bin Salman al Khalifa, who is the uncle of the current king. Bahrain has a bicameral National Assembly (al-Jamiyh al-Watani) consisting of the Shura Council (Majlis Al-Shura) with 40 seats and the Council of Representatives (Majlis Al-Nuwab) with 40 seats. The 40 members of the Shura are appointed by the king. In the Council of Representatives, 40 members are elected by absolute majority vote in single-member constituencies to serve 4-year terms.[56]
The first round of voting in the 2006 parliamentary election took place on 25 November 2006, and in the second round Islamists hailed a huge election victory.[57]
The opening up of politics has seen big gains for both Shīa and Sunnī Islamists in elections, which have given them a parliamentary platform to pursue their policies[citation needed]. This has meant parties launching campaigns to impose bans on female mannequins displaying lingerie in shop windows,[58] and the hanging of underwear on washing lines.[59]
Analysts of democratisation in the Middle East cite the Islamists' references to respect for human rights in their justification for these programmes as evidence that these groups can serve as a progressive force in the region[citation needed]. Islamist parties have been particularly critical of the government's readiness to sign international treaties such as the United Nation's International Convention on Civil and Political Rights.[60] At a parliamentary session in June 2006 to discuss ratification of the Convention, Sheikh Adel Mouwda, the former leader of salafist party, Asalah, explained the party's objections: "The convention has been tailored by our enemies, God kill them all, to serve their needs and protect their interests rather than ours. This why we have eyes from the American Embassy watching us during our sessions, to ensure things are swinging their way".[61]


President George W. Bush welcomes His Majesty King Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain to the Oval Office Monday, Nov. 29, 2004
Both Sunnī and Shī'a Islamists suffered a setback in March 2006 when 20 municipal councillors, most of whom represented religious parties, went missing in Bangkok on an unscheduled stopover when returning from a conference in Malaysia.[62] After the missing councillors eventually arrived in Bahrain they defended their stay at the Radisson Hotel in Bangkok, telling journalists it was a "fact-finding mission", and explaining: "We benefited a lot from the trip to Thailand because we saw how they managed their transport, landscaping and roads".[63] Bahraini liberals have responded to the growing power of religious parties by organising themselves to campaign through civil society in order to defend basic personal freedoms from being legislated away[citation needed]. In November 2005, al Muntada, a grouping of liberal academics, launched "We Have A Right", a campaign to explain to the public why personal freedoms matter and why they need to be defended[citation needed].
Women's rights
Main article: Women's political rights in Bahrain
Women's political rights in Bahrain saw an important step forward when women were granted the right to vote and stand in national elections for the first time in the 2002 election.[64] However, no women were elected to office in that year's polls. Instead, Shī'a and Sunnī Islamists dominated the election, collectively winning a majority of seats[citation needed]. In response to the failure of women candidates, six were appointed to the Shura Council, which also includes representatives of the Kingdom's indigenous Jewish and Christian communities[citation needed]. Dr. Nada Haffadh became the country's first female cabinet minister on her appointment as Minister of Health in 2004. The quasi-governmental women's group, the Supreme Council for Women, trained female candidates to take part in the 2006 general election. When Bahrain was elected to head the United Nations General Assembly in 2006 it appointed lawyer and women's rights activist Haya bint Rashid Al Khalifa President of the United Nations General Assembly, only the third woman in history to head the world body.[65] The King recently[when?] created the Supreme Judicial Council[66] to regulate the country's courts and institutionalise the separation of the administrative and judicial branches of government;[67] the leader of this court is Mohammed Humaidan.
On 11–12 November 2005, Bahrain hosted the Forum for the Future, bringing together leaders from the Middle East and G8 countries to discuss political and economic reform in the region.[68] The near total dominance of religious parties in elections has given a new prominence to clerics within the political system, with the most senior Shia religious leader, Sheikh Isa Qassim, playing an extremely important role. According to one academic paper, "In fact, it seems that few decisions can be arrived at in Al Wefaq – and in the whole country, for that matter – without prior consultation with Isa Qassim, ranging from questions with regard to the planned codification of the personal status law to participation in elections".[69] In 2007, Al Wefaq-backed parliamentary investigations were credited with forcing the government to remove ministers who had frequently clashed with MPs: the Minister of Health, Dr. Nada Haffadh and the Minister of Information, Dr Mohammed Abdul Gaffar.[70]
1990s uprising in Bahrain
Main article: 1990s uprising in Bahrain
The "1990s Uprising in Bahrain" or "1990s Intifada" was a rebellion in Bahrain between 1994 and 2000 in which leftists, liberals and Islamists joined forces. The event resulted in approximately forty deaths and ended after Hamad ibn Isa Al Khalifa became the Emir of Bahrain in 1999.[71] A referendum on 14–15 February 2001 massively supported the National Action Charter.[72]
2011–2012 Bahraini uprising
Main article: 2011–2012 Bahraini uprising


Protesters raising their hands towards Pearl Roundabout


One of the huge marches that swept across Bahrain in February 2011


Panoramic image of the march on 9 March 2012
The protests in Bahrain were initially aimed at achieving greater political freedom and respect for human rights, and were not intended to threaten the monarchy; nor were they as large as those in other countries.[73] Lingering frustration among the Shiite majority with being ruled by the Sunni government was a major root cause, but the protests in Tunisia and Egypt are cited as the inspiration for the demonstrations.[74] The protests began in Bahrain on 14 February[73] and were largely peaceful, until a raid by police on the night of 17 February against protesters sleeping at the Pearl Roundabout in Manama, in which police killed four protesters.[75][76] Following the deadly raid, some of the protesters began to expand their aims to a call for the end of the monarchy, which has ruled Bahrain since the late 18th century.[77] On 18 February, government forces opened fire on protesters, mourners, and news journalists,[78] prompting protesters to begin calling for the overthrow of the Bahraini monarchy and government.[79] On 19 February, protesters occupied Pearl Roundabout after the government ordered troops and police to withdraw.[80][81][82] On 22 February, an estimated one hundred thousand people, one fifth of all Bahrainis, marched. On 14 March, at the request of the Crown Prince, GCC Saudi Arabian troops entered the country,[83] and opened fire on the protesters, several of whom were killed.[84][85] Later thousands of Shia protesters arose in Iraq and Qatif in opposition to the Saudi-led intervention in Bahrain.[86][87][88]
King Hamad bin Isa Al Khalifa declared a three-month state of emergency on 15 March and asked the military to reassert its control as clashes spread across the country.[89] It was later lifted on 1 June 2011.[90] On 16 March 2011, the protesters' camp in the Pearl Roundabout was evacuated, bulldozed, and set on fire by the Bahraini Defense Force and riot police.[91] Later on 18 March, the Pearl Roundabout monument was torn down as part of the crackdown on protesters.[92] Human rights organizations reported that, in the 8 months following the outbreak of protests on 14 February, more than 1,600 peaceful political protesters, medical professionals, journalists, human rights defenders and innocent bystanders had been arrested, and more than 100 people convicted by a special military court established by the government.[93]
Since the lifting of emergency law on 1 June, several large rallies have been staged by the Shi'ite community demanding the release of detained protesters, greater political representation, and an end to sectarian discrimination. In July 2011, medical personnel were tried by special military courts for treating injured protesters and sentenced to multi-year prison sentences.[94] Several human rights groups and news organizations have alleged they have been deliberately targeted by the Bahraini government.[95]
On 23 November 2011, the Bahrain Independent Commission of Inquiry released its report on human rights violations during the February and March 2011 protests, finding that the government "systematically" tortured prisoners, summarily fired Shi'ite employees and university students, and committed other gross human rights violations.[96] One of the report's recommendations was to allow human rights groups into the country to monitor the situation. Between 23 November and the end of January, however, the Bahraini government refused entry to several international human rights groups including Freedom House,[97][98] Human Rights First [99] and Physicians for Human Rights.[100]
On 9 March 2012, hundreds of thousands protested in one of the biggest anti-govemrent rallies to date. According to CNN, the march "filled a four-lane highway between Duraz and Muksha".[101] The government said 100,000 had participated in the march, whilst opposition activists estimated the number to be more than 200,000. The march was called for by Sheikh Isa Qassim, Bahrain's top Shia cleric. Protesters called for downfall of King and the release of imprisoned political leaders. The protest ended peacefully, however hundreds of youth tried to march back to the site of the now demolished symbolic Pearl roundabout, and were dispersed by security forces with tear gas.[102] Nabeel Rajab, president of BCHR called the march "the biggest in our history".[103]
Governorates

For further information, see Decree-Law establishing governoratesPDF (732 KB) from the Bahrain official website.
Bahrain is split into five governorates. These governorates are:
Map Governorates

1. Capital Governorate
2. Central Governorate
3. Muharraq Governorate
4. Northern Governorate
5. Southern Governorate
Economy

Main article: Economy of Bahrain


Sunset at the King Fahd Causeway
According to a January 2006 report by the United Nations Economic and Social Commission for Western Asia, Bahrain has the fastest growing economy in the Arab world.[104] Bahrain also has the freest economy in the Middle East and is twelfth freest overall in the world based on the 2011 Index of Economic Freedom published by the Heritage Foundation/Wall Street Journal, .[105]
In 2008, Bahrain was named the world's fastest growing financial center by the City of London's Global Financial Centres Index.[104][104] Bahrain's banking and financial services sector, particularly Islamic banking, have benefited from the regional boom driven by demand for oil.[104] In Bahrain, petroleum production and processing account for about 60% of export receipts, 60% of government revenues, and 30% of GDP.
Economic conditions have fluctuated with the changing price of oil since 1985, for example during and following the Persian Gulf crisis of 1990–91. With its highly developed communication and transport facilities, Bahrain is home to a number of multinational firms and construction proceeds on several major industrial projects. A large share of exports consist of petroleum products made from imported crude oil. In 2004, Bahrain signed the US-Bahrain Free Trade Agreement, which will reduce certain trade barriers between the two nations.[106]
Unemployment, especially among the young, and the depletion of both oil and underground water resources are major long-term economic problems. In 2008, the jobless figure was at 4%,[107] with women over represented at 85% of the total.[108] In 2007 Bahrain became the first Arab country to institute unemployment benefits as part of a series of labour reforms instigated under Minister of Labour, Dr. Majeed Al Alawi.[109]
Geography

Main article: Geography of Bahrain


Desert landscape in Bahrain
Bahrain is a generally flat and arid archipelago in the Persian Gulf, east of Saudi Arabia. It consists of a low desert plain rising gently to a low central escarpment with the highest point the 134 m (440 ft) Mountain of Smoke (Jabal ad Dukhan). Bahrain has a total area of 665 km2 (257 sq mi), which is slightly larger than the Isle of Man, though it is smaller than the nearby King Fahd International Airport near Dammam, Saudi Arabia (780 km2 (301 sq mi)).
As an archipelago of thirty-three islands, Bahrain does not share a land boundary with another country but does have a 161 km (100 mi) coastline. The country also claims a further 22 km (12 nmi) of territorial sea and a 44 km (24 nmi) contiguous zone. Bahrain's largest islands are Bahrain Island, Muharraq Island, Umm an Nasan, and Sitrah. Bahrain has mild winters and very hot, humid summers. The country's natural resources include large quantities of oil and natural gas as well as fish in the offshore waters. Arable land constitutes only 2.82%[110] of the total area.
92% of Bahrain is desert with periodic droughts and dust storms the main natural hazards for Bahrainis. Environmental issues facing Bahrain include desertification resulting from the degradation of limited arable land, coastal degradation (damage to coastlines, coral reefs, and sea vegetation) resulting from oil spills and other discharges from large tankers, oil refineries, distribution stations, and illegal land reclamation at places such as Tubli Bay. The agricultural and domestic sectors' over-utilization of the Dammam Aquifer, the principal aquifer in Bahrain, has led to its salinisation by adjacent brackish and saline water bodies.[citation needed]
Climate

Main articles: Geography of Bahrain and Climate of Bahrain
The Zagros Mountains across the Persian Gulf in Iraq cause low level winds to be directed toward Bahrain. Dust storms from Iraq and Saudi Arabia transported by northwesterly winds cause reduced visibility in the months of June and July.
Due to the Persian Gulf area's low moisture, summers are very hot and dry. The seas around Bahrain are very shallow, heating up quickly in the summer to produce high humidity, especially at night. Summer temperatures may reach more than 40 °C (104 °F) under the right conditions. Rainfall in Bahrain is minimal and irregular. Rainfalls mostly occur in winter, with a recorded maximum of 71.8 mm (2.83 in).[111]
[hide]Climate data for Manama
Month Jan Feb Mar Apr May Jun Jul Aug Sep Oct Nov Dec Year
Average high °C (°F) 20.0
(68.0) 21.2
(70.2) 24.7
(76.5) 29.2
(84.6) 34.1
(93.4) 36.4
(97.5) 37.9
(100.2) 38.0
(100.4) 36.5
(97.7) 33.1
(91.6) 27.8
(82.0) 22.3
(72.1) 30.1
(86.2)
Average low °C (°F) 14.1
(57.4) 14.9
(58.8) 17.8
(64.0) 21.5
(70.7) 26.0
(78.8) 28.8
(83.8) 30.4
(86.7) 30.5
(86.9) 28.6
(83.5) 25.5
(77.9) 21.2
(70.2) 16.2
(61.2) 23.0
(73.4)
Precipitation mm (inches) 14.6
(0.575) 16.0
(0.63) 13.9
(0.547) 10.0
(0.394) 1.1
(0.043) 0
(0) 0
(0) 0
(0) 0
(0) 0.5
(0.02) 3.8
(0.15) 10.9
(0.429) 70.8
(2.787)
Avg. precipitation days 2.0 1.9 1.9 1.4 0.2 0 0 0 0 0.1 0.7 1.7 9.9
Source: World Meteorological Organisation (UN) [112]
Demographics

Main article: Demographics of Bahrain

Religion in Bahrain 2010
[1]
Islam
 
70.2%
Other
 
29.8%
In 2010, Bahrain's population grew to 1.2 million, of which 568,399 were Bahraini and 666,172 were non-nationals.[1] It had risen from 1.05 million (517,368 non-nationals) in 2007, the year when Bahrain's population crossed the one million mark.[113] Though a majority of the population is ethnically Arab, a sizeable number of people from South Asia live in the country. In 2008, approximately 290,000 Indian nationals lived in Bahrain, making them the single largest expatriate community in the country.[114][115]
Bahrain is the fourth most densely populated sovereign state in the world with a population density of 1,646 people per km2 in 2010 [116]. The only sovereign states with larger population densities are city states. Much of this population is concentrated in the north of the country with the Southern Governorate being the least densely populated part.[1] The north of the country is so urbanized that it is considered by some to be one large metropolitan area.[117]
The official religion of Bahrain is Islam and 99.8% of Bahraini citizens are Muslim. There are no official figures for the proportion of Shia and Sunni among the Muslims of Bahrain, but approximately 66-70% percent of Bahraini Muslims are Shias. [118][119][120][121] Due to an influx of immigrants and guest workers from non-Muslim countries, such as India, Philippines and Sri Lanka,[122] the overall percentage of Muslims in the country has declined in recent years. According to the 2001 census, 81.2% of Bahrain's population was Muslim, 9% were Christian, and 9.8% practised Hinduism or other religions.[110] The 2010 census records that the Muslim proportion had fallen to 70.2% (the 2010 census did not differentiate between the non-Muslim religions). [123]
Culture

Main articles: Culture of Bahrain and Music of Bahrain


Shi'a Muslims in Bahrain strike their chests during the Remembrance of Muharram.
Bahrain is sometimes described as "Middle East lite"[124] due to its combination of modern infrastructure with a Persian Gulf identity. While Islam is the main religion, Bahrainis are known for their tolerance towards the practice of other faiths.[citation needed]
It is too early to say whether political liberalisation under King Hamad bin Isa Al Khalifa has augmented or undermined Bahrain's traditional pluralism.[original research?] The new political space for Shia and Sunni Islamists has meant that they are now more able to pursue programs that often seek to directly confront this pluralism.[original research?] At the same time, political reforms have encouraged an opposite trend whereby society becomes more self-critical and shows a greater willingness to examine previous social taboos.[citation needed]
In common with the rest of the Muslim world, though Bahrain has take strong strides for women's rights, it does not recognise lesbian, gay, bisexual, and transgender rights.[citation needed]
Another facet of the new openness is Bahrain's status as the most prolific book publisher in the Arab world, with 132 books published in 2005 for a population of 700,000. In comparison, the 2005 average for the entire Arab world was seven books published per one million people, according to the United Nations Development Programme.[125] Ali Bahar is the most famous singer in Bahrain. He performs his music with his Band Al-Ekhwa (The Brothers).
Language
Arabic is the official language of Bahrain, though English is widely used. Bahrani Arabic is the most widely spoken dialect of the Arabic language.
Formula One and other motorsports events


The podium ceremony of the 2007 Bahrain Grand Prix.
Bahrain has a Formula One race-track, which hosted the inaugural Gulf Air Grand Prix on 4 April 2004, the first in an Arab country. This was followed by the Bahrain Grand Prix in 2005. Bahrain hosted the opening Grand Prix of the 2006 season on 12 March of that year. Both the above races were won by Fernando Alonso of Renault. The 2007 event took place on 13, 14 April and 15.[126]
In 2006, Bahrain also hosted its inaugural Australian V8 Supercar event dubbed the "Desert 400". The V8s will return every November to the Sakhir circuit. The Bahrain International Circuit also features a full length drag strip where the Bahrain Drag Racing Club has organised invitational events featuring some of Europe's top drag racing teams[citation needed] to try to raise the profile of the sport in the Middle East.
Holidays
On 1 September 2006, Bahrain changed its weekend from being Thursdays and Fridays to Fridays and Saturdays, in order to have a day of the weekend shared with the rest of the world. Other non-regular holidays are listed below:
Date English name Local (Arabic) name Description
1 January New Year's Day رأس السنة المیلادیة The Gregorian New Year's Day, celebrated by most parts of the world.
1 May Labour Day یوم العمال
16 December National Day الیوم الوطنی National Day, Accession Day for the late Amir Sh. Isa Bin Salman Al Khalifa
17 December Accession Day یوم الجلوس
1st Muharram Islamic New Year رأس السنة الهجریة Islamic New Year (also known as: Hijri New Year).
9th, 10th Muharram Day of Ashura عاشوراء Commemorates the martyrdom of Imam Hussein.
12th Rabiul Awwal Prophet Muhammad's birthday المولد النبوی Commemorates Prophet Muhammad's birthday, celebrated in most parts of the Muslim world.
1st, 2nd, 3rd Shawwal Little Feast عید الفطر Commemorates end of Ramadan.
9th Zulhijjah Arafat Day یوم عرفة
10th, 11th, 12th Zulhijjah Feast of the Sacrifice عید الأضحى Commemorates Ibrahim's willingness to sacrifice his son. Also known as the Big Feast (celebrated from the 10th to 13th).
Military

Main article: Military of Bahrain
See also: Bahrain Royal Medical Services, Royal Bahraini Army, Royal Bahraini Air Force, and Royal Bahrain Naval Force


Royal Bahraini Navy RBNS Sabha
The kingdom has a small but well equipped military called the Bahrain Defence Force (BDF). The BDF is primarily equipped with United States equipment, such as the F16 Fighting Falcon, F5 Freedom Fighter, UH60 Blackhawk, M60A3 tanks, and the ex-USS Jack Williams, an Oliver Hazard Perry class frigate renamed the RBNS Sabha. The Government of Bahrain has a cooperative agreement with the United States Military and has provided the United States a base in Juffair since the early 1990s. This is the home of the headquarters for Commander, United States Naval Forces Central Command (COMUSNAVCENT) / United States Fifth Fleet (COMFIFTHFLT), and about 1500 United States and coalition military personnel.[127]
Education

Main article: Education in Bahrain
See also: List of universities in Bahrain


Students at the University of Bahrain, wearing the traditional garb
At the beginning of the 20th century, Qur'anic schools (Kuttab) were the only form of education in Bahrain. They were traditional schools aimed at teaching children and youth the reading of the Qur'an. After World War I, Bahrain became open to western influences, and a demand for modern educational institutions appeared. 1919 marked the beginning of modern public school system in Bahrain when the Al-Hidaya Al-Khalifia School for boys opened in Muharraq. In 1926, the Education Committee opened the second public school for boys in Manama, and in 1928 the first public school for girls was opened in Muharraq.
In 2004, King Hamad ibn Isa Al Khalifa introduced the "King Hamad Schools of Future project that uses Information Communication Technology to support K–12 education in Bahrain. The project's objective is to connect all schools within the kingdom with the Internet. In addition to British intermediate schools, the island is served by the Bahrain School (BS). The BS is a United States Department of Defense school that provides a K-12 curriculum including International Baccalaureate offerings. There are also private schools that offer either the IB Diploma Programme or United Kingdom A-Levels.
In 2007, St. Christopher's School Bahrain became the first school in Bahrain to offer a choice of International Baccalaureate or A-Levels for students. Numerous international educational institutions and schools have established links to Bahrain. A few prominent institutions are DePaul University, Bentley University, the Ernst & Young Training Institute, NYIT and the Birla Institute of Technology International Centre Schooling is paid for by the government. Primary and secondary school attendance is high[citation needed] even though it is not compulsory.
Bahrain also encourages institutions of higher learning, drawing on expatriate talent and the increasing pool of Bahrain Nationals returning from abroad with advanced degrees. The University of Bahrain was established for standard undergraduate and graduate study, and the King Abdulaziz University College of Health Sciences, operating under the direction of the Ministry of Health, trains physicians, nurses, pharmacists, and paramedics. The 2001 National Action Charter paved the way for the formation of private universities such as the Ahlia University in Manama and University College of Bahrain in Saar. The Royal University for Women (RUW), established in 2005, was the first private, purpose-built, international University in Bahrain dedicated solely to educating women. The University of London External has appointed MCG[clarification needed "What is MCG"] as the regional representative office in Bahrain for distance learning programs. MCG is one of the oldest private institutes in the country. Institutes have also opened which educate Asian students, such as the Pakistan Urdu School, Bahrain and the Indian School, Bahrain.
Tourism

Main article: Tourism in Bahrain


A 123 m (404 ft) high fountain off the coast of Manama. The mechanism is contained in a barge, anchored to the seabed.
As a tourist destination, Bahrain receives over eight million visitors per annum[citation needed]. Most of these are from the surrounding Arab states although an increasing number hail from outside the region due to growing awareness of the kingdom's heritage and its higher profile as a result of the Bahrain International F1 Circuit. The Lonely Planet Guide describes Bahrain as "an excellent introduction to the Persian Gulf",[128] because of its authentic Arab heritage and reputation as a liberal and modern country. The kingdom is also home to the popular tourist attraction, the Bahrain City Center.
The kingdom combines modern Arab culture and the archaeological legacy of five thousand years of civilisation. The island is home to castles including Qalat Al Bahrain which has been listed by UNESCO as a World Heritage Site. The Bahrain National Museum has artefacts from the country's history dating back to the island's first human inhabitants some 9000 years ago.
See also

Geography portal
Asia portal
Middle East portal
Book: Bahrain
Wikipedia books are collections of articles that can be downloaded or ordered in print.
Outline of Bahrain
Index of Bahrain-related articles
Bahrain World Trade Center
Manama
Utub
List of towns and villages of Bahrain
List of tallest buildings and structures in Bahrain
References

^ a b c d e "General Tables". Bahraini Census 2010. Retrieved 3 March 2012.
^ a b c d "Bahrain". International Monetary Fund. Retrieved 17 April 2012.
^ "Human Development Report 2011". United Nations. 2011. Retrieved 19 January 2012.
^ "Project overview: Qatar-Bahrain Causeway". 13 June 2009. Retrieved 21 March 2010.
^ "Qal’at al-Bahrain – Ancient Harbour and Capital of Dilmun – UNESCO World Heritage Centre". Whc.unesco.org. 15 July 2005. Retrieved 25 January 2011.
^ "Bahrain – Home of Motorsport in the Middle East". Retrieved 21 March 2011.
^ a b Encyclopedia of Islam, Vol. I. "Bahrayn", p. 941. E.J. Brill (Leiden), 1960.
^ Room, Adrian. Origins and Meanings of the Names for 6,600 Countries, Cities, Territories, Natural Features and Historic Sites. 2006. ISBN 978-0-7864-2248-7.
^ a b Faroughy, Abbas. The Bahrein Islands (750–1951): A Contribution to the Study of Power Politics in the Persian Gulf. Verry, Fisher & Co. (New York), 1951.
^ Rice, Michael. The Archaeology of the Arabian Gulf, c. 5000-323 BC. Routledge, 1994. ISBN 0-415-03268-7.
^ History of Bahrain History of Nations website
^ Security and Territoriality in the Persian Gulf: A Maritime Political Geography by Pirouz Mojtahed-Zadeh, page 119
^ Bahrain By Federal Research Division, page 7
^ a b c d Robert G. Hoyland, Arabia and the Arabs: From the Bronze Age to the Coming of Islam, Routledge 2001, p. 28
^ Conflict and Cooperation: Zoroastrian Subalterns and Muslim Elites in ... by Jamsheed K. Choksy, 1997, page 75
^ http://www.rasoulallah.net/v2/document.aspx?lang=en&doc=2589
^ A letter purported to be from Muhammad to al-Tamimi is preserved at the Beit al-Qur'an Museum in Hoora, Bahrain.
^ Cyril Glasse, New Encyclopedia of Islam, p. 245. Rowman Altamira, 2001. ISBN 0-7591-0190-6
^ "Black Stone of Mecca". Encyclopædia Britannica. 2007. Encyclopædia Britannica Online. 25 June 2007 "http://www.britannica.com/eb/article-9015514".
^ Juan Cole, Sacred Space and Holy War, IB Tauris, 2007
^ Smith, G.R. "Uyūnids". Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 16 March 2008 [1]
^ Rentz, G. "al- Baḥrayn". Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 15 March 2008 [2]
^ Juan R. I. Cole, "Rival Empires of Trade and Imami Shiism in Eastern Arabia, 1300–1800", International Journal of Middle East Studies, Vol. 19, No. 2. (May 1987), pp. 177–203, at p. 179, through JSTOR. [3]
^ Rentz, G. "al- Baḥrayn".
^ a b Rentz, "al- Baḥrayn".
^ Juan R. I. Cole, "Rival Empires of Trade and Imami Shiism in Eastern Arabia, 1300–1800", p. 186, through JSTOR. [4]
^ X. De Planhol
^ Juan R. I. Cole, Rival Empires of Trade and Imami Shiism in Eastern Arabia, 1300–1800, p. 194
^ Juan R. I. Cole, "Rival Empires of Trade and Imami Shiism in Eastern Arabia, 1300–1800", p. 187
^ X. De Planhol, "Bahrain", Encyclopedia Iranica (online version)[dead link]
^ J. A. Kechichian, "Bahrain", Encyclopedia Iranica (online version)[dead link]
^ The Origins of Kuwait, B.J. Slot, p110
^ Ownership deeds to a palm garden on the island of Sitra, Bahrain, belonging to Shaikh Salama Bin Saif Al Utbi, dated 1699–1111 Hijri,
^ Arabia's Frontiers: The Story of Britain's Boundary Drawing in the Desert, John C. Wilkinson, p44
^ Around the Coast, Amin Reehani, p297
^ Gazetteer of the Persian Gulf, Oman, and Central Arabia, Geographical, Volume 1, 1905
^ Picture of the Al Sulami Flag in the "Ardha of War" which was celebrated in Eid Al Fitr in Muharraq 1956 which was attended by Shaikh Salman Bin Hamad Al-Khalifa, ex Ruler of Bahrain, http://www.albdoo.info/imgcache2008/4ab9efef269d2d54873df27f7495a456.jpg
^ Arabian Studies by R.B. Serjeant, R.L. Bidwell, p67
^ Gazetteer of the Persian Gulf, Oman, and Central Arabia, John Gordon Lorimer, Volume 1 Historical, Part 1, p1000, 1905
^ James Onley, The Politics of Protection in the Persian Gulf: The Arab Rulers and the British Resident in the Nineteenth Century, Exeter University, 2004 p44
^ Nelida Fuccaro, "Persians and the space in the city in Bahrain 1869–1937", in Transnational Connections and the Arab Persian Gulf by Madawi Al-Rasheed Routledge 2005 p41
^ James Onley, The Politics of Protection in the Persian Gulf: The Arab Rulers and the British Resident in the Nineteenth Century, Exeter University, 2004
^ Larsen, p72
^ a b c d e f g h i James Olney, Chapter "Transnational merchants in the nineteenth-century Gulf: the case of the Safar family" in Transnational Connections and the Arab Gulf Ed Madawi Al-Rasheed, Routledge, p59
^ "Bahrain: Discovery of Oil". January 1993. Retrieved 22 March 2011.
^ "Bahrain". Retrieved 22 March 2011.
^ a b The King of Bahrain Wants the Jews Back, Israel National News, 14 August 2008
^ "Bahrain’s journey from kingdom to province". MEED. 17 March 2011. Retrieved 22 March 2011.
^ a b Mojtahedzadeh, Piruz (1995). "Bahrain: the land of political movements". Rahavard, a Persian Journal of Iranian Studies XI (39).
^ "Cascon Case BAH: Bahrain 1970". Retrieved 22 March 2011.
^ Bahrain Profile National Post 7 April 2007
^ "Stay just over the horizon this time", Time magazine, 25 October 1982
^ Rebellion in Bahrain, Middle East Review of International Affairs, March 1999
^ (pdf) Bahrain: Promising human rights reform must continue. Amnesty International. 13 March 2001. Archived from the original on 9 February 2011. Retrieved 9 February 2011.
^ "The Kingdom of Bahrain: The Constitutional Changes". The Estimate: Political and Security Analysis of the Islamic World and its Neighbors. 22 February 2002. Retrieved 17 February 2011.
^ "Bahrain". International Foundation for Electoral Systems. 26 July 2010. Retrieved 22 March 2011.
^ Gulf News, 27 November 2006
^ Mannequins ban councillor up in arms Gulf Daily News, 11 April 2005
^ Drying underwear in public 'offensive', Gulf Daily News, 11 March 2005
^ The International Convention on Civil and Political Rights Human Rights Web
^ Rights push by Bahrain, Gulf Daily News, 14 June 2006
^ Councillors 'missing' in Bangkok, Gulf Daily News, 15 March 2006
^ Councillors face the music after Bangkok jaunt, Gulf Daily News (via Bahrain.tv) 16 March 2006
^ http://www.bahraintourism.com/default.asp?action=article&id=277
^ 'UN General Assembly to be headed by its third-ever woman president', United Nations, 8 June 2006
^ Bahrain Law on Judicial Authority[dead link] Published by the Arab Judicial Forum 15–17 September 2003
^ Bahrain sets up institute to train judges and prosecutors Gulf News, 15 November 2005
^ Forum for the Future Factsheet US State Department, 2005
^ Voices in Parliament, Debates in Majalis, Banners on the Street: Avenues of Political Participation in Bahrain, Katja Niethammar, Robert Schuman Centre for Advanced Studies, European University Institute, 2006
^ Bahrain ministries' probe to continue Gulf News, 25 September 2007
^ "Country Profiles Bahrain" The Arab Center for the Development of the Rule of Law and Integrity Retrieved 1 December 2010
^ "Country Theme: Elections: Bahrain". UNDP-Programme on Governance in the Arab Region. 2011. Archived from the original on 9 February 2011. Retrieved 9 February 2011.
^ a b "Clashes mark Bahrain 'Day of Rage'". Al Jazeera. 14 February 2011. Retrieved 14 February 2011.
^ Bronner, Ethan (15 March 2011). "Two Protesters Dead as Bahrain Declares State of Emergency". The New York Times. Retrieved 11 May 2011.
^ "Clashes rock Bahraini capital". Al Jazeera. 17 February 2011. Archived from the original on 17 February 2011. Retrieved 17 February 2011.
^ "Bahrain protests: Police break up Pearl Roundabout crowd". BBC News. 17 February 2011. Retrieved 17 February 2011.
^ "Bahrain mourners call for end to monarchy". The Guardian. Associated Press (London). 18 February 2011. Archived from the original on 18 February 2011. Retrieved 18 February 2011.
^ Slackman, Michael; Audi, Nadim (18 February 2011). "Security Forces in Bahrain Open Fire on Protesters". The New York Times.
^ "Protesters dig in after Bahrain's army opens fire". Charlotte Observer. 18 February 2011. Retrieved 19 February 2011.
^ Connolly, Kevin (20 February 2011). "Bahrain unrest: Protesters reoccupy Pearl Roundabout". BBC. Retrieved 20 February 2011.
^ "Day of transformation in Bahrain's 'sacred square'". BBC News. 19 February 2011. Retrieved 19 February 2011.
^ "Protesters Retake Pearl Roundabout in Bahrain". The Wall Street Journal.
^ "Saudi sends troops, Bahrain Shi'ites call it "war"". Reuters. 14 March 2011.
^ "Bahrain troops open fire on protesters; 2 killed – Rediff.com India News". Rediff.com. 16 March 2011. Retrieved 28 October 2011.
^ "Three killed as troops open fire in Bahrain". The Australian. 17 March 2011. Retrieved 28 October 2011.
^ al-Ansary, Khalid (16 March 2011). "Iraq's Sadr Followers March Against Bahrain Crackdown". Reuters. Retrieved 15 April 2011.
^ "Crackdown in Bahrain Enflames Iraq's Shiites". Google News. Associated Press. 2 April 2011. Retrieved 15 April 2011.
^ Arango, Tim (2 April 2011). "Shiites in Iraq Support Bahrain's Protesters". The New York Times.
^ "Bahrain Declares State of Emergency". Financial Times. 15 March 2011. Retrieved 15 March 2011.
^ Chulov, Martin (1 June 2011). "Bahrain sees new clashes as martial law lifted". The Guardian (London). Retrieved 3 June 2011.
^ "'Business-Friendly Bahrain' Disappears; Ex-Pats Exit". CNBC.
^ Farmer, Ben (18 March 2011). "Bahrain authorities destroy Pearl Roundabout". The Daily Telegraph (London).
^ Gulbrandson, Jennifer (October 2011). "Killing the Messenger: Bahrain’s Brutal Crackdown". Freedom House.
^ "Bahrain court sentences protester to death, sends doctors to prison". Associated Press. 29 September 2011.
^ "Report: Doctors targeted in Bahrain". Al Jazeera. 18 July 2011. Retrieved 20 July 2011.
^ "Report of the Bahrain Independent Commission of Inquiry". BICI.
^ "Freedom House Delegation Denied Entry to Bahrain". Freedom House.
^ "Freedom House denied entry to Bahrain despite visas". 22 January 2012. Retrieved 29 January 2012.
^ "Bahrain Denies Brian Dooley Entry". Human Rights First. 13 January 2011.
^ "U.S. Rights Activist Denied Entry Into Bahrain". The Associated Press. 8 January 2012.
^ CNN Wire Staff (9 March 2012). "Renewed protests demand democracy in Bahrain". CNN. Retrieved 10 March 2012.
^ Simeon Kerr (9 March 2012). "Bahrain protesters march in huge rally". Financial Times. Retrieved 10 March 2012.
^ Staff writer (10 March 2012). "Bahrain's Shias demand reform at mass rally". Al Jazeera English. Retrieved 10 March 2012.
^ a b c d Bahrain expected to bustle Arabian Business, 1 February 2007
^ Index of Economic Freedom Heritage Foundation
^ Bahrain Timeline BBC
^ "Local News » JOBLESS RATE 3.8PC". Gulf Daily News. 4 August 2008. Retrieved 27 June 2010.
^ "Khaleej Times Online – 85pc unemployed in Bahrain are females". Khaleejtimes.com. 4 August 2008. Retrieved 27 June 2010.
^ Minister lashes out at parties opposed to unemployment benefit scheme Gulf News, 22 June 2007
^ a b "CIA World Factbook, "Bahrain"". Cia.gov. Retrieved 25 January 2011.
^ "Bahrain Weather". Bahrain Weather. Retrieved 27 June 2010.
^ "World Weather Information Service – Bahrain/Manama".
^ "Bahrain's population crossed 1m in December". Gulfnews.com. 28 February 2008. Retrieved 3 June 2012.
^ "290,000 Indians in Bahrain". Gulf-daily-news.com. 5 July 2008. Retrieved 27 June 2010.
^ "Indian Community". Indian Embassy. Retrieved 6 March 2012.
^ http://www.census2010.gov.bh/results_en.php
^ http://www.world-gazetteer.com/wg.php?x=&men=gcis&lng=en&des=wg&geo=-33&srt=npan&col=abcdefghinoq&msz=1500&va=&pt=a
^ "Why Bahrain blew up". New York Post. 2011-02-17. Retrieved 2011-02-22.
^ "Bahrain Shiites May Rally After Funeral for Protester". Bloomberg. 2011-02-16. Retrieved 2012-03-05.
^ "Bahrain: it may be small, but it matters - Channel 4 News". Channel4.com. 2011-02-17. Retrieved 2011-02-22.
^ "UK FCO". UK FCO. Retrieved 3 March 2012.
^ Bahrain's crown prince to visit India[dead link] Overseas Indian, 8 March 2007
^ "General Tables". Bahraini Census 2010. Retrieved 3 March 2012.
^ "Bahrain: Middle East Lite". Retrieved 22 March 2011.
^ Bahrain tops publishing sector among Arab states Gulf News, 4 January 2006
^ "Bahrain International Circuit". Bahraingp.com.bh. Retrieved 27 June 2010.
^ United States Navy Central Command web site
^ Bahrain, Destination Guide Lonely Planet
External links

Find more about Bahrain on Wikipedia's sister projects:
Definitions and translations from Wiktionary
Images and media from Commons
Learning resources from Wikiversity
News stories from Wikinews
Quotations from Wikiquote
Source texts from Wikisource
Textbooks from Wikibooks
Kingdom of Bahrain official government portal
Bahrain entry at The World Factbook
Bahrain web resources provided by GovPubs at the University of Colorado–Boulder Libraries
Bahrain at the Open Directory Project
Wikimedia Atlas of Bahrain
Bahrain travel guide from Wikitravel
Key Development Forecasts for Bahrain from International Futures
[hide] v t e
Bahrain topics
History
Dilmun Al-Ala'a Al-Hadrami Antonio Correia 1717 Oman invasion 1783 Al Khalifa invasion First Oil Well National Union Committee March Intifada Uprising 1994-2000 2000s in Bahrain 2011–2012 Bahraini uprising
Geography
Administrative divisions Buildings Governorates Cities Islands Lakes Mountains Rivers Climate Nature Extreme points
Politics
King Prime Minister Cabinet Political parties Elections Constitution Foreign relations Military Law enforcement Human rights (LGBT rights)
Economy
Tourism Companies Bahraini Dinar Communications Transport
Demographics
Ethnic groups Religion Freedom of religion Languages
Culture
Cinema Cuisine Education Flag Literature Media Music Public Holidays Sport Olympics
[show]
Geographic locale
[show]
International membership
Coordinates: 26°01′39″N 50°33′00″E
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: BahrainMember states of the Arab LeagueArabian PeninsulaArabic-speaking countries and territoriesPersian-speaking countries and territoriesConstitutional monarchiesEnglish-speaking countries and territoriesIsland countriesMiddle Eastern countriesMember states of the Organisation of Islamic CooperationPersian Gulf countriesWestern Asian countriesStates and territories established in 1971Western AsiaMember states of the Cooperation Council for the Arab States of the GulfMember states of the United Nations
قس
Bahreyn (Arapça: مملکة البحرین - Memleketü'l-Bahreyn) resmi adıyla Bahreyn Krallığı, Asya'da, Basra Körfezi'nde yer alan bir ada ülkesidir. Bahreyn'in güneydoğusunda Katar, batısında Suudi Arabistan yer alır. "Bahreyn" Arapça bir kelime olup "iki denizin arasında" demektir. Kuzeybatıdan, 25 Kasım 1986 kullanıma açılan ve 25 km. uzunluğundaki Kral Fahd Geçidi ile deniz üzerinden karayolu ile Suudi Arabistan'a bağlanmıştır.[6]
Konu başlıkları [gizle]
1 Tarih
2 Fiziki yapı
3 Ekonomi
4 Demografi
5 İdarî yapılanma
6 Kaynakça
7 Dış bağlantılar
[değiştir]Tarih



Uzaydan adanın görünümü
Bahreyn antik zamanlardan beri insanlar için bir yerleşim yeri olmuştur. Basra Körfezi'ndeki stratejik konumu ülkeye Asur, Babil, Yunan, Pers ve son olarak da Müslümanlığı da beraberinde getiren Arap medeniyetlerinin etkisine sebep olmuştur.
1500'lerde Portekizlilerin eline geçen ada, yaklaşık 400 yıl boyunca I. Dünya Savaşı'na kadar Osmanlı hakimiyetinde kalmış, 1971'de Birleşik Krallık hakimiyetinden çıkarak bağımsızlığına kavuşmuştur.
[değiştir]Fiziki yapı

Bahreyn 3 büyük adadan meydana gelir. En geniş adası Bahreyn Adasıdır, 48 km uzunluğunda ve 19,3 km genişliğindedir. Baş şehri Manama, bu ada üzerindedir. Diğer büyük adaları Muharrak ve Sitra'dır. Kıyıları nakliyat ve gemilerin yaklaşması için elverişlidir. Adalar genel olarak denizden çok yüksek değildir. En tepe noktası 137 m ile Bahreyn Adasındaki bir tepedir.
[değiştir]Ekonomi

Bahreyn 2006 yılında Arap dünyasının en hızlı büyüyen ekonomisi oldu.[7] 2011 yılında, Wall Street Journal gazetesine bağlı Heritage Foundation isimli derneğin yayımladığı, Index of Economic Freedom (Özgür Ekonominin Listesi) 'e göre Bahreyn Orta Doğu bölgesinin en özgür, tüm dünyada ise 10. özgür ekonomi olarak kabul edilmiştir. Banka sektörünün büyük gelişimi , özellikle İslami Bankacılıktaki gelişme, bölgedeki büyük ekonomik gelişmenin etkisi ile çok hızlı gelişmiş ve bu büyüme sayesinde 2008 yılında dünyanın en hızlı büyüyen finans merkezi ünvanını almıştır. [7]
Ekonomide tarihsel olarak Bahreyn, petrol üretimi ve inci üretimi ile tanınmaktadır. Fakat 20. yüzyılda petrol tüketiminin artması ile Petrol tüm arap ülkelerinde olduğu gibi, Bahreyn'de de lokomotif güç olmuştur. Petrol ticaretinin; ülke ihracıtındaki oranı %60, ülke gelirlerindeki oranı %60, Gayrısafi Yurtiçi Hasıla'daki (GYH) oranı %30'dur. 1985 yılından bu yana petrol fiyatlarındaki değişikliklerle Bahreyn Ekonomisi dalgalanan bir ekonomi şeklini almıştır. Örneğin 1990-1991 Körfez Savaşı sürecinde ve sonrasında olduğu gibi.
İletişim ve Ulaştırma faaliyetlerinin ülkede çok hızlı gelişmesi ile ülke yabancı yatırımcılar için bir çekim merkezi oldu. öyle ki Amerika Birleşik Devletleri ile 2004 yılında serbest ticaret anlaşması imzaladı(US-Bahrain Free Trade Agreement). Söz konusu anlaşma ile iki devlet arasındaki gümrük vergileri azalacaktır.[8]
İşsizlik, özellikle gençler arasında, petrol ve su kaynaklarının kaynaklarının azalması ile birlikte devletin en büyük sorunlarındandır. 2008'de işsizlik oranı %4 oalrak tespit edilimiş olmasına rağmen[9], kadın nüfusunun %85'i ülkede çalışmamaktadır.[10] Söz konusu %4 olarak belirlenen işsizlik oranı içerisinde kadın nüfusunun işsizliği dahil edilmemeşti. 2007'de ise Bahreyn arap bölgesindeki ilk işsizlik sigortası hakkı veren ülke olmuştur. İşsizlik sigortası yanısıra, çalışma koşullarında da çeşitli gelişmeler sağlanmaktadır.[11]
[değiştir]Demografi

Bugün itibariyle nüfusun 3'te 1 kadarı Bahreyn'e gelen göçmen ve çalışma amaçlı yabancılardan oluşmaktadır. Bunlar genelde İranlı, Türk, Güney ve Güneydoğu Asyalı'dır.
[değiştir]İdarî yapılanma

Ana madde: Bahreyn'in idarî yapılanması

Bahreyn idarî olarak 5 ile (Arapça: محافظة‎‎‎ / muhafaza) ayrılır;
Başkent ili
Merkez ili
Muharrek ili
Kuzey ili
Güney ili
[değiştir]Kaynakça

^ CIA World Factbook, "Bahrain"
^ " Bahrain". Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online. 16 2008 [1]
^ 28.11.2010 Trihli Bahreyn Nüfus Sayımı
^ a b c d "Bahrain". International Monetary Fund. 21.04.2010 tarihinde erişildi.
^ "Human Development Report 2009: Bahrain". The United Nations. 18.10.2009 tarihinde erişildi.
^ Kral Fahd Geçidi Tarihi
^ a b Arap İşdunyası İnternet Haber
^ Bahrain Timeline BBC
^ Bahreyn Yerel Medya
^ [2] Arap Medyası İngilizce / Khaleej Times Online - 85pc unemployed in Bahrain are females 2008
^ Minister lashes out at parties opposed to unemployment benefit scheme Arap Medyası Gulf News, 22 Temmuz 2007
[değiştir]Dış bağlantılar

CIA World Factbook
g • t • dOrta Doğu ülkeleri
Orta Doğu
Bahreyn • BAE • Filistin • Irak • İran • İsrail • Katar • Kıbrıs • KKTC • Kuveyt • Lübnan • Mısır • Suriye • Suudi Arabistan • Türkiye • Umman • Ürdün • Yemen

Yakın Doğu
Abhazya • Afganistan • Azerbaycan • Batı Sahra • Cezayir • Cibuti • Dağlık Karabağ • Ermenistan • Eritre • Fas • Güney Osetya • Gürcistan • Kazakistan • Kırgızistan • Komorlar • Libya • Moritanya • Özbekistan • Pakistan • Somali • Sudan • Tacikistan • Tunus• Türkmenistan
Eğik yazılan devletler BM tarafından tanınmamaktadır.
g • t • dAsya ülkeleri
Batı Asya
Azerbaycan1 • Bahreyn • Birleşik Arap Emirlikleri • Ermenistan4,5 • Gürcistan1 • Irak • İran • İsrail7 • Katar • Kıbrıs4,5 • Kuveyt • Lübnan • Mısır2 • Suriye • Suudi Arabistan • Türkiye1 • Umman • Ürdün • Yemen2 Doğu Asya
Çin Halk Cumhuriyeti4 • Güney Kore • Kuzey Kore • Japonya
Güney Asya
Bangladeş • Butan • Hindistan • Maldivler • Nepal • Pakistan • Sri Lanka Güneydoğu Asya
Brunei • Doğu Timor3 • Endonezya3 • Kamboçya • Laos • Malezya • Myanmar • Papua Yeni Gine6 • Singapur • Tayland • Vietnam
Kuzey Asya
Rusya1 Orta Asya
Afganistan • Kazakistan1 • Kırgızistan • Moğolistan • Özbekistan • Tacikistan • Türkmenistan
Bağımlı bölgeler Ağrotur ve Dikelya5 • Britanya Hint Okyanusu Toprakları • Hong Kong • Makao

BM üyesi olmayan tanınmayan veya
kısmen tanınmayan devletler Abhazya1,4 • Dağlık Karabağ4,5 • Filistin4 • Güney Osetya1,4 • Kuzey Kıbrıs4 • Tayvan4
1 Kısmen Avrupa'da. • 2 Kısmen Afrika'da • 3 Kısmen Okyanusya'da • 4 Belli oranda tanınan ve tanınmayan ülkeler • 5 Tamamen Asya'da, fakat tarihî ya da kültürel sebeplerden dolayı genellikle Avrupa ülkesi olarak tanımlanır • 6 Tamamen Okyanusya'da, fakat tarihî ya da kültürel sebeplerden dolayı genellikle Asya ülkesi olarak tanımlanır • 7 Tamamen Asya'da, fakat tarihî, siyasî ya da kültürel sebeplerden dolayı Avrupa'nın sistemine entegre olmuştur
g • t • dHint Okyanusu'na kıyısı olan ülkeler ve bölgeler
Afrika
Cibuti • Eritre • Güney Afrika Cumhuriyeti • Kenya • Komorlar • Madagaskar • Mauritius • Mayotte (Fransa) • Mısır • Mozambik • Réunion (Fransa) • Seyşeller • Somali • Somaliland (Tanınmamakta) • Sudan • Tanzanya

Asya
Bahreyn • Bangladeş • Birleşik Arap Emirlikleri • Christmas Adası/Cocos Adaları (Avustralya) • Endonezya • Hindistan • Irak • İran • İsrail • Katar • Kuveyt • Maldivler • Malezya • Myanmar • Pakistan • Sri Lanka • Suudi Arabistan • Tayland • Umman • Ürdün • Yemen
Okyanusya
Avustralya • Christmas Adası/Cocos Adaları (Avustralya)
Adalar
Bahreyn • Britanya Hint Okyanusu Toprakları (Birleşik Krallık) • Christmas Adası/Cocos Adaları (Avustralya) • Komorlar • Madagaskar • Maldivler • Mauritius • Mayotte/Réunion (Fransa) • Seyşeller • Sri Lanka
g • t • dBasra Körfezi'ne kıyısı olan ülkeler
Bahreyn • Birleşik Arap Emirlikleri • Irak • İran • Katar • Kuveyt • Suudi Arabistan • Umman
g • t • dİslam İşbirliği Teşkilatı
Üyeler
Afganistan • Arnavutluk • Azerbaycan • Bahreyn • Bangladeş • Benin • Birleşik Arap Emirlikleri • Brunei • Burkina Faso • Cezayir • Cibuti • Çad • Endonezya • Fas • Fildişi Sahili • Filistin • Gabon • Gambiya • Gana • Gine Bissau • Guyana • Irak • İran • Kamerun • Katar • Kazakistan • Komor • Kuveyt • Kırgızistan • Libya • Lübnan • Malezya • Maldivler • Mali • Mısır • Moritanya • Mozambik • Nijer • Nijerya • Özbekistan • Pakistan • Senegal • Sierra Leone • Somali • Sudan • Surinam • Suriye • Suudi Arabistan • Tacikistan • Togo • Tunus • Türkiye • Türkmenistan • Uganda • Umman • Ürdün • Yemen

Gözlemci Ülkeler
Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti • Bosna-Hersek • Rusya • Tayland
Gözlemci Örgütler
Afrika Birliği • Arap Birliği • Bağlantısızlar Hareketi • Birleşmiş Milletler • Ekonomik İşbirliği Örgütü • Moro Ulusal Özgürlük Cephesi
g • t • dArap Birliği
Üyeler
Bahreyn • Birleşik Arap Emirlikleri • Cezayir • Cibuti • Fas • Filistin • Irak • Katar • Komorlar • Kuveyt • Lübnan • Libya • Mısır • Moritanya • Ürdün • Somali • Sudan • Suudi Arabistan • Tunus • Umman • Yemen •

Üyeliği Askıda Olan Ülkeler
Suriye
Gözlemci Ülkeler
Brezilya • Eritre • Hindistan • Türkiye • Venezuela
Diplomasi
Arap Barış Girişimi
Kategori: Bahreyn