تات

تات واژه ای است که شاهسونان ایل بغدادی به غیرخودی ها اتلاق میکنند.شاهسون های دشت مغان نیز درییلاق تالش به تالشی ها تات میگویند.بنظر میرسد این واژه ریشه در لغات ایلی بویژه ترکهای شاهسون دارد.چون اقوام فارس زبان درایران خودشان به خودشان تات نمیگویند.پیدایش این واژه را هم بایستی درهمین نقطه جستجوکرد.

پیتر دلاواله که در عصر صفوی از ایران دیدن کرده و از سال 1617 م. تا سال 1623م . به مدت شش سال در ایران بسر برده است واژه تات را به معنی گریزان از جنگ و رعیت دانسته و آن را در مقابل قزلباشان در مورد ایرانیان اصیل و قدیمی بکار برده است وی می گوید: ((مردمان عجمی مسلمانان فعلی اولادان ایرانیان باستان هستند که دین خود را پس از تسلط اعراب تغییر داده اند و به این افراد تات هم می گویند که به معنی گریزان از جنگ و رعیت می باشد.))

تات در گویش مردم جنوب خراسان به معنای آدم گیج و هواس پرت است.